ปิดเทอม
1705 Words
ผ่านไปได้ด้วยดีกับการสอบปลายภาคของช่วงภาคเรียนที่สอง และในตอนนี้ก็เดินทางมาถึงช่วงเวลาปิดเทอมที่เราชาวนักเรียนทุกคนต่างตั้งตารอคอยกันมานานสักทีสินะ...
เมื่อประมาณห้าปีก่อนหรือในตอนที่ฉันพึ่งเข้ามาเรียนในรั้วธัญศิลาช่วงชั้นมัธยมศึกษาปีที่1 ยอมรับเลยว่าฉันไม่ค่อยที่จะเข้าใจกับกฎเกณฑ์ของโรงเรียนนี้สักเท่าไหร่ เพราะธัญศิลาจะแตกต่างจากโรงเรียนอื่นโดยสิ้นเชิงก็ตรงที่จะเริ่มเปิดการเรียนการสอนในช่วงตอนต้นปีซึ่งก็คือเดือนมกราคมนั่นเอง... และจะเปิดเรียนยาวโดยไม่มีการปิดเทอมประมาณแปดเดือนนิดๆ
ซึ่งในระหว่างนั้นก็จะมีการสอบปลายภาคเรียนแรก(แต่ไม่มีการปิดเรียน) แล้วถึงจะมาปิดเทอมใหญ่ไปพร้อมๆ กับโรงเรียนอื่นๆ ในตอนที่สอบปลายภาคเรียนที่สองเสร็จแล้วเป็นที่เรียบร้อยถึงสี่เดือนเต็มด้วยกัน!
ปีการศึกษาน้องเสน่ห์คนสวยคนนี้รวมถึงกลุ่มเพื่อนต่างก็เรียนจบในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 แล้วนะจ๊ะทุกคน!
ตัดภาพมาในตอนนี้... ฉันที่กำลังทยอยดูแลบ้านช่องของตัวเองไปทีละโซนเพื่อหวังจะช่วยแบ่งเบาภาระให้กับแม่บ้างก็กลับต้องมานั่งปวดจิตปวดใจกับแม่ที่ไม่อยากที่จะให้ลูกสาวเหนื่อยกับการทำงานบ้านและไม่มีท่าทีว่าจะยอมไปนอนหลับพักผ่อนตามที่ฉันขอร้องเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้สักที!
"แม่คะ...หนูก็บอกไปแล้วยังไงเล่าว่าถ้าหากโรงเรียนปิดเทอมเมื่อไหร่ เรื่องทำความสะอาดบ้านปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของหนูเอง!"
กล้าพูดเลยว่าฉันพูดประโยคนี้กับแม่ของตัวเองมาเป็นครั้งที่ล้านแปดของวันนี้แล้งเห็นจะได้ กะอีแค่การให้ทำตัวเป็นคุณนายนอนเฉยๆ สบายๆ นี่คือมันยากมากรึยังไงกันนะคุณโสน!
"แม่กลัวหนูเหนื่อยนี่ลูก ปิดเทอมแล้วแม่ก็อยากให้หนูได้พักผ่อนบ้างหนิ..." แล้วคุณนายแม่ก็ตอบกลับฉันมาแบบนี้ทุกครั้ง ย้ำ! ว่าทุกครั้ง!
"ไปค่ะ... ขึ้นไปนอนเลยค่ะคุณนายแม่ วันนี้ลูกสาวคนสวยคนนี่ของแม่จะอาสาเป็นคนเข้าครัวไปควงตะหลิวเอง" ฉันตรงเข้าไปยื้อแย่งเครื่องดูดฝุ่นมาจากมือของคุณนายโสนก่อนจะออกปากบอกถึงสิ่งที่ฉันจะทำต่อหลังจากที่ทำการดูดฝุ่นแล้วเรียบร้อย
"ให้แม่ช่วยเถอะน่า...นะ"
"แม่คะ" ฉันดุแม่ตัวเองเสียงเข้มเมื่อสังเกตเห็นว่าแม่กำลังจะเข้ามายื้อแย่งเครื่องดูดฝุ่นไปจากมือของฉันกลับไปอีกแล้ว และเมื่อคุณนายโสนเธอเห็นว่าลูกสาวของตัวเองเริ่มที่จะทำแก้มป่องๆ เพราะเริ่มจะรู้สึกโกรธขึ้นมาแล้วจริงๆ คุณเธอก็รีบแยกตัวเองออกไปในแทบจะทันที
บอกไปใครจะเชื่อไหมนะ... ว่าแม่ของฉันท่านไม่เคยที่จะอยากให้ลูกสาวอย่างฉันได้ทำอะไรด้วยตัวเองเลยแม้แต่อย่างเดียว ไอ้พวกกับข้าวกับปลาที่ฉันพอจะทำเป็นมันก็เพราะฉันดูสูตรในยูทูปเอาเท่านั้นแหละ เพราะรายนั้นเขาไม่ยอมสอนยอมบอกลูกสาวหรอก
ยิ่งเรื่องงานบ้านนะ...คุณเธอก็ไม่อยากที่จะให้ฉันทำ ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากจะให้ลูกสาวอย่างฉันได้กินอิ่ม ได้นอนหลับพักผ่อนเพียงพอและออกไปเที่ยวเล่นได้เต็มที่ตามช่วงวัยอายุของฉัน สปอยล์ลูกเก่งกว่าคุณนานโสนคนนี้ยังมีอีกไหมนะ...
