หลังจากสังเกตว่าพรนับพันไม่ได้มาหาภัสกรหลายวันแล้ว อีกทั้งเขาเองก็ไม่ได้ออกไปหาเธอ ทำให้วิรากานต์ลอบยิ้มด้วยความพอใจคิดว่าถึงเวลาที่จะเริ่มกร่อนหินที่เกาะกุมหัวใจของประธานหนุ่มแล้ว
เธอเข้าไปคุยเรื่องงบประมาณจัดเลี้ยงของบริษัทที่กำลังจะมาถึง หลังจากที่เขาเซ็นอนุมัติแล้ววิรากานต์ก็ยังคงไม่ยอมลุกไปไหน
“วันนี้วิขอทานข้าวด้วยนะคะ เราไม่ได้นั่งคุยกันมานานแล้ว” เธอขอแบบนี้ภัสกรจึงไม่อยากเสียมารยาท
“อืม เอาสิ” ประธานหนุ่มรับคำขอเธอแล้วหันไปมองวาทินที่ยืนนั่งฟังเรื่องงบประมาณด้วยกันตามหน้าที่มือขวา
“งั้นเราไปทานร้านอาหารไทยที่เช่าพื้นที่โครงการเราอยู่ก็แล้วกัน วันนี้นายขับนะ” เขาสั่งวาทินแล้วยื่นกุญแจรถให้
“ครับนาย” วาทินรับกุญแจรถมาแล้วยิ้มเบาๆ ที่นายของตนนั้นระวังตัวจากสาวๆ ไม่ยอมไปไหนสองต่อสองกับใครให้ภรรยาเข้าใจผิดหรือเป็นกังวล
วิรากานต์ไม่พอใจแต่ก็ยังคงยิ้มเพื่อแสดงว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะไป
