อ้อนรัก เจ้านายเย็นชา

Ep.3 กลัวผู้ชาย

ปฐพี Say ::

ผมมองหาพนังงานใหม่ ที่เพิ่งจะเอ่ยปากรับมาหมาด ๆ แต่ทำไมไม่เห็นจะมาจัดการเรื่องเอกสาร ไหนบอกอยากทำงาน เอกสารอะไรก็ยังไม่เอามาให้ อยากทำงานจริงรึเปล่า

“เห็นแขกห้อง 108 ออกมารึยัง”

“ยังนะคะ ยังไม่เห็นตั้งแต่เช้าเลยค่ะ นายมีอะไรรึเปล่าคะ” ผมส่ายหน้าเบา ๆ เป็นการคำตอบพนังงานสาว

เอาเถอะไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย เธอบอกแล้วนิว่าอย่ามายุ่งกับเธออีก ก็ดีเหมือนกัน จบง่ายดี

“พรุ่งนี้จะมีพนักงานมาทำงานด้วยนะ ฝากสอนให้เป็นพนักงานต้อนรับด้วย ดูแลเรื่องที่พัก อาหารการกินให้ด้วย”ผมฝากลี่ลูกของคนงานในไล่ที่มาทำงานที่รีสอร์ต ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องทำงานตัวเองเพื่อเคลียร์เอกสาร เธอขอมาแค่นี้ ผมก็ทำให้แค่นี้ จะรู้สึกผิดอะไรดิน ผมพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที ให้ตายเถอะ ผมทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ทำงาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!!

[ นายคะ แขกห้อง 108 ออกมาแล้วค่ะ ]

ออกมาซะบ่าย นึกว่าจะตายคาห้องไปแล้ว อย่ามาเสียใจจนฆ่าตัวตายในรีสอร์ตของผมก็แล้วกัน ผมตัดสินใจออกไปบอกเธอเรื่องงานด้วยตัวเอง แต่พอเห็นสภาพของเธอ คอที่เต็มไปด้วยรอยแดง รอยเขียวช้ำตามแขนทั้งสองข้าง แบบนี้ใส่ยูนิฟอร์มทำงานไม่ได้หรอก หน้าเธอแดงไปรึเปล่า แล้วไอ้อาการเหมือนศพนี่มันคืออะไร

“เอามาม่าต้มยำกุ้ง กับน้ำแดง อย่างละ 1 ค่ะ อ่อ พี่คะขอพาราด้วย คิดตังค์เลย” เสียงแหบพร่าที่ดูจะไร้เรี่ยวแรง บอกพนักงานขายที่เคาน์เตอร์

กินอาหารขยะ ไม่ได้เรื่อง ผมเดินเข้าไปเรียกเธอเบา ๆ

“คุณ” เสียงเรียกของผม ทำเอาเธอตกใจ จนเซล้มลงไปกับพื้น ทำไมหายใจถี่ คงเพราะเป็นไข้สินะ แค่เดินขายังไม่มีแรงเลย

“มีอะไร” เธอถามผมด้วยท่าทีหวาดกลัว

“พรุ่งนี้ไม่ไหว ก็ไม่ต้องมาทำงาน หายแล้วค่อยมา ผมแค่มาบอกรายละเอียดงานเท่านั้น ไหวรึเปล่า” เธอพยายามเกาะเก้าอี้แล้วลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง ผมมองดูเธอตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้น พร้อมถ้วยมาม่า กับขวดน้ำแดง น่าสมเพชจริง เอ่ยปากขอให้ช่วยจะตายรึไง

“ขอบคุณ ฉันจะย้ายเข้าห้องพักพนักงานได้เมื่อไหร่ นอนแบบนี้มันเปลืองตัง” พูดยังจะพูดไม่ไหวเลย แต่ดันมาขยับหนีผม เก่งจริง ๆ อวดดีนัก

