"อะแฮ่ม อาอินรักษาหน้าให้พ่อสักนิดเถอะลูก" ตงไห่ที่สะกิดเรียกบุตรสาวที่ยืนด้านหลังอยู่นานอีกฝ่ายก็ไม่รู้สึกตัว ยังคงเหม่อมองเด็กหนุ่มผู้นี้ตาไม่กะพริบ และที่สำคัญปากเล็กๆ ของบุตรสาวตอนนี้อ้าออกจนน้ำลายที่ไหลคลออยู่ตรงมุมปากและกำลังจะไหลออกมาแล้ว เขาจึงต้องส่งเสียงเรียกไม่เช่นนั้นนางคงได้อายมากกว่านี้แน่
"อ่ะ!!" ลี่อินที่รู้สึกตัวเพราะเสียงเรียกของบิดา ก็รีบสูดน้ำลายที่กำลังจะไหลกลับเข้าไป พร้อมกับแก้มกลมสองข้างที่แดงขึ้นด้วยความอับอาย
เสียงกลั้นหัวเราะดังมาจากเด็กหนุ่มตรงหน้า ยิ่งเรียกสีแดงจากสองข้างแก้มให้ลามไปทั่วหน้ากลมดูน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนผลมะเขือเทศ
"เอ่อ ขอโทษด้วยนะคุณชาย บุตรสาวของข้าคงเคยชินกับความหล่อเหลาของบิดาเช่นข้าแล้ว พอเจอท่านก็เลยตกตะลึงมากไปหน่อย ข้ามีนามว่าตงไห่ไม่ใช่เถ้าแก่ที่เป็นเจ้าของอาคารนี่หรอก เพียงเคยทำงานอยู่ที่นี่มาก่อนและได้รับการไหว้วานจากเจ้าของให้ช่วยพู
