“ปล่อยฉันก่อน คุยกันดีๆ ก่อนค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการมายั่วคุณนะ ปล่อยฉัน ไหนบอกว่าจะไม่ทำลายฉันอีกไง แต่นี่คุณทำให้ฉันเสียหายนะคะ”
“ผมอดใจไม่ไหว... คุณไม่รู้หรอกอัยย์ว่าคุณเป็นที่น่าต้องการขนาดไหน... ผมพยายามห้ามตัวเองแล้วแท้ๆ ผมหนีหน้าจากคุณไปได้ตั้งหนึ่งคืน แต่คุณก็โผล่มายั่วให้ผมตบะแตกถึงห้อง... บอกแล้วไงว่าอย่าโทษใคร... ถ้าคุณไม่เข้ามาโวยวายในห้องนี้... ครบเจ็ดวันเราก็แยกย้ายกันได้แล้ว”
“ไม่นะ.... อย่า อื๊อ” หล่อนร้องเสียงหลงเมื่อเขาพรมจูบที่ซอกคอ วงแขนที่รัดรึงหล่อนแน่นหนา จนหล่อนสะบัดตัวหนีหายไปไหนไม่ได้เอาเสียเลย
“โธ่ ทำไมฉันต้องผิดตลอด ฉันเป็นคนเสียหายนะเนี่ย” หล่อนโวยวาย เอาความเขาไม่ได้ ซ้ำยังผิดที่เข้าห้องเขามา และได้ข้อกล่าวหาว่ามายั่วเขา แล้วยังจะต้องตกอยู่ในสภาวะกำลังจะเสียตัวอีกครั้งด้วย...
แล้วเรี่ยวแรงหล่อนมันหายไปไหนหมด หล่อนเคยใช้พละกำลังมหาศาลต่อต้านเขาไม่ใช่หรือ แล้วทำ
