5
1141 Words
“ไม่ได้หรอกค่ะ ถึงจะเงินไม่มากสำหรับพี่ แต่วุ้นแก้วก็ต้องคืน” วรินทร์รัมภาพูดออกไปอย่างมาดมั่น เธอไม่มีทางให้ใครมาจ่ายเงินให้เธอฟรีๆ หรอก
“เอางี้ ยังไม่ต้องเอามาคืนพี่ตอนนี้ ไว้พี่จะมาเอาคืนทีหลัง ถึงตอนนั้นจะทวงทั้งต้นทั้งดอกเอง” ธีทัศพูดอย่างคนเจ้าเล่ห์ วุ้นแก้วมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ คิดว่าเขาคงหมายถึงให้เธอเรียนจบก่อนค่อยทำงานหาเงินมาคืนเขาสินะ เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงยิ้มและรีบขอบคุณเขาทันที
“ขอบคุณนะคะพี่ธัน พี่ธันใจดีที่สุดในโลกเลย” เวลาธีทัศไม่ทำหน้าดุ เขาดูอบอุ่นใจดีที่สุด เธอซาบซึ้งในน้ำใจของพี่รหัสคนนี้เหลือเกิน ใครจะบอกว่าเขาเจ้าชู้ เพลย์บอย เอาแต่ใจ อีโก้สูงแค่ไหน แต่สำหรับเธอเขาเป็นรุ่นพี่ที่ดีมาก คนไม่เคยมีพี่ชายอย่างเธอรู้สึกปลื้มปริ่มอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าแสดงออก
“ตาธัน! ลูกมาทำอะไรตรงนี้” เสียงมีอำนาจของผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาธีทัศ ทำให้เขาและเธอหันไปมองแล้วพบว่าท่านคือมารดาของธีทัศ
“อ้อ พอดีผมมา...” เขากำลังจะพูดว่ามารับเอกสารที่ห้องการเงิน แต่เมื่อครู่เขารีบร้อนเดินออกมา จึงลืมบัตรเครดิตเอาไว้ และเป็นจังหวะที่เจ้าหน้าที่การเงินนำบัตรเครดิตตามมาคืนให้เขา
“น้องธันคะ ลืมบัตรเครดิตที่ชำระค่าเทอมให้รุ่นน้องไว้ค่ะ” เขารีบหันกลับมารับบัตรเครดิตคืนจากเจ้าหน้าที่
“ขอบคุณครับพี่” เขารีบเก็บบัตรเครดิตเข้ากระเป๋า นั่นทำให้มารดาของธีทัศจับจ้องมาที่ลูกชาย จากนั้นมองมาที่วรินทร์รัมภาอย่างไม่พอใจนัก เพราะเดาได้ว่าธีทัศใช้บัตรเครดิตรูดจ่ายค่าเทอมให้รุ่นน้องสาวที่ยืนเคียงข้าง
ธีทัศเลยต้องพูดความจริง ทั้งที่ไม่อยากให้มารดามองวรินทร์รัมภาในแง่ลบ “พอดีมาเคลียร์เรื่องเงินค่าเทอมให้น้องรหัสนิดหน่อยครับแม่” เขาพูดกับมารดาด้วยสีหน้านิ่งๆ
“สวัสดีค่ะ” วรินทร์รัมภามีความอึดอัดใจฉายชัดขึ้นมาบนสีหน้า เธอกลัวว่าจะทำให้ธีทัศถูกมารดาตำหนิ จึงรีบยกมือไหว้มารดาของเขา แต่กลับถูกมองด้วยสายตารังเกียจและไม่รับไหว้
“หึ ไม่ทันไรก็โดนผู้หญิงหลอกเอาเงินซะแล้วนะตาธัน นี่ควงเล่นๆ ใช่ไหม อย่าลืมนะว่าธันมีคู่หมั้นแล้ว” มารดาของเขาพูดออกมา จงใจให้วรินทร์รัมภารับรู้ นาทีนั้นธีทัศไม่พอใจที่มารดาดูถูกน้องรหัสของเขา แต่ด้วยมารดาคือผู้มีพระคุณ เขาจึงจำเป็นต้องวางเฉยให้เกียรติมารดา แต่ภายในใจรู้สึกสงสารวรินทร์รัมภาอยู่มาก
“ไม่ใช่แบบนั้นครับคุณแม่ ไว้ผมอธิบายให้ฟังทีหลังแล้วกัน ว่าแต่คุณแม่มาทำอะไรครับ” ธีทัศเปลี่ยนเรื่องและหันไปถามมารดากลับ
“ฉันมาคุยกับผอ. เรื่องที่ขอให้แม่บริจาคเงินสร้างห้องสมุดกลางน้ำ เจอลูกก็ดี ไปด้วยกันเลย แม่จะคุยเรื่องบริจาคเงินกับท่านผอ. ว่าแม่เห็นด้วยกับโครงการนี้” มารดาพูดพร้อมกับเข้าไปดึงแขนล่ำของลูกชายให้เดินไปพร้อมกันโดยที่ไม่สนใจวรินทร์รัมภาที่ยืนห่อไหล่อยู่ ธีทัศได้แต่เหลียวหลังมองน้องรหัสด้วยความเป็นห่วง
