ตอนที่ 8
808 Words
มณีรินรู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งตัว หล่อนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปดี จึงนั่งเงียบ และก็ปล่อยให้ความขัดเขินถล่มใส่อย่างไม่มีทางเลี่ยง
มังกรนั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดี ลอบมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อตลอดเวลาของมณีรินด้วยความพึงพอใจ
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แต่งหน้าเลย ทุกอย่างที่เขาเห็นคือธรรมชาติล้วน และมันก็ทำให้เขารู้สึกอิ่มเอมที่ได้มองอย่างแปลกประหลาด
“คืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงที่คณะของพี่น่ะ ไปกับพี่นะริน”
“คะ?”
หล่อนที่เอาแต่นั่งคิดถึงจูบแรกผ่านหลอดรีบเงยหน้าขึ้นถาม
“มัวแต่ใจลอยคิดถึงจูบแรกอยู่หรือ”
“ปละ เปล่าค่ะรุ่นพี่”
มณีรินอับอายเหลือเกินที่สายตาของมังกรบอกให้รู้ว่าเขารู้ทันความคิดของหล่อน
“โอเค ไม่ได้คิดก็ไม่ได้คิด แล้วเรื่องที่พี่ขอร้องล่ะว่ายังไง”
“เอ่อ... รุ่นพี่ช่วยถามอีกครั้งได้ไหมคะ”
มังกรอมยิ้ม และส่ายหน้าไปมา
“พี่บอกว่าคืนพรุ่งนี้คณะของพี่มีงานเลี้ยง พี่ต้องการให้รินไปกับพี่ด้วย”
คราวนี้หล่อนได้ยินชัดเต็มสองหู
“เอ่อ... รินคงไปไม่ได้หรอกค่ะรุ่นพี่”
“ทำไมล่ะ”
“คือริน... ไม่ชอบงานแบบนั้นน่ะค่ะ รินไม่เคยเข้าสังคมเลย”
“ก็ลองสิ ไปกับพี่ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ริน... กลัวทำให้รุ่นพี่ขายหน้าน่ะค่ะ” หล่อนพยายามอธิบายเหตุผล
“รินเป็นเด็กบ้านนอก ไม่เคยไปงานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน รินจะต้องทำให้รุ่นพี่ขายหน้าอย่างแน่นอนค่ะ”
“ทำไมดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะมณีริน คนบ้านนอกแล้วไง เด็กต่างจังหวัดแล้วไง มันต่างจากคนในเมืองตรงไหนกัน มีสองมือ มีสองขา มีหนึ่งสมองเหมือนกัน แถมหัวใจของเด็กต่างจังหวัดน่าจะสะอาดกว่าพวกคนในเมืองหลวงเสียอีก พี่พูดถูกไหม”
“เอ่อ...”
“ห้ามปฏิเสธพี่นะ พี่ต้องการให้รินไปด้วยจริงๆ”
“แต่ริน... ไม่มีชุดที่สวยพอจะไปงานเลี้ยงสักชุดเดียวค่ะ รินมีแต่ชุดอยู่บ้าน... และก็ชุดนักศึกษา...”
“ไม่ต้องกังวลหรอกเรื่องนั้นน่ะ พี่จะจัดการทุกอย่างให้พร้อมสำหรับรินเอง”
“ยังไงคะรุ่นพี่”
หล่อนถามแต่มังกรไม่ยอมตอบคำถาม แต่เลือกที่จะถามหล่อนกลับแทน
“บ่ายมีเรียนอีกหรือเปล่า”
“เอ่อ... ไม่มีแล้วค่ะ”
“ดีเลย พี่ก็ไม่มีเหมือนกัน”
มังกรเรียกพนักงานมาเก็บเงินค่าอาหาร ก่อนจะฉุดข้อมือของหล่อนให้ลุกขึ้น
“รุ่นพี่จะพารินไปไหนคะ”
“พี่จะพารินไปซื้อชุดสวยๆ ใส่ไงล่ะ รินจะได้ไม่มีข้ออ้างที่จะปฎิเสธไม่ไปงานเลี้ยงกับพี่”
หล่อนพยายามจะยื้อแขนเอาไว้ แต่ก็สู้แรงของมังกรไม่ได้ ไม่ช้าเขาก็ลากหล่อนมายังรถสปอร์ตราคาแพงระยับของตัวเอง และเปิดประตูให้หล่อน
“ขึ้นไปครับริน”
“แต่ว่า... ริน...”
“ไม่มีแต่ หรือว่าจะให้พี่อุ้มขึ้นไปล่ะ”
มณีรินแก้มแดงก่ำ จำต้องก้าวขึ้นไปบนรถราคาแพงหูฉี่อย่างไม่มีทางเลือก
หล่อนบรรจงปิดประตูอย่างเบามือ เพราะกลัวรถราคาแพงจะพัง จนคนขับอดที่จะหัวเราะด้วยความขบขันไม่ได้
“ไม่ต้องนั่งตัวลีบแบบนั้นหรอก เบาะรถของพี่ไม่ใช่ทองคำ นั่งให้เต็มก้นเถอะ”
“แต่... รถรุ่นพี่น่าจะแพงมาก”
“ก็แค่สามสิบกว่าล้าน ไม่เท่าไหร่หรอก”
มณีรินได้ยินราคาก็แทบจะกระโจนลงจากรถเสียให้ได้
“ทำไมแพงแบบนี้คะ แพงกว่าที่นายี่สิบไร่ของรินที่บ้านนอกตั้งไม่รู้กี่เท่าค่ะ”
มังกรหัวเราะขบขัน
“ก็อย่าไปคิดถึงราคามันสิครับ นั่งไปเถอะ คาดเข็มขัดด้วย พี่จะออกรถแล้ว”
“ค่ะ...”
หล่อนรับปาก และพยายามมองหาเข็มขัด แต่ก็หาไม่เจอ จนมังกรต้องหันมาถาม
“ทำไมไม่คาดเข็มขัดล่ะครับ”
“เอ่อ... ตรงไหนเหรอคะ”
มังกรหัวเราะร่วนทันที ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาหา จนหญิงสาวต้องนั่งตัวลีบและกลั้นหายใจ
“ตรงนี้ไงล่ะ”
แกร๊ก...
แล้วเขาก็ดึงตัวกลับไปตั้งตรงที่หน้าพวงมาลัยรถเช่นเดิม ก่อนที่รถคันงามจะแล่นออกไปจากหน้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง
ตลอดทางหล่อนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ระคนหวาดหวั่น ก่อนจะสรุปกับตัวเองอย่างเศร้าหมองว่า หล่อนกับมังกร อยู่คนละชั้นกันอย่างแท้จริง
เขาร่ำรวยล้นฟ้า ในขณะที่หล่อนยากจนต่ำเตี้ยซ่อนอยู่ใต้ผืนดิน
โชคดีแค่ไหนแล้วที่มีโอกาสได้มองรอยยิ้มของเขาในระยะใกล้ชิดแบบนี้
- Writer
