โซ่คล้องใจให้กลับมารัก

สรุปแล้วก็ลูกของเรา

"วินคือลูกพี่ใช่ไหม?" เมื่อเธอให้วินไปรับพี่นนท์พร้อมกับรถเมย์ คำถามแรกที่ถามเธอก็คือคำถามสิ้นคิดนี่ไง

"ขอคำถามแบบมีสมองหน่อยสิคะ" เธอตอบกลับเสียงเรียบ ต่างจากอีกคนที่อารมณ์สูงปรี๊ดจนหน้าแดงตัวแดงไปหมด

"วิว พี่ถามดี ๆ "

"สนิทกันขนาดที่จะต้องเรียกแบบนี้แล้วเหรอคะ?" เธอตอบไม่ตรงคำถามเลยสักนิด ยิ่งเหมือนจุดฉนวนระเบิดอารมณ์ของเขาให้ลุกฮือ

"เธอเก็บวินไว้ เธอเก็บเด็กคนนั้นไว้ คนที่เธอบอกว่าเป็นลูกพี่!"

"นี่จบนอกมาได้ไงเนี่ย ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ใช่ลูกตัวเอง ลูกใครก็ไม่รู้จะให้มารับผิดชอบ ไล่ตะเพิดเหมือนหมูเหมือนหมาอยู่ไม่ใช่เหรอ" เธอก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เป็นเขาเองแท้ ๆ ที่ไม่ต้องการเธอกับลูกตั้งแต่แรก

"ตอนนั้น ตอนนั้น…"

พอเจอประโยคคำพูดของเธอสาดใส่หน้าจัง ๆ เขากลับพูดไม่ถูก มันก็จริงอย่างที่เธอบอกนั่นแหละ วันนั้นเขาเองที่ไล่เธอกับลูกไปให้ไกล เขาในตอนนั้นเหมือนไม่ใช่มนุษย์ เหมือนยืมร่างกายเพื่อให้ดูเหมือนคนแต่จิตใจกลับดำมืด

แม้แต่ความสงสารเพื่อนมนุษย์ด้วยกันยังไม่มี แค่เพราะตอนนั้นเขาคิดว่าเธอต้องการจะจับเขาหรือใครก็ตามมารับผิดชอบเด็กในท้อง เขามั่นใจว่าตัวเองป้องกันอย่างดีแต่ก็อาจจะมีโอกาสพลาดตอนไหนก็ได้ เพราะคืนสุดท้ายที่ทะเลาะกันอย่างรุนแรงและบอกเลิกกัน ตอนนั้นเขาเองก็เมามากและก็เผลอข่มเหงคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนก่อนจะมอบตำแหน่งอดีตแฟนให้เธอในวันต่อมา หรืออีกหนึ่งเหตุผลที่เขาต้องมายืนเถียงกับเธอ นั่นก็เพราะเขารู้สึกได้ว่าวินมีบางอย่างที่คล้ายเขา

"จะตอนนั้นตอนไหนก็ไม่ต้องสนใจแล้ว ต่างคนต่างอยู่"

เธอไม่อยากวุ่นวายแล้วจริง ๆ เธอโกรธและยังแค้นใจไม่หาย แต่อีกใจก็อยากเลิกแล้วกับคนแบบนี้เสียที เธอไม่ได้เรียกร้องอย่างเช่นเมื่อก่อน ตอนนี้เธอดูแลวินได้โดยไม่ต้องมีเขาในชีวิต

"ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้ เพราะถ้านั่นเป็นลูกพี่พี่ก็ต้องรับผิดชอบไง"

นั่นเขาคิดไหมนะ ก่อนจะพ่นคำพูดเหล่านั้นออกมา รับผิดชอบงั้นเหรอ? แล้ววันที่เธอต้องการให้เขาทำแบบนั้น เขาทำมันไหม? ก็ไม่...

"มั่นใจเหรอว่าลูกตัวเอง ถ้าเป็นลูกคนอื่นล่ะ แล้วถ้าจะรับผิดชอบทำไมไม่ทำตั้งแต่แรก สะเหล่ออยากรับผิดชอบตอนนี้ไม่สายไปเหรอคะ?"

"......"

ชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก มันก็จริงอย่างที่เธอด่าเขานั่นแหละ ทำไมไม่แสดงความรับผิดชอบออกมาตั้งแต่แรก เขาไม่กล้าเถียงเธอหรือตอบโต้เลยด้วยซ้ำ หากจะบอกว่าตอนนั้นเขาไม่เชื่อเธอ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันเพียงแค่เขาเจอวินครั้งแรก เขารู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ดึงดูดเขาและวิน จะดีแค่ไหนหากเขาเป็นพ่อของเด็กคนนั้น

"วิว พี่จะไม่โกรธวิวเลยถ้าวิวจะตบจะตีพี่ยังไงก็_"

