ตุบ!
ปรินทร์โยนเด็กสาวลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะคลายเน็คไทออกจากลำคอหนา สายตาคมจ้องมองเธอราวกับนักล่าที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ
“อึก!” ร่างเล็กพยายามพยุงร่างกายของตัวเองตะเกียกตะกายถอยห่างจากคนใจโหดอย่างหวาดกลัว ขณะที่ปรินทร์ปลดกระดุมเสื้อเชิตออกอย่างใจเย็น
“จะขยับไปไหน”
“ปะ..ปล่อยหนูไปเถอะนะคะฮื๊อออฮืออออ” พะพายพูดพร้อมยกมือขึ้นมาประกบกันทำท่าประนมมือร้องขอความเมตตาจากเขาอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าโอกาสที่คนตรงหน้าจะปล่อยเธอให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขามันช่างริบหรี่ หยาดน้ำตาไหลนองพวงแก้มสวยไม่ขาดสาย “นะ..หนูกลัวแล้วอึก!”
“หึ” ปรินทร์เค้นเสียงหัวเราะในลำคอหนาก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปดึงขาเรียวลงมาตรงหน้า ทำให้ร่างเด็กสาวไหลถลาลงตามแรงลากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ฮื๊ออออฮือออปล่อยหนูนะ” เรียวขาพยายามดีดดิ้นให้หลุดพ้นจากอุงมือหนา สองกำปั้นน้อยฟาดกระหนำทุบตีคนตรงหน้าไม่ยั้ง แต่ชายหนุ่มกลับไม่สะทกสะท้านเลย
