พันธนาการนายสายน้ำ

หนึ่งล้าน

"เด็กที่คุณน้ำอุปการะเอาไว้นะครับ"

ลาซรีบตอบแก้ตัวแทนผู้เป็นเจ้านายด้วยเจ้านายของเขาไม่ถนัดพูด

หน้าที่แก้ต่างในแทบทุกเรื่องเพื่อให้คุณนายศจีสบายใจ โรคภัยไม่กำเริบ จึงตกเป็นของเขา

"แล้วทำไมคนของลูกต้องวิ่งตาม"

ศจีที่ชินชาแล้วกับลูกชายที่ไม่ค่อยพูดหันไปถามกับเจ้าตัวหลังจากที่ฟังเลขาของลูกพูดจนจบ

เธอมีสีหน้าดูเหนื่อยๆขึ้นเล็กน้อยเพราะหัวใจที่ไม่ค่อยแข็งแรงเริ่มต้นแรงผิดจังหวะ

ด้วยกำลังคิดจินตนาการไปไกลว่าลูกคนนี้จะทำเรื่องไม่ดีหรือเปล่า

ผู้หญิงคนนั้นยังเด็กอาจจะอายุไม่ถึงสิบแปดด้วยซ้ำเธอหวั่นว่าลูกจะมีข่าวเสียหาย

"เด็กมันดื้อ"

ธาราเดินเข้าไปหาหญิงสาวตัวปัญหาแล้วใช้ท่อนแขนเกร่งโอบคอหญิงสาวเอาไว้ให้ดูสนิทสนม

ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยให้ดูเป็นกันเองราวกับสนิทสนมกันจริงๆ

เพื่อให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงที่ป่วยหลายโรคสบายใจ

"ให้แม่เอากลับไปช่วยอบรมไหม"

ศจียังคงยิ้มไม่ออกเพราะเธอยังคงไม่เชื่อว่าลูกชายจะพูดความจริง

ธาราไม่ใช่คนใจร้ายอะไรแต่ก็คงจะไม่เอ็นดูเด็กถึงขั้นเอามาอุปการะหรอก

เธอเลี้ยงลูกมาตั้งแต่เกิดถึงแม้ไม่ใช่คนอุ้มท้อง แต่เธอก็รู้ดีว่าลูกมีนิสัยเป็นอย่างไร

"ชะ ช่วย อือ"

อิงเดือนที่พอจะเริ่มเดาได้ว่าใครเป็นใครก็รีบขอร้องให้คุณนายที่ดูใจดีช่วยเธอทันที

แต่ปากยังอ้าไม่ทันสุดก็ถูกมือหนาเข้าป้องปิดจนพูดไม่ออก

"เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"

ธาราไม่ปล่อยให้เวลาเดินไปข้างหน้าอย่างเสียเปล่า

เขาก็ลากคอร่างบางที่ยังคงอยู่ในชุดเดรสตัวสั้นเปื้อนเลือดที่ด้านหลังเต็มไปหมดขึ้นช้นสองของบ้าน

โดยเอาร่างกายกำยำของเขาปิดบังด้านหลังของเธอเอาไว้

"อย่าดุมากนักนะ เด็กสมัยนี้เขาไม่ชอบให้ผู้ปกครองดุหรอกนะ"

ศจีได้แต่ตะโกนตามหลังลูกชายไปอย่างคนอยากจะช่วยเหลือ

แต่เธอทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ นี่มันชีวิตส่วนตัวของเขา เธอทำได้แค่คอยแนะนำเท่านั้น

"เชิญคุณศจีที่ห้องอาหารครับ"

ลาซรีบพาคุณนายศจีคนสำคัญของเจ้านายไปยังห้องอาหารทันที

สถานที่ที่น่าจะพาไปที่สุดเพื่อไม่ให้เธอนั้นได้เห็นเหตุการณ์ที่อาจมีการนองเลือดนับจากนี้ไป

"เธอตายแน่"

เสียงหนากระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวที่เขานั้นกำลังลากเธอขึ้นบันได

พร้อมสายตาจ้องมองเธออย่างดุดันตลอดเวลาแทนการมองทางด้านหน้า

"อือ อ่อยๆ"

อิงเดือนที่ตัวเล็กมาเมื่อเทียบกับฝรั่งร่างยักษ์อย่างเขา

เธอพยายามดิ้นตลอดเวลาเพื่อจะให้ตัวเองนั้นหลุดไปจากอ้อมแขนของเขา

ไม่อินแล้ว ไม่สนุกแล้ว กับการต้องมาใกล้คนหล่อราวเทพบุตรอย่างเขา

"ปล่อยฉันไปนะ"

ร่างบางถูกเหวี่ยงกลับเข้าไปในห้องนอนสีขาวสะอาดตาห้องเดิม

เธอแผดเสียงใส่เขาอย่างหมดความกลัวใดๆ

ด้วยไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว

เธออยากกลับบ้านหรือไม่ก็ออกไปหาเหยื่อรายใหม่เพื่อจะได้มีเงินไปช่วยแม่และดูแลน้อง

"ฉันแค่เข้ามาหาเงินในกรุงเทพ ไม่ได้จะมาฆ่าใคร ปล่อยฉันไปนะฉันพูดความจริงหมดแล้ว"

แต่แทนที่เขาจะหมดความอดทนกับเธอแล้วปล่อยเธอไป

เขากลับเดินย่างสามขุมเข้ามาพร้อมกับใช้สายตาดุดันที่มันอาจจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆจ้องมองเธอมาด้วย

อิงเดือนรีบวิ่งหนีไปหลบหลังประตูห้องน้ำในทันที

ทีแรกก็กะว่าหายกลัวเขาแล้วแต่พอเอาเข้าจริงเธอกลัวเขาหนักขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

"ที่ฉันช่วยชีวิตคุณเอาไว้เดี๋ยวค่อยจ่ายเงินตามหลังไปก็ได้"

ยังคงได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาย่างกรายเดินเข้ามาหา

คำขู่ที่ว่าเขาจะฆ่าให้ตายก็ดังชัดเข้ามาในหัวขึ้นเรื่อยๆ

หญิงสาวรีบลนลานหาทางรอดใหญ่โตเพราะไม่อยากตายอยู่ที่นี้

"พล่ามจบหรือยัง"

ธาราเดินเข้าไปกระชากร่างบางออกจากที่ซ่อน

พร้อมกับถอนหายใจยาวใส่หน้าเธออย่างนึกเบื่อหน่าย

ถ้าไม่ติดว่าแม่เขานั่งอยู่ข้างล่างของบ้าน ป่านนี้เขาฆ่าเธอไปแล้ว

ไม่ปล่อยให้มาก่อความวุ่นวายจนน่ารำคาญแบบนี้หรอก

"คือฉัน"

อิงเดือนกลัวจนตัวสั่นด้วยกลัวเขาจะชักปืนที่อยู่ด้านหลังออกมายิง

"มัดเอาไว้ แล้วอย่าให้หนีไปได้อีก"

ธาราส่งตัวเด็กสาวให้กับลูกน้องที่เดินตามมา

แล้วกำชับให้ดูแลเอาไว้อย่างดีอย่าให้หนีไปได้จนกว่าแม่เขาจะกลับ

และเขาก็เดินออกไปจากห้องไม่หันมาสนใจเด็กสาวอีกเลย

"ครับนาย"

ลูกน้องหน้าตาโหดเหี้ยมของธารารีบช่วยกันมัดเด็กสาวอย่างแน่นหนา

แล้วให้เธอลงนอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยที่พวกเขาออกไปเฝ้าเธอเอาไว้ที่ด้านนอกกันเธอหนีไปอีก

อิงเดือนได้แต่นอนนิ่งแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครสนใจเธอ

