Chapter 12 ข้าไม่ควรลวนลามเจ้า
‘นะ...น่ารัก’
รัชทายาทเซี่ยลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หากอดีตนางเคยได้รับฉายาว่า ‘พระฉายาใบ้’ ปัจจุบันคงต้องเปลี่ยนใหม่เป็น ‘พระชายาหน้าทะเล้น’ เสียแล้วกระมัง
“ใช่แล้ว ยิ้มแบบนี้เหมาะกับเจ้ายิ่งนัก”
“คุณก็ยิ้มด้วยสิ มา! มายิ้มด้วยกัน ยิ้มมมมมม”
หญิงสาวไม่พูดเปล่ายังฉีกยิ้มอย่างสนุกสนาน ความทุกข์เมื่อครู่มลายหายสิ้น เช่นนี้แหละหนาจะไปถือสาอะไรกับคนเมา ประเดี๋ยวหัวเราะ ประเดี๋ยวร้องไห้ ไม่ต่างจากคนบ้าเลยสักนิดเดียว
“อะ...อืม”
องค์ชายปีศาจแยกริมฝีปากยิ้ม ทว่าช่างเป็นรอยยิ้มที่ดูฝืดและแห้งแล้งเสียเหลือเกิน
“ม่ายช้าย ม่ายช้าย ต้องยิ้มกว้างๆ แบบนี้”
บัวบูชายื่นมือทั้งสองข้างออกไป แล้วคว้าหมับดึงแก้มของชายหนุ่มจนริมฝีปากฉีกกว้างออก
“ฮา ฮา ฮา หน้าคุณตลกจังเลย”
หญิงสาวหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนปลายจมูกแดงระเรื่อ แรกทีเดียวคนตัวโตถูกดึงแก้มถึงกับทำอะไรไม่ถูก แต
