ตอนที่ 4
1004 Words
ใจหนึ่งคีรินทร์ก็รู้สึกโมโหที่ถูกยอดชายพี่ของยิหวาหลอกเรื่องที่จะใช้หนี้ แต่ตอนนี้เขากลับโมโหตัวเองมากกว่าที่ไม่ใจร้ายพอจะปล่อยให้น้องสาวของคนที่ปลิ้นปล้อนเล่ห์เหลี่ยมทั้งตัวอย่างยอดชายต้องตายไปต่อหน้าต่อตา
ชายหนุ่มพาร่างอรชรที่เปียกปอนไปหมดและอยู่ในสภาพหมดแรงกลับไปที่ห้องของเขา ห้องนอนในเรือนไม้สักที่ไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้ามารบกวนตลอดระยะเวลาหลายปีที่ใช้ชีวิตในไร่ชาแห่งนี้
“ยิหวา...นี่คุณ...คุณ!”
คีรินทร์พยายามเรียกสติของหญิงสาวให้กลับคืนมา เขาวางร่างน้อยลงบนพื้นห้องซึ่งปูด้วยไม้ลายปาเก้ ชายหนุ่มเขย่าตัวเธอหลายหนก่อนที่เขาจะนึกได้ว่าควรต้องทำอย่างไรกับคนจมน้ำ
“เอาละวะ...สงสัยคงต้องทำแบบนี้แล้วล่ะ”
คีรินทร์ตัดสินใจก้มลงไปหาดวงหน้าสวยหวานของยิหวาแล้วประกบปากของเขากับปากของเธอเพื่อเป่าลมเข้าไป ดูเหมือนจะได้ผล พอเขาถอนริมฝีปากออกยิหวาก็สำลักน้ำออกมาแต่เธอยังอ่อนเปลี้ยและไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะส่งเสียงร้องแหบเบา
“พี่ยอด...พี่ยอด”
เสียงอ่อนโหยเรียกหาพี่ชายทำให้คีรินทร์ถอนหายใจและส่ายหน้าด้วยนึกระอาเมื่อได้ยินชื่อของไอ้ยอดชายตัวแสบพี่ชายของยิหวา นี่ถ้าเขาแกล้งบีบคอให้หล่อนตายไปต่อหน้าก็คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่...เขาคงทำแบบนั้นได้ยากลำบาก ร่างอรชรเนื้อตัวเปียกปอนที่นอนบิดส่ายไปมาตรงหน้าทำให้สติของเขาเริ่มไขว้เขว ดูดี ๆ ยิหวาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผิวขาวผ่องที่มีหยดน้ำเกาะพราวนั้นเปล่งประกายงดงามแม้เธอจะอยู่ในสภาพที่แทบไม่รู้สึกตัวในตอนนี้
“ยิหวา...นี่คุณ...”
คีรินทร์ส่งเสียงเรียกอีกหนแต่ร่างแน่งน้อยก็ยังคงบิดไปมาเบา ๆ ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เขาประกบปากลงไปเมื่อครู่ยังทิ้งรสชาติหวาน ๆ ติดอยู่ในปากและมันทำให้ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงปล่อยให้เธอตัวเปียกชื้นแบบนี้ไม่ได้
แล้วเขาควรต้องทำอย่างไรล่ะ นี่มันงานหนักโดยแท้ ช่วยชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งที่ตอนนี้เขาดึงตัวไว้เป็นเชลยไว้ต่อรองกับหนี้สินของยอดชายไม่พอ แถมยังต้องมารับหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธออีกหรือนี่ ถ้ายอดชายยอมชดใช้หนี้สินทุกอย่างก็คงจบสิ้นไปแล้ว
ร่างสูงใหญ่ช้อนร่างเล็กที่เสื้อผ้าเปียกชื้นแนบเนื้อขึ้นไปวางบนเตียง เตียงของเขาที่ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาเกลือกกลิ้งกกกอดด้วยแม้แต่คนเดียว
“อืม...พี่ยอด...พี่ยอดมารับยิหวาแล้วใช่มั้ย...พี่ยอด...ยิหวาอยากกลับบ้าน”