ในหัวตอนนี้คิดไม่ออกเลยว่าจะหลบหนีไปจากที่นี่ได้อย่างไร

ในเมื่อมือกับเท้าถูกมัดจนเลือดแทบไม่เดินแล้ว

"เมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันสักที ฮือๆ"

เธอนอนร้องไห้ยาวนานจนเขาที่เธอเคยคิดว่าเป็นเทพบุตรเดินกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง

เสียงสะอื้นไห้ของเธอนั้นดังระงมไปทั่วห้องเมื่ออยากจะไปให้พ้นจากที่นี้สักที

ถึงโลกภายนอกจะไม่ได้สวยงามนักแต่ก็ยังดีกว่าอยู่ในที่แบบนี้

"ฉันก็แค่มาหาเงินไปรักษาแม่ ไม่ได้จะมาเจอเรื่องแบบนี้นะ"

หญิงสาวพรั่งพรูความในใจออกมามากมายโดยไม่สนใจว่าเขาจะรับฟังไหม

ใจยังคงกลัวเขาอยู่แต่มันก็ทนไม่ไหวที่ไม่รู้ว่าจะแค่นอนรอเฉยๆหรือว่าต้องตายไปเลย

ธาราเงียบไปพูดไม่จาอะไรพร้อมกับนั่งลงบนเตียงแล้วแก้มัดให้กับเธอ

เขาไม่ชอบการพูดพอๆกับพี่ชายคนรองนั่นแหละ

ถึงได้ทำงานมาเฟียร่วมกันมาได้ยาวนานแบบนี้ไง

"หรือคุณจะซื้อฉันไปก็ได้นะ ไปเป็นอะไรก็ได้ ฉันขอแค่ล้านหนึ่งก็พอ"

เห็นท่าทีของเขาดูมีเยื่อใยกับเธอมากขึ้นก็เลยขายตัวเองให้กับเขาซะเลย

เพราะเขาก็ดูเป็นพ่อค้ายาเสพติดที่รวยพอสมควร

จะโยนเงินเล็กน้อยเพื่อซื้อเธอคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

"ฉันจะเสียเงินซื้อเธอไปทำอะไร"

น้ำเสียงราบเรียบถามเธอกลับไปเมื่อเขานั้นยังมองไม่เห็นประโยชน์ของการเสียเงินหนึ่งล้านบาทเลยแม้แต่นิด

"ฉันเป็นเด็กส่งยาให้ก็ได้นะ ฉันเคยทำมาก่อน"

อิงเดือนบรรยาความสามารถของตัวเองที่เขาน่าจะสนใจทันที

เธอทำงานมาแล้วทุกอย่างเพื่อเงินด้วยบ้านของเธอยากจน

"หึ"

เสียงหนาเค้นหัวเราะในลำคออย่างนึกขบขันนัก

เขาจะเอาเด็กผู้หญิงร่างกายบอบบางอย่างเธอไปทำงานให้เสียเวลาทำไมกัน

เงินหนึ่งล้านของเขาจ้างคนที่ดูแข็งแรงกว่าเธอได้อีกเป็นสิบๆคน

"ก็คุณเป็นเกย์อยู่แต่กับผู้ชาย ฉันก็ต้องทำงานแลกเงิน"

หญิงสาวโผงพูดความในใจออกมาหมดเกลี้ยงเลย

ด้วยใจเธอก็อยากขายความสาวความบริสุทธิ์ให้กับเขา

แต่เขาคงชอบผู้ชายเพราะมีแต่ลูกน้องผู้ชายล้อมรอบไปหมด

"แก้ผ้าสิเพื่อฉันจะเกิดอารมณ์"

เสียงหนาสั่งเธอออกไปโดยสายตานั้นนิ่งเฉยอยากที่คาดเดาอารมณ์

ไม่รู้ว่าภายในความนิ่งเงียบนั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ถ้าคุณมีอารมณ์ คุณต้องจ่ายเงินฉันนะ"

ร่างบางรีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงนอนเพื่อตกลงกันก่อนที่จะเริ่มงาน