หลี่ช่านเย่รู้สึกตัวเพราะความหิว ท้องร้องประท้วงเสียงดังโครกคราก
“คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้น” ซ่านซ่านถอนหายใจโล่งอก รีบเข้ามาช่วยพยุงร่างบางขึ้น “เมื่อครู่ฮูหยินใหญ่แวะมา นำยาต้มบำรุงร่างกายมาให้ด้วยเจ้าค่ะ”
หลี่ช่านเย่พยักหน้า ศีรษะยังหนักอึ้ง ไม่รู้ตอนนี้ยามใดแล้ว มองออกนอกหน้าต่างก็เห็นเพียงความมืด หญิงสาวทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “เจ้าจุดเทียนในห้องหนังสือไว้หรือยัง ป่านนี้ท่านพี่คงกลับมา...” แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักและเงียบเสียงไป
แม้อยู่ร่วมเรือน แต่ก็อยู่คนละส่วนไม่ยุ่งเกี่ยวหากไม่จำเป็น โจวปิงหยูเลิกงานก็มักจะคลุกตัวอยู่ในห้องหนังสือ หลี่ช่านเย่จึงมักสั่งให้คนจุดเทียนไว้รอ ก่อนเข้านอนหญิงสาวมักมองไปที่ห้องนั้นเสมอ เพียงแค่เห็นแสงลอดส่องสว่างจากในห้อง รับรู้ว่าเขานั่งทำงานอยู่ข้างใน แค่นี้นางก็สุขใจแล้ว
แต่วันนี้ห้องนั้นกลับมืดสนิทไร้แสงสว่าง
“อาซ่าน ข้าคงเหนื่อยและหิวมากจน