“แล้วแต่คุณจะสะดวก ผมขอเอกสารของคุณด้วย แม้จะชั่วคราว แต่เอกสารก็จำเป็น ยังไงเอามาให้ผมที่ห้องทำงานด้วย” คนตรงหน้าของผมพยักหน้ารับคำ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วขยับแว่นตาน้อย ๆ แล้วเดินเซไปเซมากลับไป แล้วร่างของเธอก็ลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง ผมมองเธอตะกายลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินต่อ ใจสู้ดีแฮะ

“คุณปฐพีขาาาาาา มินนี่คิดถึงที่นี่สุดๆเลยค่ะ แล้วก็คิดถึงคุณด้วย” เสียงแหลมของผู้หญิงอีกคน ที่มาพักที่นี่มากกว่าบ้านตัวเอง รอบตัวผมเจอแต่ผู้หญิงแบบนี้รึไง ผมหันไปมองหญิงสาวสวยกับกระเป๋าลากใบโต

“ครับ ครั้งนี้มาอยู่กี่วันครับ”

“จนกว่าจะหายคิดถึงค่ะ” หญิงสาวพยายามจะแตะที่แขนผมเบา ๆ แต่ผมขยับหนี แล้วส่งยิ้มให้เธอแทน

“หวงตัวจังเลย แบบนี้สิคะ มินนี่ชอบ พาไปที่ห้องหน่อยสิคะ ถ้ามินนี่อยากได้เซอร์วิสจากคุณปฐพีต้องทำยังไง ยัยปากแดงไม่มาใช่ไหมคะ” สาวสวยพาดพิงถามถึง ถึงขาประจำที่นี่อีกคนหนึ่ง พวกนี้มาที่นี่ไม่เบื่อบ้างรึไง แต่ผมเบื่อ

“วันนี้ยังไม่เห็นครับ ผมพาไปส่งที่ห้องดีกว่า” ผมพาสาวสวยมาส่งที่หน้าห้อง ก่อนที่ตาจะไปสังเกตเห็นก้อนอะไรสักอย่างที่กองอยู่ที่พื้น

นี่ไงคนเก่ง ตะกายยังไม่ถึงห้องเลย มานอนตายตรงนี้ซะแล้ว ผมส่งคีย์การ์ดให้คุณมินนี่ ก่อนจะเดินมาหา มนุษย์เพศเมียที่นอนพะงาบ ๆ นอนอยู่ที่พื้น

“ใครอะคะ แขกหรอ ให้พนักงานคนอื่นมาเอาเข้าห้องก็ได้นิคะ ไปโดนข่มขืนที่ไหนมาเนี่ย รอยดูดเต็มตัวเลย อี้...สกปรก” ประโยคของคุณมินนี่ ทำเอาผมต้องตวัดสายตาเย็นเฉียบไปมองเธอ ก่อนจะอุ้มคนที่นอนกองอยู่ที่พื้นขึ้นมา เพื่อไปส่งที่ห้อง จะให้นอนอยู่ตรงนี้เสียภาพพจน์รีสอร์ตหมด ตัวเบาอย่างกับนุ่น เพราะกินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนะสิ

อื้มม ตัวร้อนจี๋เลย เอาเถอะถือว่ามันก็เป็นสิ่งที่ผมต้องรับผิดชอบ จากสิ่งที่ทำกับเธอเมื่อคืนก็แล้วกัน แต่ยัยนี่อวดดีนัก น่าจะปล่อยให้แดดเผาตายไปเลย

“คุณปฐพีคะ แล้วรู้รึไงว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ห้องไหน” ผมไม่ได้ฟังเสียงแหลม ๆ นั่นอีกแล้ว ถามอะไรนักหนา ไม่มีอะไรที่นี่ ที่ผมไม่รู้หรอกหน่า

ผมพาเธอเข้ามาส่งถึงในห้อง ก่อนจะวางเธอลงบนเตียงเบา ๆ นอกจากเสียงหายใจถี่ ๆ ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาอีก ผมเลยจัดการเอายาที่เธอซื้อมานั่นแหละป้อนเธอ ก่อนจะปล่อยเธอนอนแต่โดยดี