วรินทร์รัมภามองตามธีทัศไปพร้อมกับยิ้มให้เขา สื่อให้รู้ว่าไม่ต้องห่วงเธอ ชีวิตของเขากับเธอต่างกันราวฟ้ากับเหว เขาเกิดมาในตระกูลที่เพียบพร้อม ส่วนเธอเป็นลูกตาสีตาสาที่ไม่มีอะไรเลย เธอเองก็เป็นคนหนึ่งที่ชื่นชมเขาเหมือนผู้หญิงทั่วไป แต่ไม่กล้าคิดไกลไปกว่านั้น เพราะเขาไกลเกินเอื้อม แค่ได้ใกล้ชิดและรู้จักในฐานะสายรหัสแค่นี้ก็ถือว่าเป็นโชคดีของเธอแล้ว…
วรินทร์รัมภาเล่าเหตุการณ์สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ธีทัศยื่นมือเข้ามาช่วยจนจบ อันที่จริงเธอเคยเล่าให้มัลลิกาฟังไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่เกรงว่าเพื่อนรักจะจำไม่ได้เลยต้องพาหวนอดีต
“ทีนี้แกเข้าใจหรือยังว่าทำไมฉันถึงตกลงยอมช่วยพี่ธัน”
คนฟังที่กินขนมจนหมดเกลี้ยงจานแล้วส่ายหน้า “ไม่เข้าใจทั้งแกและพี่ธันของแก ดูแปลกๆ แล้วนี่แม่แกรู้ไหมว่าแกจะแต่งงานเร็วๆ นี้”
วรินทร์รัมภาจดนิ้วชี้ที่ริมฝีปาก “แกอย่าให้แม่ฉันรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ก็แบบที่ฉันบอกไปไง ว่ามันเป็นแค่แผนการรักษาหน้าคุณพ่อคุณแม่พี่ธัน หลังจากแต่งงานไม่นานฉันกับพี่ธันก็จะหาเรื่องแยกทางกันแบบเนียนๆ คงไม่ถึงหกเดือน” นี่คือแผนการที่เธอวางไว้กับธีทัศ
“แล้วนี่นอกจากแม่แกไม่รู้ ห้ามไปบอก แล้วพายุมันรู้เรื่องหรือยัง”
พายุคือเพื่อนชายของวรินทร์รัมภา ทั้งคู่เป็นเพื่อนร่วมคณะกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่ใครๆ ก็มองออกว่าพายุคิดอย่างไรกับวรินทร์รัมภาถึงได้ตามเทียวไล้เที่ยวขื่ออยู่หลายปี ที่เธอไม่เห็นหน้าพายุที่นี่วันนี้ คงเป็นเพราะหมอนั่นติดเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัด หากไม่ต้องไปทำงานหลังเลิกงาน ชายหนุ่มจะมาขลุกอยู่ที่ร้านกาแฟ รอจนกระทั่งวรินทร์รัมภาปิดร้านและขับรถไปส่งเธอที่คอนโดมิเนียมซึ่งอยู่เยื้องจากร้านกาแฟนี้ไปเพียงห้าซอย
วรินทร์รัมภาส่ายหน้า “ไม่รู้ ฉันยังไม่ได้บอก มิลล์ แกอย่าเพิ่งไปบอกนะ รอให้ผ่านวันแต่งงานไปก่อน”
ทำไมวรินทร์รัมภาจะไม่รู้ว่าพายุคิดอะไร แบบไหน แต่เธอไม่เคยรู้สึกกับพายุมากไปกว่าเพื่อนสนิทที่คุยกันถูกคอ นิสัยถูกใจ ไม่ได้อยากเปลี่ยนสถานะเป็นคู่รัก ที่ผ่านมาเธอพยายามเล็งเพื่อนสาวหลายๆ คนในรุ่นให้พายุจีบ แต่รายนั้นเพียงทำทีเป็นสนใจ แต่ก็ตามมาวอแววนเวียนอยู่ใกล้เธอไม่ยอมไปไหน
“ฉันไม่บอกมันหรอก แต่ว่างานแต่งของพี่ธันอดีตประธานนักศึกษามอเรา จะไม่มีใครรู้เลยเหรอ แล้วไอ้พายุที่มีเพื่อนเยอะแยะทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง มันจะไม่รู้เลยใช่ไหม”
วรินทร์รัมภาถอนหายใจยาวพรืด “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ก็ดีเหมือนกันนะ...” บางทีการที่เธอแต่งงานไปกับพี่ธัน ถึงจะเป็นวิวาห์จอมปลอมเพื่อรักษาหน้าผู้ใหญ่ตามที่ธีทัศขอร้องให้ช่วย แต่อาจทำให้เธอไม่ต้องพูดเรื่องทำร้ายจิตใจพายุด้วยตัวเอง ปล่อยให้สถานการณ์ทำให้อีกฝ่ายตัดใจได้เอง
- Writer
