วันที่ 7 หลังจากที่แมวหายไป
ทุกอย่างมันเริ่มชัดเจน ความว้าวุ่นมันเริ่มรุนแรงขึ้นในหัวใจของปฐพี ทุกอย่างมันกินเวลานานมากกว่าที่คิด ปฐพีอยากได้แมวของเขาคืนมาจับใจ ความโกรธที่มีมันเริ่มหายไป แต่มันกลับเป็นความถวิลหา ร่างเล็ก ๆ ที่เขาเคยครอบครองเป็นเจ้าของ
ถึงจะเขียนบอกเธอว่าจะไปง้อ แต่จะง้อยังไง ในเมื่อเธอไม่ยอมออกมาเจอเขาเลย แถมณคุณยังกันท่าน่าดู
“ไอ้น้ำพี่ชายแกนั่งซึมแบบนี้อีกแล้ว” อัคคีพูดกับคนเป็นน้องสาว ที่แอบดูอยู่ด้วยกัน
“อื้ม น่าสงสารอะ อาการไม่ดีเลย”
“จริง แม่เห็นด้วย ปกติดินไม่เป็นแบบนี้นะ สงสัยแม่สาวคนนั้นหายไปแน่เลย นี่ละนะตอนมีเขาก็ไม่ใส่ใจ พอเขาไปก็อาลัยอาวรณ์” ฟ้าใสผู้เป็นแม่เดินมาหาลูก ๆ ที่กำลังแอบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ
“แม่เคยเจอหรอ” อัคคีย้อนถามคนเป็นแม่
“ใช่ครั้งหนึ่ง ตัวเล็ก ๆ น่ารักเลยนะ เด็กที่เจ้าดินเรียกว่าแมว ถ้าใช่ก็คนนี้แหละ ถ้าเจ้าดินมันมีอะไรก็พูดเหมือนน้ำก็ดี