“พ่อขา แม่ตีหนู” เสียงเพ้อออกมาเบา ๆ ก่อนที่เธอจะผวากอดผมเอาไว้แน่น จนผมต้องพยายามแกะแขนของเธอออก มากไป มากไป พวกผู้หญิงนี่ยังไง แล้วจู่ ๆ เธอก็ตัวสั่นไปทั้งตัว

“พ่อขา หนูไม่ได้ทำ” เพ้อไปใหญ่แล้ว ผมแกะแขนของเธอออก ก่อนจะออกจากห้องของเธอทันที ผมทำดีที่สุดแล้ว แต่ทำดีที่สุดได้แค่นี้ อีก 3-4 ชั่วโมงค่อยแวะมาดูใหม่ก็แล้วกัน

พชิรา Say ::

ฉันตื่นมาในห้องที่มืดสนิท กลับมาที่ห้องได้ไง นอนแบบไม่ถอดแว่นซะด้วย อาการหนักนะเราเนี่ย ฉันพยายามขยับตัวที่หนักอึ้ง ปวดไปทั้งตัวเลย คนหรือม้าวะ รุนแรงชิปเป๋ง ทำไมเซ็กส์ไม่เห็นจะรู้สึกดีเลย ทำไมคนชอบมีนัก ฉันลบพรอตเรื่องที่เขียนเอาไว้ทั้งหมด แล้วเขียนใหม่ แต่งจากสิ่งที่ฉันรับเนี่ยแหละ เขียนจากสิ่งที่เจอ ขายไม่ดีให้มันรู้ไป มันเป็นการเดิมพันครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าฉันทำไม่สำเร็จฉันจะต้องกลับไปอยู่บ้านเฮ็งซวยนั่น

ฉันจัดการเขียนบทนำส่งไปให้ บ.ก. ก่อนจะเริ่มเขียนเนื้อเรื่อง เขียนทุกอย่างเหมือนที่ฉันเจอตั้งแต่มาเหยียบที่นี่ โดยตัวนางเอกก็ใช้ชื่อ พชิรา ที่เป็นชื่อของฉันเอง โดยใช้ชื่อพระเอกว่าภูผา เป็นผู้ชายเฮงซวย ที่พชิราต้องเจอ ใส่ความรู้สึกเลวร้ายที่ฉันต้องเจอ ก่อนจะได้มาเป็นพนักงานที่รีสอร์ตบ้านไร่แห่งนี้ กว่าจะเสร็จก็เกือบเช้า มีเพียงมาม่ากระป๋องที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันเพื่อประทังชีวิต เหลือเงินอยู่พันกว่าบาท จะใช้ชีวิตให้ถึงสิ้นเดือนนะ

สงสัยเช้านี้ ต้องไปทำงานแล้วล่ะ จะได้ย้ายเข้าไปอยู่ห้องพักพนักงานเลย จะได้ไม่ต้องเสียเงินเพื่อนอนห้องราคาแพงนี่อีก ขอให้นิยายของฉันเรื่องนี้มันสำเร็จ ฉันจะได้ไม่ต้องกลับบ้านหลังนั้นอีก เมื่อส่งต้นฉบับเสร็จ ฉันเลยตัดสินใจนอนต่ออีกสักงีบ เพื่อลุยงานต่อในเช้าวันใหม่ zzzZZZ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตู จนต้องหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู แย่แล้ว 9 โมงแล้วหรือเนี่ย โอ้ยยยยย ฉันรีบเปิดประตูให้คนที่มาเคาะ แต่คนที่มาเคาะดันเป็นคนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุด

“ฉันจะมาพาเธอไปที่ห้องพักพนักงาน เก็บของเสร็จรึยัง”

