สุดเขตเพื่อน

เราอยากได้

           พูดจบ ประตูลิฟท์ก็เปิดออก ร่างบางก้าวฉับ ๆ ออกไปก่อน โดยมีร่างสูงใหญ่โดนโซเซโต๋เต๋ตามไป

          “ โห เตี๋ยไตตัง เอาเราหน่อยเหอะนะ นะ นะ ชลจ๋า ”

          พูดพลางเบียดตัวเข้าหาเพื่อนรักที่กำลังใช้ลูกกุญแจไขประตูอยู่ เธอใช้ศอกกระทุ้งกลับเพื่อหวังให้เขาเจ็บแล้วถอยห่าง แต่เขากลับแกล้งยกแขนทั้งสองข้างขึ้นขวางไว้อย่างนั้น เธอ หันไปหวังจะแหวให้เขาเขยิบออก แต่ความที่มันใกล้กันทำให้แก้มใสชนจมูกโด่งโดยบังเอิญ จากที่ตั้งใจตวาดมันดัง ๆ กลับทำได้เพียงส่งเสียงออกไปแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยเต้นตึ้ก ๆ แรงเร็วขึ้นทำไมก็ไม่รู้

          “ ไอ้บ้า เขยิบไป ถอยไป ”

          สงครามเงยหน้าขึ้นสบตากลมโตคู่นั้น รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิต ตั้งแต่สี่ห้าขวบจนยี่สิบ เล่นกัน กอดกัน ใกล้ชิดกันมาก็หลายครั้ง แต่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแก้มใส ๆ ของเพื่อนรักมันหอมขนาดนี้ หอมกลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ แถมผิวมันก็โคตรเนียน นุ่มจังเว้ยเฮ้ย !

          “ ไอ้สงคราม กูบอกให้มึงถอยออกไป ! ” เสียงดุส่งมาอีกครั้งพร้อมยกเท้ากระทืบลงบนเท้าของเขา เล่นเอาคนตัวใหญ่สะดุ้งเฮือก

          “ โอ๊ย โหด โหดตลอด โหดแบบนี้ใครเขาจะเอาไปทำเมียวะเนี่ย ”

          “ หาดีไม่ได้ก็ไม่เอา ยิ่งถ้าเป็นแบบแก เราไม่มีดีกว่า ”

          พูดจบก็ไขประตูเสร็จแล้วเปิดออก สงครามรีบโผเข้าไปแล้วทุ่มตัวลงบนเตียงนอน เสียงใสแหวแหวดทันที

          “ เฮ้ย ถอดรองเท้าแล้วก็อาบน้ำอาบท่าก่อนสิวะ ทั้งเหม็นเหล้า ทั้งสกปรก ลุก ลุกเดี๋ยวนี้ ”

          เธอพูดพร้อมกับเข้าไปดึงแขนล่ำสันให้ลุกขึ้น แต่ก็เหมือนการพยายามเคลื่อนที่หินหนักสักหนึ่งตัน เขาไม่มีการขยับใด ๆ ทั้งยังแกล้งกรนเสียงดังสนั่น เมื่อความพยายามเห็นทีจะไม่สำเร็จ สายชลก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมาอย่างระอา ก่อนจะถอดรองเท้าให้คนแกล้งหลับไปด้วยบ่นไปด้วย

          “ มาอาศัยนอนแท้ ๆ ตัวก็ใหญ่ นอนแม่งก็เต็มเตียง เจ้าของห้องจะนอนตรงไหนล่ะทีนี้ นอนข้างล่างก็ได้วะ ”

          บ่นจบก็หยิบหมอนมาหนึ่งใบแล้วเดินไปหยิบผ้าห่มสำรองที่ซักเก็บใส่ถุงไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า ปิดไฟแล้วเอนกายนอนลงบนพื้นห้อง พลันร่างน้อยก็ปลิวหวือเพราะมีมือแข็งแรงรวบเอวแล้วยกเธอขึ้นมาวางบนเตียง

          “ ว้าย ! ” สายชลอุทานด้วยความตกใจ

          “ จะทำอะไร ไอ้บ้าสงคราม ปล่อยเรานะ ปล๊อย ! ”

          เขายังคงแกล้งรัดเอวบางที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนร่างแกร่งกำยำของตนอยู่อย่างนั้น ก่อนตอบกลั้วหัวเราะ

          “ เราแค่ไม่อยากให้ชลนอนบนพื้น อยากให้มานอนบนเตียงนุ่ม ๆ ด้วยกัน แค่นั้นเอง ”

          “ ไม่ เราไม่อยากนอนร่วมเตียงกับแก เหม็นเหล้า ”

          เธอดิ้นขลุกขลักทั้งหยิกทั้งตี แต่เขาก็ยังไม่ปล่อย

          “ จะเหม็นอะไรนักหนา ผู้หญิงพวกนั้นยังทั้งกอดทั้งจูบเราบ่อย ๆ บอกว่าหอมจะตาย ชลลองหอมดูสิ ” พูดพลางแกล้งกดศีรษะเธอลงแนบกับรักแร้ สายชลโมโหยิ่งดิ้นเอาตัวรอด

