ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงกดรหัส เหมือนเป็นโค้ดบางอย่างที่ไม่ได้อันตราย เพราะชานป๋อหลินไม่ได้ปล่อยอลินเลยยามเมื่อบานประตูเปิดออก ริมฝีปากเขายังกดอยู่ที่หน้าผากของหล่อน ในความเคลิบเคลิ้มที่ตกค้างจนตั้งตัวไม่ทัน ยังพอได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างละเหี่ยใจของเขา...
“นี่... นายควรพักผ่อนนะ เดี๋ยวแผลก็อักเสบหรอก” เสียงแหวแว้ดของแพทย์สาวดังลั่นขึ้นมา... อลินไม่กล้าเงยหน้ามองใครได้แต่ซุกตัวอยู่กับอกของชานป๋อหลิน...
“มีอะไรช่วยไปบอกเควินแทนก่อนได้ไหม”
“หมอนั่นไม่อยู่ พอรู้ว่านายไม่เป็นอะไร ออกจากห้องประชุมแล้วก็เรียกฮ. ไปสนามบินแล้ว น่าจะไปพักผ่อนอยู่บ้านที่ลอนดอน”
“แล้วมีอะไรถึงได้เข้ามา” เงยหน้ามาพูดกับหลินเพ่ยอิงอย่างจริงจัง
“จะมาบอกว่าจะใช้ ฮ. ของนายไปรีเฟอร์คนไข้... ยัยคนของพ่อนั่นล่ะ พ่อให้ฉันตรวจเป็นการส่วนตัวแล้วพาส่งโรงพยาบาลเอง ห้ามใช้ทรัพยากรใดๆ ของโกลด์สตาร์ครูซให้คนที