เก็บของหรอ!! ยังไม่ได้เริ่มเก็บเลย โอ้ยยยยยยย ตื่นสายเป็นเหตุแท้ ๆ

“เรียบร้อยแล้วค่ะ แต่คุณไม่ต้องพาไปส่งก็ได้นะ แค่บอกฉันว่าอยู่ตรงไหนก็พอ” ฉันพูดยังไม่ทันจะจบดี มือใหญ่ก็อังเข้าที่หน้าผาก แตะเข้าที่คอ ฉันต้องรีบถอยจนลงไปจ้ำเบ้ากับพื้น หัวใจฉันมันกำลังเต้นรัว ไม่ใช่ตื่นเต้น หรือชอบเขา แต่มันคือความกลัว กลัวจนเกิดอาการสั่น จนฉันต้องรักษาระยะให้มากกว่าเดิม

“ไปเถอะ ฉันไม่ชอบอะไรที่เสียเวลา.....” -*- อาการตัวสั่น ๆ ของฉัน ทำเอาคนที่เห็นต้องทำคิ้วขมวดเป็นปม

ปัง!!!! ฉันไม่รอให้เขาพูดจบปิดประตูเสียงดังใส่หน้าเขาทันที เพราะอาการมือสั่น ๆ มันทำเอาฉันทนไม่ไหว และเพื่อที่ตัวเองจะได้รีบเข้าไปเก็บของที่มันไม่ได้มากมายอะไร ก่อนจากลากสัมภาระมาหาคนที่รออยู่หน้าประตู ด้วยอาการหอบ เพราะต้องรีบเก็บทุกอย่างด้วยความไวแสง

“ไปค่ะพร้อม” ไม่มีคำตอบจากชายตรงหน้า ตอนนี้เขาไม่เหลือร่างปีศาจในคืนนั้นอยู่เลย แต่เราก็ยังไว้ใจเขาไม่ได้อยู่ดี เขาไม่ใช่คนดีแน่ ๆ เมื่อวานเห็นเราล้มก็ไม่มาช่วยสักนิด ปล่อยให้เราตะกายกลับห้องมาเอง ทั้งที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะเขาเป็นทำแท้ ๆ

เขาพาฉันมาถึงตึกที่ไม่ต่างจากห้องเช่าที่ฉันเคยเช่าอยู่เท่าไหร่ ก่อนจะส่งกุญแจมาให้ฉัน ห้อง07/1 ชั้น 1 เลยสินะ

“ที่นี่พักรวมชายหญิง ที่นี่ฉันคือกฏ สั่งอะไรต้องทำ ฉันอยากได้อะไรต้องได้ ถ้าขัดขืนโดนลงโทษสถานเดียว”

“ใครจะไปทำตามคุณ จะขืนใจฉันอีกก็ทำได้รึไง แค่ผู้จัดการวางอำนาจจังวะ” ฉันสบถขึ้นมาเบา ๆ ด้วยความไม่พอใจ แต่ดูเหมือนจะทำให้คนตรงหน้าไม่พอใจ

“ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ เจ้าของเขาลูกนี้ อย่าว่าแม้แต่จะขืนใจเธออีกเลย ถ้าฉันจะเอาชีวิตเธอ ตำรวจก็จับฉันไม่ได้ ที่นี่ครอบครัวของฉันคือกฏหมาย จำเอาไว้ อย่าขัดใจฉัน ฉันจะไม่ร้าย ถ้าเธอไม่พยศ จำไว้!!!” คนที่พูด มองด้วยสายตาแบบนี้อีกแล้ว สายตาเย็น ๆ ที่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อคนที่ถูกมอง

“ค่ะ เจ้านาย พูดจบแล้วก็ออกไปห่าง ๆ ฉัน ฉันกลัวคุณ”

“รอยที่ตัว ถ้าใครถามจนรำคาญก็บอกไปเลย ว่าฉันเป็นคนทำ จะได้จบ ๆ ทุกปัญหา ฉันชดใช้ตามที่เธอขอทุกข้อแล้ว ตอนนี้เธอพ้นสภาพการเป็นแขกของรีสอร์ตแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องดีกับเธออีก ขาดเหลืออะไรบอกลี่ ลี่จะจัดการให้ ฉันฝากเอาไว้แล้ว เธอจะต้องมาทำงานในตำแหน่งพนักงานต้อนรับ แล้วอย่าทะเลาะกับลูกค้าล่ะ”

อะไรวะ ขู่เอา ขู่เอา ไอ้ปีศาจ อี้!!! ไอ้สร้างภาพ ไอ้ขี้เก๊ก ฉันไม่กลัวหรอกนะ จริงหรอ งื้อออ กลัวววววอะ แค่เขาเข้าใกล้ ก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว

“ฉันร้องขอไปอีกข้อ อย่ามาใกล้ฉันจำได้ใช่ไหมคะ อย่าริอาจจะมาแตะตัวฉันอีก แตะครั้งเดียวช้ำทั้งตัว คนอะไรแรงเยอะชะมัด ไปห่าง ๆ ฉันเลย ฉันกลัวคุณแล้วจบนะ ฉันจะเข้าห้องแล้ว เอกสารฉันจะตามเอาไปให้ในวันที่ฉันทำงาน คุณไม่ต้องมาขู่ฉัน ฉันแค่ทำตามใจคุณก็พอใช่ไหม”

“เข้าใจก็ดี” พอพูดจบเขาก็สะบัดก้นกลับไปเลย

ฉันเลยต้องลากกระเป๋ามาเก็บไว้ในห้อง ที่มีเพียงเตียง พัดลม และตู้เสื้อผ้าเท่านั้น แต่ที่น่าปลื้มใจกว่าสิ่งอื่นใดคือ!!! มันฟรี แล้วคนที่ชื่อลี่จะเป็นคนยังไงนะ ฉันยิ่งเป็นพวกสังคมต่ำอยู่ด้วย ขอแค่เป็นพวกไม่เจ๊าะแจ๊ะก็พอ ฉันไม่ต้องการเพื่อนหรอกนะ ฉันเป็นคนคุยกับตัวเองได้ ขอแค่ไม่ทำร้ายฉันก็พอ แล้วไม่นานคนชื่อลี่ก็เปิดประตูเข้ามาห้องฉันเลย ไม่เคาะห้องด้วยซ้ำ มารยาท!!! มีไหม

“ฉันชื่อลี่นะ นายบอกแล้ว ว่าเธอจะมา นี่รอยอะไร เมื่อวานตอนมาสมัครงานยังไม่มีเลย” การผูกมิตรประเภทไหนเนี่ย ฉันจำได้แล้ว นี่คือคนมาบอกให้ฉันลุกจากหน้าประตูนั่นเอง ดูแล้วเขาน่าจะเป็นพี่ฉันหลายปี แต่ทำไมเขาเรียกคุณปฐพีว่านาย แต่คนที่รีสอร์ตคนอื่น ๆ เรียกว่าคุณปฐพีล่ะ

“ยุงกัดค่ะ”

“ยุงกัดหรือคนกัด รอยเยอะแบบนี้ ใส่ยูนิฟอร์มไม่ได้แน่ ๆ เอาเถอะเดี๋ยวเอารองพื้นกลบเอาก็แล้วกัน ทำงานที่นี่อย่าขัดใจนายก็พอ แค่นี้ชีวิตก็สงบสุขแล้ว”

“นายพี่โหดร้ายขนาดนั้นเลยหรอ ฉันจะไม่เข้าไปเฉียดนายพี่หรอกบอกเลย”

“ชื่ออะไรอะเราอะ”

“ชื่อพชิรา เรียก ชิ เฉย ๆ ก็ได้ค่ะ”

“ชื่อแปลกดี นายต้องโหดอยู่แล้ว ไม่โหดจะคุมคนงานเป็นร้อยได้ยังไง นายไม่ได้ดูแลแค่รีสอร์ตนะ ยังดูแลบ้านเช่าที่ตลาด ไร่ และคอกม้า ส่วนรีสอร์ตก่อนนี้เป็นของน้องสาว แต่ตอนนี้คุณน้ำเขาไม่ค่อยได้เข้ามาแล้ว จำไว้แค่ข้อเดียวอย่าขัดใจนาย อาจจะตายไวไม่รู้ด้วยนะ อ่ออีกเรื่อง ไม่ติดยาใช่ไหม ที่นี่ไม่ได้เลยนะเรื่องยาเสพติดอะ”

