ฉันรักนายมาเฟียตัวร้าย

นิยายเรื่องนี้ มีเนื้อหาโจ่งแจ้งบางช่วง ชื่อตัวละคร สถานที่ และการกระทำล้วนเป็นเรื่องสมมติ เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงค่ะ …… สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด ………… ฟรานเซส เดอลูกา ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเข้มออกดำ ทอดสายตาเย็นชาไปยังชายร่างท้วมที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรู้สึกสมเพช ชายหนุ่มขมวดคิ้วเรียวด้วยความรำคาญเสียงร้องไห้คร่ำครวญที่ดังกระแทกเข้ามาโสตประสาทของเขา แทนที่เขาจะได้ใช้เวลาไปกับการปาร์ตี้กินดื่มกับสาวๆพร้อมไปกับเสี่ยงโชคหาความท้าทายเข้าตัวด้วยการเล่นพนันที่กาสิโนของเขา เขากลับต้องมาจัดการเรื่องน่าหงุดหงิดกับต้องมาเสียสายตามองชายน่าสมเพชที่กำลังร้องไห้อยู่ตอนนี้ โรแบร์โต้ ชายร่างท้วมที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้มีอายุอานามประมาณแด๊ดของเขาเข้าไปแล้ว แต่ไอ้นิสัยงี่เง่าพูดจาคร่ำครวญไม่หยุดอยู่ตอนนี้ไม่คู่ควรให้เขาสงสารหรือเคารพแม้แต่น้อย โรแบร์โต้ก็เป็นเหมือนแมลงที่อย่างไรก็ต้องถูกกดทับไว้ใต้ฝ่าเท้าของเขาเท่านั้น “ได้โปรดฟรานเซส ฉันขอเวลาอีกสองสามวันเท่านั้นได้ไหม แค่นั้นเอง!” ชายร่างท่วมพูดพลางสะอื้นไห้ น้ำหูน้ำตาไหลนองเปรอะไปทั้งหน้าจนดูไม่ได้ ทำไมตาแก่นี่ไม่คิดถึงผลที่จะตามมาก่อนที่จะยืมเงินทั้งหมดนั้นจากเขา? โรแบร์โต้เป็นหนี้เขาสามล้านดอลลาร์จากการเล่นพนันที่กาสิโนของเขา บางส่วนโรแบร์โต้ยืมเพื่อมาลงทุนทำธุรกิจ แต่ไม่เคยจ่ายหนี้คืนเขาแม้แต่สตางค์แดงเดียว ชายหนุ่มร่างสูงกรอกตาไปมา มือหนาเสยผมตัวเองอย่างรำคาญใจ ก่อนจะก้มตัวลงไปบีบคางชายร่างท้วมตรงหน้าอย่างแรง “ผมให้เวลาคุณ 180 วันในการหาเงินมาใช้หนี้ และนี่วันที่เท่าไหร่คุณรู้ไหม” เขาพูดอย่างสุภาพ ซึ่งขัดกับการกระทำของเขาอย่างสิ้นเชิง ชายร่างท่วมตัวสั่นเทายิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ฟังคำพูดและน้ำเสียงอันแสนสุภาพนั้น “วันนี้เป็นวันที่ 185 ครับ ซึ่งหมายความว่าผมให้เวลาคุณเพิ่มตั้ง 5 วัน! และตอนนี้คุณมาบอกผมว่าไม่มีเงินจ่าย หึ งั้นบอกเหตุผลดี ๆ ให้ผมสักข้อว่าทำไมผมถึงต้องอยากให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อ!” เมื่อพูดจบประโยค ชายหนุ่มออกแรงบีบปากโรแบร์โต้อีกครั้งพร้อมกับยัดปลายกระบอกปืนเข้าไปในปากอันสั่นเทานั้น โรแบร์โต้เหลือกตาโตจ้องมาทางเขา ในหัวชายร่างท้วมเริ่มหมุนขณะคิดหาคำตอบ เออ จะให้มันตอบคำถามได้ยังไงในเมื่อตอนนี้ปืนของเขาจ่อคาปากตาแก่นั่นอยู่ ฟราสเซสดึงปืนออกจากปากโรแบร์โต้ แค่นี้ตาแก่นั่นก็พูดได้แล้ว "ตอบ?" ฟราสเซสถามและมองโรแบร์โต้อย่างตั้งใจ “ฟังนะตอนนี้ฉันมีเงิน แต่มันยังไม่พอ ฉันมีเงินในธนาคารประมาณ 600,000 ดอลลาร์ ฉันจะให้มันทั้งหมดกับคุณ!" โรแบร์โต้สาบาน “เห็นไหมตอนนี้คุณมีปัญหาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ในเมื่อคุณมีเงินจำนวนนี้แล้วทำไมไม่ยอมจ่ายก่อนที่ผมจะยัดปืนเข้าปากคุณ หืม? เอาล่ะ ผมเป็นคนใจดี เพราะฉะนั้นผมให้สิทธิคุณเลือก…” ชายหนุ่มเว้นจังหวะการพูดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังต้องชาวาบไปทั้งตัว “คุณต้องการให้ผมยิงคุณที่หัวหรือหัวใจของคุณดี?" ฟรานเซสถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฟรานเซส ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย มันต้องมีวิธีอื่น ฉันจะทำทุกอย่างถ้าคุณให้เวลากับฉันมากขึ้น ฉันจะใช้หนี้ให้หมด ฉันสัญญา!" ชายแก่ละล่ำละลักอ้อนวอน ผู้ชายคนนี้ทำตัวเหมือนเป็นผู้แพ้ที่น่าสมเพช ปกติเขาก็แค่เหนี่ยวไกปืนยิงทิ้งให้จบๆ แต่วันนี้เขาไม่มีสิ่งอื่นที่ต้องทำในตารางงานของเขา การได้เล่นสนุกกับคนขี้แพ้น่าสมเพชแบบตาแก่นี่ก็ฆ่าเวลาได้ดี ดังนั้นนี่จะเป็นความบันเทิงของเขาสำหรับวันนี้ ชายหนุ่มลุกขึ้นและมองไปรอบๆ บ้าน ขณะที่โรแบร์โต้ร้องไห้สะอื้นอยู่บนพื้น ที่นี่ป็นบ้านหลังใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูและของตกแต่งราคาแพง ไอ้เวรนี่ใช้ชีวิตหรูหรากับเงินที่ยืมมาและยังกล้าปฏิเสธที่จะจ่ายเมื่อเขาทวงคืนอีกต่างหาก ทำไมตาแก่ไม่ขายบ้านหลังนี้เพื่อใช้หนี้? แค่นี้มันไม่มีสมองคิดหรือยังไง ฟรานเซสคิดในใจ เขาหยิบกรอบรูปที่ดูเหมือนรูปครอบครัวขึ้นมา มันเป็นรูปของโรแบร์โต้กับภรรยาของเขาและเด็กหญิงผมดำตัวน้อยที่ดูอายุได้ราวประมาณห้าขวบ อืม...บางทีเขาอาจจะ… ฟรานเซสคิดว่าจะขู่ฆ่าภรรยาและลูกของเขาเพื่อกดดันโรแบร์โต้มากขึ้นไปอีก บางครั้งการขู่แบบนี้ก็ได้ผลดีเกินคาด "คนในรูปนี้เป็นใคร?" ฟรานเซสถามและชี้ไปที่ภาพ “ภรรยา..และครอบครัวฉัน” โรแบร์โต้บอกเสียงสั่นด้วยความกลัว “เรียกเธออกมา” ฟรานเซสสั่ง “ภรรยาของฉันเสียชีวิตไปแล้ว” โรแบร์โต้กล่าว ใบหน้าของเขาซีดราวกับผีเมื่อเขารู้ว่าฟรานเซสเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นครอบครัวของเขาแทน หน้าตาที่ดูไม่ได้อยู่แล้วยิ่งย่ำแย่เข้าไปอีก “งั้นก็เอาอีกคนมาสิไอ้โง่” ฟรานเซสเริ่มอารมณ์เสียมากกว่าเดิม “ฉันชักจะหมดความอดทนกับแกแล้วนะ” น้ำเสียงของชายหนุ่มยังคงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้คนฟังรับรู้ได้ว่าเขากำลังอารมณ์เสียมากเพียงใด “เรียกลูกสาวของแกมา พาลูกสาวแกมาให้ฉัน” ความอดทนของเขาใกล้ถึงขีดจำกัด “ด…ได้โปรด..ปล่อยลูกสาวของฉันไปเถอะ เธอไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ เธอไร้เดียงสา!” โรแบร์โต้ร้องไห้คร่ำครวญ “ที่ฉันพูดยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ!? ฉันรู้ว่าแกซ่อนลูกสาวไว้ชั้นบน ไปพาลูกสาวแกมา ไม่งั้นฉันจะขึ้นไปลากเธอลงมาเอง” เขาจ้องโรแบร์โต้ด้วยสายตากร้าว “ไม่ๆ ได้โปรด คุณไม่ต้องขึ้นไป ฉันจะเรียกเธอลงมาเอง” เขากล่าว กิริยาที่ดูเหมือนถ่วงเวลาของตาแก่ขี้แพ้ตรงหน้ายิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม “ไปตามเธอมาเดี๋ยวนี้!” ฟรานเซสะกดเสียงต่ำ “ปล่อยเธอไปเถอะ ฉันจะหาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุด” โรแบร์โต้กล่าวพลางส่งสายตาอ้อนวอน