“อืมม เราจะนั่งเงียบๆกันอีกกี่ชั่วโมงเหรอ” ผมเหล่ตามองคนข้างๆก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้เรานั่งอยู่ที่ท่าเรือมาเกือบสองชั่วโมงซึ่งเห็นได้ชัดว่านับคงเริ่มหิวแล้วหลังจากที่ซัดขนมปังกับปลาหมึกไปสิบกว่าไม้
“ทำไมหิวหรือไง?”
“ก็นิดหน่อยมันเลยเวลาข้าวเย็นแล้วไง”
“แต่เธอกินไปหลายร้อยแล้วนะเฮ้ย ยังหิวอยู่อีกหรือไง”
“บ่นแต่ก็พาไปกินใช่มั้ยล่ะ” มือเล็กจูงมือผมไปที่รถก่อนจะเริ่มบ่นๆเรื่องของกินไปตลอดทาง มันก็ไม่ได้น่ารำคาญหรอกนะแค่รู้สึกขำมากกว่ายัยเด็กนี่บ่นได้ตั้งแต่ขนมปังปลาไปถึงอาหารภัตตาคารเลยว่ะ
“บ่นจังเลยนะ กินฟรีแล้วยังบ่น” ผมขยี้หัวนับแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะหัวเราะด้วยความสะใจเมื่อเห็นว่าเธอหน้ายู่
“นี่เราจะไปไหนกันพรุ่งนี้มีเรียนนะ”
“เออน่าพากลับทันไปเรียนแน่”
HAWK OFF
นับแอบมองเหยี่ยงอยู่ตลอดทางโดยที่ไม่ให้เขารู้ตัว การที่คิดแบบนี้มันก็ผิดอยู่แต่เธอก็แค่รู้สึกดีใจที่ตอนนี้
