“ ทำไมเงียบล่ะคะ ” เขาก้มลงมาถามเมื่อก้าวเข้าสู่ในลิฟต์ ดวงตาคู่คมจ้องมอง เธอหลบสายตาทันที
“ เปล่าค่ะ ”
“ เปล่าอะไร ก็เห็นอยู่ว่าเงียบ อย่าโกหกหมอนะ หมอรู้ หมอเรียนมา ” เขาพูดติดตลก แต่เธอไม่ได้ขำด้วย
“ เจ็บเหรอ ”
“ เปล่าค่ะ ”
“ หรือรู้สึกแย่ที่ตกเป็นของคนอย่างพี่ ”
“ ไม่ใช่แบบนั้น ” เธอปฏิเสธแต่ก็ซุกใบหน้าเข้าหาแผงอกกว้างเหมือนต้องการหลบไม่ให้เขาเห็นสิ่งที่ซุกซ่อนไว้ภายใบหน้าและดวงตาคู่นั้น แต่นั่นกลับเป็นคำตอบนัย ๆ ว่าเขาเดาได้ถูกเผง
ลิฟต์เปิด เขาสาวเท้าออกมาจากทางเดินตรงไปยังห้องพักด้านซ้ายสุด แตะนิ้วที่เครื่องแสกนหน้าห้องก่อนประตูจะเปิดออก หลอดไฟและแอร์คอนดิชันเนอร์ในห้องสตาร์ทอัตโนมัติ
ห้องนั้นเป็นห้องสตูดิโอที่ไม่ได้กว้างมาก ด้านในสุดติดผนังกระจกด้านซ้ายเป็นเตียงหนานุ่มหกฟุต ที่มีชุดโฮมเธียเตอร์ที่ฝั่งปลายเท้า ถัดมาอีกนิดเป็นชุดรับแขกเล็ก ๆ มีโต๊ะเขียนหนังสือและตู้วางหนังสือ