รักแม่ที่สุดเลย...
แต่ถึงแม้แม่ของฉันจะไม่เคยถ่ายทอดวิชาแม่ครัวหัวป่าก์มาให้ลูกสาวอย่างฉันก็ตามทีเถอะนะ แต่ญาติๆ ทางฝั่งของแม่ก็ต่างเอ่ยปากชมกันถ้วนหน้าเลยนะว่าฉันน่ะทำกับข้าวอร่อย~ เป็นปลื้มจ้ะ! ส่วนพวกพวกงานบ้านงานเรือนก็ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะละเลยจนบ้านช่องรกร้างรึงรัง
เห็นว่าชอบท่องเที่ยวยามราตรีมากถึงขนาดนี้แต่หนูก็มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนเหมือนกันนะจ๊ะจะบอกให้!
ติ๊งต่อง
ใครมาแต่เช้า?
"แหม... พ่อคุณ มาแต่เช้าเลยนะจ๊ะ ไม่มีงานมีการทำรึไงคะพูด?" ฉันออกปากบ่นผู้ชายบางคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาหาฉันมันได้ทุกวันตั้งแต่ปิดเทอมมาอย่างไม่จริงจังนัก
"หิว..." เคยบอกไปหรือยังนะว่าระยะหลังๆ มานี้เขาทานข้าวเย็นที่บ้านฉันบ่อยมาก ไม่พอนะยังมาทานมื้อเช้าด้วยกันกับฉันทุกวันอีกต่างหาก!
"เข้ามาสิ ฉันพึ่งทำกับข้าวเสร็จพอดี... ยังร้อนๆ อยู่เลย" เมื่อได้ยินเขาร้องบอกแบบนั้นฉันจึงไม่รอช้าที่จะผายมือไปด้านข้างเชิงเชิญชวนให้เขาเดินเข้าไปในบ้านอย่างพร้อมเพรียงกัน
"เธอทำเองจริงๆ นะรึ?" เขาว่าในขณะที่ลูกตาคู่นั้นก็เอาแต่จ้องเขม็งไปยังกับข้าวหลายจานที่ถูกจัดเอาไว้บนโต๊ะทานข้าว สลับกับเงยขึ้นมามองหน้าฉันเหมือนกับว่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองกำลังเห็น
"ดูถูกกันเกินไปแล้วน้า~" ฉันตัดพ้อเขาแบบไม่จริงจังนักก่อนจะเลื่อนตัวเองไปหยิบเหยือกน้ำแดงมะนาวโซดาที่อยู่ในตู้เย็นมารินใส่แก้วใบหนึ่งให้กับเขา
"เก่งเหมือนกันนะเนี่ย" เขาตบมือให้ฉันเบาๆอย่างชื่นชม ส่วนอีนี่ก็ไม่ได้บ้ายออะไรนักหรอกนะก็แค่ตัวกำลังจะลอยขึ้นไปติดฝ้าเพดานเอง ฮ่าๆ
"กินเถอะค่ะ เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นชืดหมด ไม่อร่อย" ฉันแตะลงบนไหล่นั้นเบาๆ ก่อนจะเดินแยกตัวออกมาในทันทีที่คิดขึ้นมาได้ว่าฉันถูพื้นบ้านยังไม่แล้วเสร็จ...
หมับ!
"อะไรอีก" ฉันแอบกลอกลูกกะตาใส่ใครบางคนที่เอะอะก็แอบมาคว้าข้อมือฉันอยู่ตลอด เหมือนกับกลัวว่าแฟนอย่างฉันจะหายตัวไปยังไงยังงั้นแหละ!
"จะไปไหนครับคนสวยของไอ้อั๋น"
"ไปถูพื้น จะไปด้วยไหม" แม้ปากของฉันจะกำลังดุแต่หัวใจของฉันมันอ่อนยวบไปหมดตั่งแต่ได้เห็นว่าเขากำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาออดอ้อนแล้วละ
"นั่งเป็นเพื่อนก่อน" เขากระตุกแขนฉันเบาๆเพื่อให้ฉันนั่งลงข้างๆ กัน ข้างๆ กันที่แปลว่านั่งลงบนตักของเขาอีกที
ข้างๆ กันที่แปลว่าแนบชิดจนแทบจะตัวนิดเป็นคนๆ เดียวกัน...
