"ทิฟฟี่ทานนี่มีประโยชน์ต่อร่างกาย"
ผมเบ้ปากใส่ไอ้หมอน่าหมั่นไส้เอาอกเอาใจกันเหลือเกินไม่เกรงอกเกรงใจผมที่มานั่งเฝ้าเลยสักนิด
"พี่หมอทานเถอะเต็มจานแล้วเนี้ย"
"โอเค ~~"
ผมมองหน้าทิฟฟี่ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวไม่ยอมสบตากับผม มีความผิดไม่กล้าสู้หน้าผมนะสิ
"ทานข้าวเสร็จเราไปดูหนังกันป่ะ"
"ไม่ไป/ไป"
ผมกับทิฟฟี่มองหน้ากันทันที ไม่ให้ไปโว๊ยยยผมยอมมานั่งเฝ้าที่นี่เพราะเห็นว่าน้องมันหิวหรอกนะ ไม่งั้นลากกลับไปตีก้นที่บ้านละ
"ถ้าพี่เดย์ออฟไม่ไปงั้นกลับก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวน้องไปดูกันพี่หมอเอง"
"ฝันอยู่"
ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังสุดๆ ทิฟฟี่ทำหน้าสลดลงทันทีก่อนจะล้มหน้าก้มตากินต่อไม่พูดอะไรอีก ผ่านไปอีกสักสิบนาทีพวกเราทั้งสามคนก็เดินออกมานอกร้านผมดึงข้อมือของทิฟฟี่ทันที
"มานี่ กลับบ้าน"
"แต่ว่าพี่หมอชวนน้อง ปะ"
"กลับบ้าน"
ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ทิฟฟี่เหลือบสายตามามองผมเล
