ตลอดทั้งวัน มณีรินเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลย จนอันดาอดที่จะถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“แกเป็นอะไรไปอ่ะริน ทำไมวันนี้ดูซึมๆ เศร้าๆ ไหนบอกมาสิ”
มณีรินฝืนยิ้มให้กับอันดา
“ไม่มีอะไรจริงๆ อันดา”
“ฉันไม่เชื่อหรอก แกจะต้องทะเลาะกับพี่มังกรมาแน่ๆ ใช่ไหม ไหนยอมรับมาเสียดีๆ”
มณีรินหลบสายตา ทำให้อันดารู้ทัน
“นั่นไง ใช่จริงๆ ด้วย”
มณีรินก้มหน้าไม่ยอมตอบ น้ำตาไหลริน
อันดาถอนใจออกมาเบาๆ
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกทะเลาะอะไรกันกับพี่มังกร แต่ก็อยากให้ใจเย็นๆ ใช้เหตุผลคุยกัน”
“ฉัน...”
“เหตุผลน่ะรู้จักใช่ไหม ริน” อันดาถามย้ำ
มณีรินช้อนตาที่ฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมอง
“ขอบใจนะอันดา ฉันจะพยายาม”
“ดีมาก งั้นฉันกลับก่อนนะ แกก็ไปรอพี่มังกรที่หน้าคณะเถอะ”
อันดาโบกมือลา ก่อนจะเดินหายไป
มณีรินยกมือขึ้นป้ายน้ำตา กำลังจะเดินไปยังหน้าคณะของมังกร แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อพบกับรุ้งลาวัลย์และพ้องเพื่อน
“สวัสดีจ