ฟอด!
ฉันก็เลยได้ทีกอมแก้มนุ่มๆ นั้นไปหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยวแฟนของตัวเองก่อนจะเอ่ยถาม
"อาการมันเป็นยังใครครับ...สุดหล่อของน้องเสน่ห์ มันจะห่างกันบ้างไม่ได้เลยใช่ไหม หึ..."
ฟอด! ฟอด!
"หอมให้แก้มช้ำไปเลยเป็นไง ไอ้เด็กดื้อของเสน่ห์"
"ก็คิดถึงนี่นา..."
"มาหาทุกวันขนาดนี้แล้วจะยังมาคิดถึงอะไรนักหนาเล่าตาบ้า~"
เขินจังมีผู้ชายมาบอกคิดถึงถึงที่บ้านเลย
"ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะพกไปด้วยมันทุกที่แหละครับ คนสวยของไอ้อั๋น ของไอ้อั๋นคนนี้คนเดียวไม่แบ่งให้ใครด้วย หวงครับ...หวงแฟน รักครับ...รักมากด้วยนะรู้ไหม..."
"ก็อยู่ในใจเสมอนี่ไงเล่า" ฉันว่าเขินๆ ในตอนที่กำลังจิ้มนิ้วลงไปตรงหน้าอกข้างซ้ายของเขาจนเสียงดังจึกๆ
"ว่าแต่...ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป เอ่อ...." เขาร้องเรียกฉันด้วยท่าทางที่ดูยังไงก็มีพิรุจจนฉันเองก็พลอยรู้สึกไม่ค่อยจะดีเพราะท่าทีนั้นของเขาไปอีกคน
"หือ...ว่า" ฉันครางรับเสียงแผ่วด้วยหัวใจที่เบาหวิวเพราะคิดเอาไปเองจนถึงขั้นที่ว่าเขากำลังจะบอกเลิกฉันแล้วนั่นเอง...
กลัวนะเนี่ย...
"อย่าหาว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ..."
"อะไรของนาย... จะบอกเลิกฉันอย่างนั้นนะเหรอ..."
"เปล่าสักหน่อย! ฉันจะขอเธอเติมข้าวต่างหากเล่ายัยบื้อ! อย่าไร้สาระน่าเสน่ห์ถือว่าไอ้อั๋นขอ... ก็ในเมื่อไอ้อั๋นคนนี้มันรักเธอจนแทบจะถวายหัวเอาซะขนาดนี้แล้วมันจะเอาอะไรมาบอกเลิกเธอเล่ายัยคนบื้อ!"
"ไม่รู้ดิก็เห็นท่าทางแปลกๆ ไม่ใช่บอกเลิกก็แล้วไปสิยะ!" ฉันกระแทกกระทั้นอย่างขอไปทีด้วยความรู้สึกที่เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกที่อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ได้จะบอกเลิกฉันอย่างที่ฉันคิดมันเอาไปเอง...
"ว่าแต่...จานนี้จานที่สี่แล้วนะยะเผื่อนายจะลืมไป"
"ก็คนมันหิวนี่นา... ก็ใครใช้ให้ทำกับข้าวอร่อยเล่า พอมันอร่อยฉันก็เลยกินเยอะแล้วก็น้ำหนักขึ้นไปตามระเบียบ" อ๋อ...สรุปแล้วที่หมอนี่อ้วนมันเป็นเพราะฉันที่ดันทำกับข้าวอร่อยอย่างนั้นนะเหรอ! เหอะๆ ไอ้คนหน้าหนาพูดออกมาได้ยังไง!
"เอ้า...เอาไป ข้าวจานที่สี่ของคุณสราวุธมาแล้วค่ะ!" ถึงแม้จะมีอีกหมื่นล้านคำอยู่ภายในใจแต่ฉันก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะพูดออกไปให้แฟนได้ยินหรอกนะ ฮ่าๆ
"อร่อยกว่าแม่โสนทำเอาซะอีกนะเนี่ย... ทำไมถึงได้ทำกับข้าวอร่อยมากขนาดนี้นะเบบี๋ของไอ้อั๋น..."
"คนบ้า! ชมกันอยู่ได้ฉันก็เขินเป็นนะ กินเข้าไปเลยนะแล้วก็ช่วยหยุดพูดสักที"
"ครับๆ กินแล้วครับ จะกินจนข้าวแกงหมดหม้อเลยครับคุณว่าที่ภรรยา"
"ตาคนบ้า! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"ฮ่าๆๆ อะหยอก หยอก!"
เขารักกันดีเนอะทุกคน 🫢🫢🫢
- Writer
