ตอนที่ 10
1305 Words
“สวัสดีค่ะ มังกร...”
“อ้าว รุ้ง มางานนี้ด้วยหรือ”
มังกรที่กำลังจ้องมองมณีรินกับผู้ชายสองคนนั้นอยู่หันมาทักทายรุ้งลาวัลย์
“ใช่ค่ะ อย่าลืมสิคะว่าพี่ชายของรุ้งเรียนคณะนี้ น้องสาวอย่างรุ้งก็มาได้อยู่แล้ว”
“งั้นก็ขอให้สนุกนะครับ”
มังกรไม่คิดจะสนใจรุ้งลาวัลย์ในชุดราตรีสีแดงสดเปิดเผยเนื้อตัวอีก เขายังคงจับจ้องมองมณีรินต่อไป กรามแกร่งขบกันแน่น
รุ้งลาวัลย์มองตามสายตาของมังกรไป ก็ได้เห็นภาพเดียวกับชายหนุ่ม หล่อนระบายยิ้มพึงพอใจ
“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าน้องรินจะแต่งตัวขึ้นแบบนี้ สวยซะจนรุ้งจำแทบไม่ได้เลย”
“ครับ”
“ผู้ชายในนี้มองน้องรินตาเป็นมันทุกคนเลยนะคะ ขนาดพี่ชายของรุ้งยังถามรุ้งเลยว่าใคร แต่ดีที่รุ้งบอกไปว่าน้องรินมีแฟนแล้ว พี่ชายของรุ้งก็เลยตัดใจ”
มังกรรู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่ได้ยินไม่น้อย เขาคว้าแก้วเหล้าจากพนักงานที่เดินมาเสิร์ฟขึ้นมาดื่มอึกใหญ่จนหมดแก้ว และหยิบแก้วใหม่มาถือ สายตาไม่ละไปจากร่างของมณีรินเลย
“ยังไงมังกรก็ต้องระวังเอาไว้บ้างนะ คบกันคนสวยๆ อาจจะกลายเป็นตัวเลือกของเขาไปก็ได้ ใครจะไปรู้จริงไหม”
“รุ้งเลิกพูดเถอะ ผมกับรินรักกันดี ไม่มีใครมาแยกได้หรอก ขอตัวนะ ผมจะไปหาริน”
แล้วมังกรก็เดินจากไปทันที
รุ้งลาวัลย์ยืนมองภาพที่มังกรเดินไปโอบกอดมณีรินที่บาร์ขนมหวานด้วยสายตาเคียดแค้น เพื่อนสนิทสองคนเดินเข้ามาสมทบ
“เป็นไงบ้าง มังกรฟังคำยุแยงของเธอหรือเปล่า”
“ไม่ฟัง มังกรหลงมันจนหน้ามืดตามัว” รุ้งลาวัลย์กัดฟันกรอด
“ก็มันสวยเหลือเกินนี่คืนนี้น่ะ”
“นี่แกเลิกพูดแบบนี้ได้ไหมนังจิ๊บ อย่าพูดว่ามันสวย ฉันเกลียดมัน” รุ้งลาวัลย์เค้นเสียงด่าเพื่อน
“ก็ได้ๆ ว่าแต่แกจะเอายังไงต่อไปยายรุ้ง หรือว่าจะยอมให้มันเฉิดฉายอยู่แบบนี้”
ดวงตาของรุ้งลาวัลย์เป็นประกายริษยา ก่อนที่ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดจะแย้มออกจากกัน
“ฉันจะทำให้มันดัง... ดังชนิดที่เรียกได้ว่าทุกคนจะไม่มีวันลืมเลยล่ะ”
“แกจะทำยังไงเหรอยายรุ้ง”
รุ้งลาวัลย์หยิบขวดยาเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าถือของตัวเอง
“ยาอะไรน่ะยายรุ้ง”
“ยาเสียตัวยังไงล่ะ รับรองถ้านังรินมันกินเข้าไป มันร้อนฉ่าแน่นอน”
“เฮ้ย... ความคิดแกนี่สุดยอดว่ะ ยายรุ้ง”
เพื่อนของรุ้งลาวัลย์ดีดนิ้วอย่างถูกใจกับความคิดชั่วๆ ของงเพื่อนตัวเอง
“แล้วเราจะทำยังไงให้นังรินมากินยานี้ได้ล่ะ”
“ไม่ยากหรอกน่า แกเชื่อฉันสิ จิ๊บ”
รุ้งลาวัลย์และเพื่อนเฝ้ารอจังหวะที่มังกรแยกตัวออกไปห้องน้ำ จึงรีบเดินเข้าไปหามณีรินทันที จากนั้นก็เสแสร้งเล่นละครเป็นคนดี
“สวัสดีจ้ะน้องริน”
มณีรินหันไปตามเสียงทักทาย ก่อนจะหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นว่าเป็นรุ้งลาวัลย์กับเพื่อนซี้
“เอ่อ... สวัสดีค่ะพี่รุ้ง พี่จิ๊บ”
“จะรีบไปไหนล่ะ คุยกันก่อนสิ”
รุ้งลาวัลย์คว้าแขนของมณีรินเอาไว้ และออกแรงดึงแผ่วเบา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา จนมณีรินแปลกใจ
“เอ่อ... คือริน...”
“พี่กับจิ๊บอยากจะขอโทษน้องรินน่ะ เรื่อง... มังกร...”