           ตอนแรกมันก็ขำดี แต่ตอนนี้สงครามไม่ขำด้วยแล้ว เพราะเวลาที่เธอดิ้น ร่างนุ่มนิ่มก็ไปเสียดสีกับอะไร ๆ ที่มันใหญ่มันพองได้

          ที่สำคัญตอนนี้มันก็ขยายใหญ่เหยียดยาวจนสาวเจ้า รู้สึกได้ และเธอก็ผิดสังเกตที่เขาไม่พูดอะไร ได้แต่นิ่งอยู่อย่างนั้นเลยเงยหน้าขึ้นมอง

        แวววาววับในดวงตาคมกริบใต้คิ้วคมเข้มที่ส่งมาในความสลัวราง มันไม่ใช่สายตาแบบเพื่อนสนิทที่เคยมอง มันคือสายตาของเสือที่ต้องการจะกินเหยื่อชัด ๆ

          “ ปล่อยเรา สงคราม ” เธอบอกเสียงเข้มทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติ เขายกยิ้มที่มุมปาก แถมส่ายศีรษะอย่างยียวน

          “ เราบอกให้ปล่อย ! ” เธอเสียงดังขึ้น

          “ ทำไม รังเกียจอะไรเรานักหนา ” เสียงทุ้มถามกลับบ้าง

          “ ใช่ เรารังเกียจ เราบอกแล้วใช่ไหม ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกเหลือแกคนเดียว เราก็ไม่เอา ฉะนั้น ปล่อยเราได้แล้ว ”

          ประกายปวดร้าววูบผ่านตาคมอย่างรวดเร็ว ทำไมนะ ทำไมเธอไม่เคยชายตามามองเขาบ้าง ตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็เป็นได้เท่านี้ เพียงเพื่อนสนิท จนกระทั่งเขาเนื้อหอม เขาหน้าตาดี เขามีสาว ๆ มารุมตอม เขาคบคนโน้นคนนี้ เปลี่ยนผู้หญิงมากหน้าหลายตาเพื่อหวังเรียกร้องความสนใจให้เธอหันมามองเขาบ้าง แต่ก็เปล่าประโยชน์

          เขายังคงเป็นได้แค่เพื่อน เพื่อนเลว ๆ ที่เธอไม่อยากได้...

          เพื่อนเลว ๆ ที่หลงรักเธอไปแล้วตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้...

          “ พูดบ่อยจังนะคำนี้ รังเกียจ ไม่อยากได้ เรามันไร้ค่ามากใช่ไหมในสายตาของชล ”

          “ เออ ชัดไหม เราไม่เอา ได้ยินชัดแล้วก็ปล่อยเรานะ ”

          พลันนั้นเขาก็พลิกร่างเล็กให้อยู่เบื้องล่าง ร่างสูงใหญ่คร่อมทับเธอเสียจนหมดสิ้น ก่อนเอ่ยออกมาอย่างดุดัน

        “ คำก็ไม่เอา สองคำก็ไม่เอา บอกไว้เลยถ้าคนอย่างสงครามจะเอา มันก็ต้องได้ ” พูดจบก็กดจมูกโด่งลงซุกไซร้ที่    ซอกคอนวลเนียนทันที มือเล็กถูกยกขึ้นแล้วทุบตีเขารัว ๆ

        “ ไอ้บ้า ไอ้สงคราม ปล่อยนะ เราไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของแก อย่าเอาเราไปรวม ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย ! ”

        “ ไม่ปล่อย ! ”

        ตอกกลับไปอย่างเกรี้ยวกราดพอกัน ก่อนมือใหญ่ทั้งสองจะตรึงมือเล็กไว้บนเตียง ขาแข็งแรงกดขาเรียวทั้งสองเช่นเดียวกัน ร่างเล็กสยบราบคาบอยู่ใต้ร่างใหญ่อย่างไม่สามารถป้องกันอะไรให้ตนเองได้อีกแล้ว

        กระนั้น อาวุธที่ยังเหลืออยู่ก็คือปาก แต่โชคร้ายที่เธอเลือกด่าทอแทนที่จะขอร้องดี ๆ อารมณ์เถื่อนดิบที่ถูกเก็บกดไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ผสานกับฤทธิ์แห่งแอลกอฮอล์ มันเลยถูกระเบิดออกมาอย่างกู่ไม่กลับ

        “ เรารังเกียจแก ออกไปจากตัวเราเดี๋ยวนี้ ! ”

        เขาเงยหน้าขึ้นมา สายตาคมกริบนั้นทอประกายแห่งเพลิงพิศวาสอย่างแจ่มชัด ก่อนเอ่ยตอบกลับไปเสียงเหี้ยมเกรียม

        “ แต่เราอยากได้ชล และเราจะเข้าไปในตัวชลในตอนนี้ ชลต้องเป็นของเรา ของเราเพียงคนเดียว ! ”