“ไม่ค่ะ” คนอะไรพูดเก่งชะมัด ตั้งแต่เข้ามายังพูดไม่หยุดเลย ฉันได้แต่ยิ้มจาง ๆ ให้เท่านั้น

“อ่อ ระวังอีพวกมาทำงานเพื่อจับนายด้วย อีพวกขี้อิจฉา อย่างว่าอะนะ นายใหญ่มีลูกชาย 3 ใคร ๆ ก็อยากเป็นสะใภ้บ้านนี้ แต่บอกไว้เลย นายเขาไม่ชายตามองใครหรอก เพราะนายอาจจะต้องแต่งงานกับคุณพอใจ ลูกของเพื่อนสนิทนายใหญ่พ่อของนายอะ นายเลยจะมีพันธะไม่ได้” อ่ออออ อันนี้เริ่มสนุก เอามาเขียนนิยายได้ เรื่องน้ำเน่าแบบนี้ไม่ได้มีให้เห็นบ่อย ๆ ด้วย

“อาจจะหมายความว่าไงคะ”

“ก็แบบนี้นะ คุณพอใจต้องแต่งกับ ลูกชายคนใดคนหนึ่งเพื่อดอง 2 ครอบครัวไง แต่คุณอัคคี กับคุณวายุ เธอเจ้าสำราญคงไม่ยอมแต่งเพื่อครอบครัวหรอก ความหวังนี้เลยตกมาที่นายแทนไง” อ่ออออ แบบนี้นิเอง เรื่องครอบครัวนี้สนุกดีแฮะ

“แล้วพี่ไม่ชอบ นายของพี่บ้างหรอ ไหนบอกผู้หญิงชอบเขานักหนาไง”

“ไม่อะ พี่รักคนที่พร้อมจะฆ่าเราตลอดเวลาไม่ลงหรอก” พี่ลี่ทำท่าขนลุก ฆ่าเลยหรอ โหดร้ายไป

ตอนแรกก็นึกว่าแค่ขู่ ฆ่าจริงเลยหรอ โหดแบบนี้แล้วทำไมคนอยากเอาทำสามีนักนะ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว แถมเรื่องเมื่อคืนยังทำเอาฉันสั่นไม่หาย แววตาที่จ้องมองฉันมันเหมือนกับฉันเป็นแค่เหยื่อ ที่ไม่มีทางจะหลุดจากอุ้งมือของราชสีห์ เอาเถอะ อยู่แต่งนิยายให้จบ เราก็ต่างคนต่างอยู่แล้วกัน

วันถัดมา....

ฉันเริ่มทำงานเป็นวันแรกพี่ลี่เอาชุดพนักงานมาให้ใส่ พร้อมกับจัดการกับรอยที่คอให้ฉันอย่างเสร็จสรรพ แล้วจึงพาไปแนะนำให้พนักงานทุกคนรู้จัก ที่นี่พนักงานเยอะดีจัง ฉันอยู่คนเดียวก็ว่าแย่แล้ว นี่ต้องอยู่รวมกับคนไม่ต่ำกว่า 30 คน

“ฉันชื่อเอย่า มีอะไรปรึกษาฉันได้นะ” หญิงสาวสวยดูทันสมัย แต่งตัวแซ่บจี๊ดจ๊าดเข้ามาทักทาย

“มันชื่อเอ เรียกว่าเอก็พอ จะต่อย่ามาให้ดูแก่ทำไม” พี่ลี่รีบตัดบททันที

“พี่ชื่ออาร์ทนะ มีอะไรบอกได้เลย พี่พร้อมช่วยทุกเรื่อง และทุกคน” คนนี้หน้าตาดีแฮะ แต่จู่ ๆ ร่างกายฉันมันกลับเกิดอาการแปลก ๆ เมื่อพี่อาร์ทเดินเข้ามาใกล้ มันต่อต้านอย่างชัดเจน ฉันถอยห่างออกมาทันที มันมีอาการใจสั่น ๆ เหมือนไม่กล้าเข้าใกล้ ดูเหมือนพี่อาร์ทก็ตกใจไม่น้อย ฉันไม่ได้รังเกียจพี่เขานะ ฉันแค่กลัว