เพียะ! ขอมาเธอก็จัดให้ อดทนรอวันนี้มาตั้งหกปี วันที่นิ้วทั้งห้าเรียงชิดและฟาดเข้าเต็มแรงจนใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นแดงเถือกพร้อมกับรอยมือเด่นชัด เธบตบเขาจนหน้าชาไปทั้งแถบ แต่กลับยังไม่สะใจเลยสักนิด

"วะ วิวจะ"

ผัวะ! ไม่หนำใจเพียงแค่เขาขยับปากเธอก็ซัดเข้าอีกหนึ่งกำปั้น ใจเธออยากซัดเขาให้น่วม ให้สมกับที่ทำเธอเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ให้สมกับที่ทิ้งลูกเธอให้ไร้พ่อมีเพียงแม่ที่ต้องเลี้ยงเขามาโดยลำพัง ส่วนคนเห็นแก่ตัวอย่างเขากลับไปใช้ชีวิตสุขสบายที่เมืองนอก คนแบบนี้ไม่ควรเสนอหน้ามาให้เธอได้เจอจนเป็นเสนียดตาเลยสักนิด

"ถ้าไม่อยากนอนจมกองเลือดก็กลับไปซะ! อย่าเสนอหน้ามาให้หนูกับลูกเห็นอีก!" ต่อให้เธอจะโกรธเขาแค่ไหน สรรพนามที่ใช้แทนตัวเองกลับไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด นั่นเพราะแท้จริงแล้ว เธอหาใช่คนป่าเถื่อนไร้เหตุผลเสียที่ไหน

"หึ วินเป็นลูกพี่จริง ๆ"

ชายหนุ่มขยับแว่นที่เกือบหลุดออกให้เข้าที่ พร้อมกับยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่ซึมตรงมุมปาก เขาโดนเธอทั้งตบทั้งต่อยแต่กลับยิ้มได้ ตรงข้ามกับสายตาที่หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอนั้นกลับไม่สนใจและคล้ายกับความคุมอารณ์เดือดพล่านไม่อยู่ จึงตะโกนใส่หน้าเขาอย่างจัง

"คิดว่าลูกใครหา! ออกมาจากไข่ตัวเองแท้ ๆ ยังจะมาถามว่าลูกตัวเองไหม เฮงซวยที่สุด โง่เอ้ย!" เธอโกรธจนหน้าสั่น วินาทีนั้นหากมีอาวุธใกล้มือโซ่ได้กลายเป็นศพอย่างแน่นอน

"วิวครับ~ "

บุคคลแห่งสวรรค์มาช่วยชีวิตผู้เป็นพ่อได้ทันเวลา เขาดีใจจนไม่อาจเก็บรอยยิ้มนี้ได้อีก ชายหนุ่มยิ้มหน้าบานโดยไม่สนความเจ็บ เขามองแม่ของลูกที่กำลังรีบปรับอารมณ์ให้เย็นลง สลับกับมองเจ้าตัวน้อยหน้าหล่อที่วิ่งเข้าหาแม่อย่างไม่รู้เรื่องราว

"ครับ วินกลับมาแล้วเหรอ? ลุงนนท์ล่ะครับ" เชื่อเลยว่ามนุษย์แม่สามารถอดทนต่ออารมณ์ทุกอย่าง และเผยส่วนที่จะทำให้ลูกสบายใจและรู้สึกปลอดภัยอยู่เสมอ โซ่ที่เคยทำพลาดเห็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกผิด เขายิ้มทั้งน้ำตาคลอ

"ลุงนนท์ยังคุยธุระไม่เสร็จครับ เลยให้วินมาดูแลลุงโซ่ต่อ" วินตอบกลับพลางยิ้มกว้างอย่างคนดีใจ ดีใจที่จะได้ดูแลผู้ชายคนนั้นงั้นหรือ?

"อึก"

คนตัวสูงทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เขาโผลเข้ากอดเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองด้วยความคิดถึงและรู้สึกผิด เขารู้สึกเหมือนเป็นตราบาปในใจ แต่ก็บังคับตัวเองไม่ได้ หากวินรู้ว่าพ่อเขาเลือกที่จะทิ้งเขากับแม่ไปเพราะความหูเบาและขี้ขลาด วินยังจะอยากอยู่ใกล้หรือจ้องมองเขาด้วยสายตาแบบนี้อยู่ไหม? ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งกอดลูกแน่นขึ้น

"ปล่อยวินนะ!" วิวที่พอเห็นคนเลววิ่งเข้ามากอดลูกเธอแบบนั้นก็เกิดฉุนขึ้นอีกหน เธอพยายามดึงชายหนุ่มออกแต่ร่างนั้นกลับไม่ขยับเลยสักนิด

"ฮึก พี่ขอกอดวินหน่อยเถอะนะ พี่ขอ~" ปลายเสียงดูแผ่วและเบาลงพร้อมกับหยาดน้ำตาลูกผู้ชายไหลริน เขาไม่อายเลยสักนิดหากลูกและเมียจะเห็นความอ่อนแอของเขาวันนี้ เขายอม และจะยอมทุกอย่าง...