มณีรินได้ยินก็ยิ่งแปลกใจมากยิ่งขึ้น เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากผู้หญิงที่จ้องจะทำร้ายตัวเองตลอดเวลาอย่างรุ้งลาวัลย์
“พี่รู้ว่าตัวเองนิสัยไม่ดี แล้วก็ไม่รู้จักแยกแยะว่าอะไรถูกอะไรผิด พี่ขอโทษนะน้องริน ที่เคยทำให้น้องรินกลัวและไม่สบายใจ”
แม้จะแคลงใจอยู่ แต่มณีรินก็ไม่อาจจะปฏิเสธคำขอโทษจากคู่สนทนาได้
“พี่ก็ต้องขอโทษน้องรินเหมือนกัน” จิ๊บพูดขึ้นบ้าง
“เอ่อ... ไม่ต้องขอโทษรินหรอกค่ะพี่รุ้งพี่จิ๊บ รินไม่ถือสาอะไรหรอกค่ะ”
“พี่ไม่ขอโทษไม่ได้หรอกน้องริน เพราะพี่ทำไม่ดีเอาไว้กับน้องรินน่ะ”
“คือ... ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ รินไม่เคยโกรธพี่รุ้งกับพี่จิ๊บเลยค่ะ”
“จริงเหรอน้องริน”
“จริงค่ะพี่รุ้ง พี่จิ๊บ”
หล่อนเห็นรุ้งลาวัลย์หันไปสบตากับเพื่อนชื่อจิ๊บ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“พี่ดีใจจังเลยที่น้องรินให้อภัยพี่ น้องรินสวยทั้งภายนอกภายในแบบนี้นี่เอง มังกรถึงได้หลงนักหนา”
“เอ่อ...”
“บริกรจ๊ะ ขอเครื่องดื่มหน่อยจ้ะ”
รุ้งลาวัลย์ควักมือเรียกบริกรที่กำลังจะเดินผ่านไปเอาไว้ และหันมาถามหล่อน
“น้องรินดื่มน้ำอะไรดีจ๊ะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่รุ้ง” หล่อนปฏิเสธอย่างเกรงใจ
“ถือว่าให้เกียรติพี่ก็แล้วกันนะ”
รุ้งลาวัลย์คะยั้นคะยอ และยิ้มกว้าง
“เอ่อ... ก็ได้ค่ะ ขอน้ำส้มค่ะ”
แก้วน้ำส้มถูกยื่นมาให้ตรงหน้า และมณีรินก็กำลังจะยกขึ้นจิบ แต่แล้วจิ๊บที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ทำแก้วเหล้าในมือหกใส่ชุดของหล่อนเสียก่อน
“อุ๊ยตายแล้ว พี่ขอโทษนะน้องริน”
“ไม่เป็นไรค่าพี่จิ๊บนิดเดียวเอง”
จิ๊บรีบเอากระดาษทิชชูซับชุดให้ ในขณะที่รุ้งลาวัลย์ยื่นมือมาช่วยถือแก้วน้ำส้มให้กับหล่อน
“ชุดสวยๆ เปื้อนหมดเลย พี่ขอโทษอีกครั้งนะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะพี่จิ๊บ”
ในขณะที่มณีรินกำลังง่วนอยู่กับชุดราตรีที่เปื้อนคราบเหล้าอยู่นั้น รุ้งลาวัลย์ก็หยิบขวดยาเสียสาวออกมาจากกระเป๋าถือ และเทใส่แก้วน้ำส้มของมณีรินไปทั้งขวดเลยทีเดียว
รุ้งลาวัลย์เขย่าแก้วน้ำส้มจนน้ำยาเสียตัวเข้ากับน้ำส้มเป็นอย่างดีแล้ว จึงยื่นแก้วน้ำส้มคืนกลับให้กับมณีรินอีกครั้ง
“เอาไว้พี่จะจ่ายค่าซักรีดให้นะน้องริน”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่รุ้ง รินจัดการเองได้ค่ะ”
รุ้งลาวัลย์สบตากับเพื่อนของตัวเอง และยิ้มอย่างชั่วร้าย
“งั้นก็ขอบคุณน้องรินมากนะจ๊ะที่ไม่ถือสาอะไรจิ๊บมัน”
มณีรินระบายยิ้มบางๆ และยังไม่ยอมยกแก้วน้ำส้มที่มียาเสียตัวผสมอยู่ขึ้นดื่ม รุ้งลาวัลย์จึงต้องเร่งเร้าขึ้น
“ดื่มน้ำส้มสิจ๊ะ เดี๋ยวชืดหมดพอดี”
“เอ่อ...”
“ดื่มสิจ๊ะน้องริน”
ทั้งจิ๊บและรุ้งลาวัลย์ต่างยื่นแก้วของตัวเองออกมาตรงหน้า และให้มณีรินชนแก้ว
มณีรินไม่มีทางเลือกจึงต้องยื่นแก้วน้ำส้มออกไปข้างหน้า และชนเบาๆ
“เพื่อมิตรภาพของพวกเรา”
มณีรินยิ้มบางๆ
“หมดแล้วนะน้องริน” จิ๊บพูดเร่งเร้า
“ค่ะ พี่จิ๊บ”
แก้วน้ำส้มถูกยกขึ้นดื่ม และน้ำส้มรสชาติดีก็ไหลหายเข้าไปในลำคอของมณีรินจนหมดทุกหยด
รุ้งลาวัลย์กับจิ๊บหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจเป็นที่สุดเมื่อแผนการณ์ของตัวเองสำเร็จ
“พี่หวังว่าค่ำคืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่เร่าร้อนสำหรับน้องรินนะจ๊ะ”
มณีรินไม่เข้าใจคำพูดของทั้งสองคนนัก ทำได้แค่มองร่างของทั้งสองคนที่เดินจากไปด้วยความมึนงง
“อะไรของพวกพี่เขานะ”
- Writer