“เป็นอะไรชิ สั่นเลย”

“เปล่าค่ะ พอดีฉันตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเลย” ฉันตอบออกไปเพื่อรักษาบรรยากาศ

ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองเป็นกับแค่คุณปฐพีแค่คนเดียว ไม่นึกว่ากับผู้ชายคนอื่นก็เป็นเหมือนกัน อาการสั่นมันทำเอาฉันไม่สามารถแนะนำตัวกับทุกคนได้ครบ ฉันขอให้พี่ลี่พาไปแนะนำงานเลย ตัวสั่น ๆ ของฉันทำให้พี่ลี่ทำตามที่ขอ หัวใจของฉันมันเต้นรัวด้วยความกลัวไม่ยอมหยุด

“อ้าววว ที นี่เด็กใหม่ ชื่อชิ ชินี่ทีนะ เขาเป็นอะไรดีอะ....ผู้รับใช้เอนกประสงค์ของนายก็แล้วกัน” พี่ลี่แนะนำฉันกับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในสวน ในขณะที่กำลังพาฉันเดินดูจุดที่ฉันต้องรู้ในการทำงาน

“ดีจ้า เรียกขี้ข้าดีกว่านะลี่ ฮ่ะ ๆ เป็นมือเป็นเท้า ตอนนี้เป็นทุกอย่าง อีกนิดก็เมียละ” คุณทีพูดติดตลก

ฉันพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ ก่อนที่ตัวเองจะรู้สึกต่อต้าน พอแนะนำตัวเสร็จฉันกับพี่ลี่ก็กลับเข้ามาในจุดที่เป็นล็อบบี้อีกครัั้ง ไม่นานก็มีพนักงานอีกกลุ่มเดินเข้ามาทักทาย แต่ครั้งนี้เป็นผู้หญิง

“คนนี้หรอเด็กใหม่ น่าตาดีนิ จืดดี ฉันชื่อเพลง ยัยนี่ชื่อออย แล้วคนนั้นชื่อหวาน ยินดีที่ได้รู้จัก” คนที่ชื่อเพลงส่งยิ้มน่ากลัวมาให้ฉัน ก่อนจะเดินหายไปกับเดอะแก๊งค์ของตัวเอง

“อย่ายุ่งกับพวกนี้ล่ะ ถ้ารู้ว่านายให้ความสำคัญกับเธอเป็นพิเศษ เธอจะอยู่ไม่สุขแน่” พี่ลี่เตือนฉัน ก่อนที่จะสอนฉันทำงานต่อ

ฉันถูกสอนงานต้อนรับ คือต้องยืนสวัสดี แนะนำบ้านพักในแต่ละแบบ แต่ฉันไม่ใช่คนอัธยาศัยศัยดี เจ้านายฉันก็ด่ามาแล้ว ฉันจะทำได้ไหม ก็อุตส่าห์บอกแล้ว ว่าจะสมัครแค่เป็นแม่บ้าน ทำไมถึงมาเปลี่ยนตำแหน่งงานของฉันล่ะ

“น้องสาว พี่อยากถามทางไปห้องตัวเองหน่อย พาไปส่งได้ไหมจ๊ะ” จู่ ๆ ก็มีชายหนุ่มที่เติมไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ก็เดินมาจับที่แขนของฉัน ทำเอาฉันต้องถอยหลังด้วยความกลัว แต่จุดที่ฉันถอยไป มันดันเป็นโต๊ะเล็ก ๆ ที่วางแจกันประดับ เพียงแค่ถอยเสียงดัง เพล้งงงง!!!!! ก็ดังขึ้น

“ฉิบหายแล้ว ชิ!!!!”