ยิหวาส่งเสียงครางเบา ๆ เหมือนกำลังเพ้อ เธออาจตกใจมากหรือจะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ คีรินทร์กลับถอนใจแล้วบ่นพึมพำ
“เรื่องอื่นค่อยคิดเถอะแม่คุณ ตอนนี้น่ะเปลี่ยนเสื้อผ้าซะก่อน เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมตายกันพอดี”
คีรินทร์ตั้งใจจะถอดชุดออกจากร่างเล็กที่บิดไปมาบนเตียงนุ่มอยู่แล้ว แต่พอเนื้อผ้าปียกปอนหลุดออกจากร่างอรชรเท่านั้นก็ถึงกับทำให้เจ้าของไร่ชาหนุ่มถึงกับผงะ มันทำให้เขามีอาการอึ้งไปเหมือนกัน
ผิวขาวผ่องผุดของยิหวาอวดความงามแก่สายตาของเขา เนื้อเนียนที่มีละอองน้ำเกาะพราวยิ่งทำให้เจ้าของร่างแน่งน้อยดูเย้ายวนมากขึ้นหลายเท่า สัดส่วนทรวดทรงองเอวของไฮโซสาวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ หน้าอกอิ่มที่อยู่ใต้บราเซียล้นทะลักออกมา หน้าท้องแบนราบแขม่วขึ้นลงเพราะแรงหายใจ เอวคอดกิ่วและสะโพกผายราวกับประติมากรรมแสนงามที่มีชีวิต
ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาต่ำลงมาอีกเล็กน้อย ชั้นในตัวจิ๋วปกปิดสัญลักษณ์ความเป็นสาวซึ่งเป็นเนินอวบอูมแทบจะไม่มิด ถึงตอนนี้กลับกลายเป็นคีรินทร์ที่มือไม้เริ่มสั่นขึ้นมาเสียเอง
ไม่ๆๆๆ...เขาต้องไม่ไขว้เขว แต่รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงขึ้นอย่างไร้เหตุผล ตอนแรกที่เห็นว่ายอดชายส่งของปลอมมาให้เขาอยากขย้ำเธอเหมือนเสือขย้ำนางกวางน้อยด้วยซ้ำ
แต่นิ่มเนื้อเต่งตึงหนั่นแน่นตรงหน้ามันทำให้ร่างกายของเขาร้อนผ่าว คีรินทร์มองบราเซียและแพนตี้ซึ่งเป็นเสมือนปราการชั้นสุดท้ายที่ติดอยู่บนตัวของหญิงสาว มันเปียกชื้นและเขาคิดว่าคงจะทิ้งเอาไว้บนตัวเธอไม่ได้เหมือนกัน ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะก้มลงไปหาร่างแน่งน้อยแต่แล้วร่างสูงกลับคะมำลงไปอยู่เหนือร่างสาวเมื่อมือของยิหวาคว้าหมับเข้าที่ต้นคอของเขาและรั้งลงไปหาเธอพร้อมทั้งละเมอไปด้วย
“พี่ยอด...พี่ยอดช่วยยิหวาด้วย...มารับยิหวากลับบ้านที”
“ยิหวา...นี่คุณ...นี่ผมไม่ใช่พี่ชายคุณนะ!”
คีรินทร์ทำท่าจะผลักไสมือไม้และแขนเรียวที่โอบกระหวัดรอบคอของเขาแต่ยิ่งดึงดันใบหน้าคร้ามคมก็โน้มลงต่ำจนริมฝีปากหยักหนาเกือบชิดกลีบปากของหญิงสาว
“พี่ยอด...พี่ยอดมารับยิหวากลับเลยนะ” หญิงสาวยังเพ้อต่อ เปลือกตาของเธอปรือ ๆ และไม่ยอมคลายแขนเรียวที่กอดคอของคีรินทร์ไว้แน่น
“พี่ยอด...นายคีรินทร์นั่นแกล้วยิหวา...เขาต้องเป็นพวกพ่อค้าอาวุธแน่ ๆ เลย...คนอะไรทั้งบ้าทั้งโหด...ฮือๆๆๆ....พี่ยอดช่วยยิหวาด้วย”
คีรินทร์หยุดชะงักเมื่อได้ยินคำเพ้อของไฮโซสาว
“พ่อค้าอาวุธยังงั้นรึ”
- Writer
