แด๊ดดี้​จอมโหด

ตอนที่ 4 ราคาสินค้า

พรึ่บ!

ถุงเสื้อผ้าตัวใหม่กับของใช้ส่วนตัวถูกโยนลงมาที่หน้าตักของเด็กสาว พะพายก้มมองของที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามามองเจ้าของการกระทำ

“กระโปรงเธอเปื้อนเลือด ไปจัดการธุระตัวเองให้เรียบร้อยซะ” ภาคภูมิลูกน้องคนสนิทของปรินทร์คือเจ้าของคำพูดนั้น หากว่าเจ้านายสั่งให้เขาดูแลและจัดการเรื่องของเด็กสาว

“คะ..คุณชื่ออะไรคะ หนูจะได้เรียกชื่อถูก” พะพายกัดปากตัวเองเบาๆ อย่างใช้ความคิดก่อนเอ่ยถามชื่อของคนตรงหน้า

“เรียกภูมิหรือพี่ภูมิก็ได้ รู้แล้วก็ไปจัดการธุระของเธอ” ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์

“ค่ะ..เอ่อแล้วคนที่คุณเรียกนาย..ชะ..ชื่ออะไรเหรอคะ” เด็กสาวเอ่ยถามต่อ ก่อนจะก้าวลงจากรถตู้คันหรูหรา

“แค่ทำตามที่ฉันบอกมันยากตรงไหน เรื่องบางเรื่องอย่าอยากรู้อยากเห็นให้มันมาก เพราะมันจะส่งผลต่อสิ่งที่อยู่บนบ่าของเธอ” พะพายขมวดคิ้วพันกันอย่างยุ่งเหยิง หากว่าเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าพูดออกมานัก เพียงแค่ถามถึงชื่อของอีกคน ชายหนุ่มกลับแสดงออกราวกับเธอทำอะไรผิดหนักหนา

สิ่งที่อยู่บนบ่า? เขาหมายถึงหัวของเธออาจจะหลุดออกมาได้งั้นเหรอ

เด็กสาวก้มหน้ามามองถุงเสื้อผ้าในมือก่อนจะลงจากรถตู้ไปยังทิศทางของห้องน้ำสาธารณะเพื่อจัดการธุระส่วนตัว

“ไม่คิดว่าคุณปรินทร์จะสนใจสินค้าของผม”

ปาสคาลพูดเปิดเรื่องเจรจา เขารู้จักคนตรงหน้าเป็นอย่างดี ปรินทร์คือมาเฟียที่ทรงอิทธิพล ถึงชายหนุ่มจะมีอายุน้อยกว่าแต่ด้วยอำนาจที่ล้นมือทำให้ใครต่อใครก็ยอมก้มหัวให้

“หึ” เสียงเค้นหัวเราะดังออกมาจากลำคอหนาก่อนจะยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาไขว่ห้างพร้อมไล้สายตาอ่านข้อมูลส่วนตัวของเด็กสาวคร่าวๆ ผ่านแฟ้มข้อมูล

“เด็กคนนี้เป็นที่ต้องการของลูกค้าต่างชาติหลายคน ถ้าคุณปรินทร์สนใจหรืออยากได้ก็คงต้องสู้ในราคาที่สูงหน่อย” เดรกลูกน้องคนสนิทของปาสคาลพูดขึ้น เขาจงใจอัพค่าตัวของเด็กสาวให้สูงขึ้น

“สิบล้าน...พอไหม” ชายหนุ่มพูดออกมาแค่นั้น เขาไม่มีความจำเป็นที่จะพูดเจรจาอะไรกับคนพวกนี้มากนักหรอก

ปาสคาลหันไปส่งสายตามองลูกคนสนิทด้วยรอยยิ้มที่มีเล่ห์เหลี่ยม หากว่าปรินทร์ยอมจ่ายในราคาที่สูงเกินมูลค่าจริงที่พวกเขาได้คาดหวังเอาไว้

“ผมมีสินค้าอีกมากมายให้คุณเลือก เผื่อคุณปรินทร์จะสนใจพิจารณาเลือกดูก่อนตัดสินใจ” ปาสคาลพูดเอาใจคนตรงหน้า ขณะที่เดรกยื่นแฟ้มเอกสารที่เป็นข้อมูลของคนอื่นมาให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเก็บแฟ้มข้อมูลไว้กับตัวเองเช่นเดิม เมื่อปรินทร์ตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ได้รับเอกสารพวกนั้นจากเดรกเพราะคิดว่าไม่จำเป็น

“คุณคงจะสนใจเด็กคนนี้จริงๆ” ปาสคาลพูดก่อนจะส่งสายตาให้เดรกนำเอกสารส่วนตัวที่เหลือของพะพายมาให้ปรินทร์ หลังจากที่ชายหนุ่มเขียนเช็กให้ ปรินทร์รับเอกสารส่วนตัวที่เหลือของเด็กสาวมาดูผ่านๆ รวมถึงบัตรประจําตัวประชาชนของเธอด้วย ก่อนจะยื่นเอกสารในมือให้ลูกน้องที่ยืนคุมเชิง แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะ” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั่นก่อนจะเดินจากไปโดยมีลูกน้องอีกสี่คนเดินตามหลัง

“ไม่คิดว่านังเด็กที่สร้างความวุ่นวายมันจะทำเงินให้เราขนาดนี้” ปาสคาลพูดขึ้นหลังจากที่ปรินทร์เดินหายออกไป

“แต่ก็ยังไม่พอกับสิ่งที่เราเสียไป เพราะไอ้คามินมันกัดพวกเราไม่ปล่อย” เดรกพูดต่อ.. ที่ธุรกิจของพวกเขาเกิดปัญหาเพียงเพราะดันพลาดไปจับตัวเด็กสาวที่ชื่อหนูนาซึ่งเป็นคนของคามิน นักธุรกิจรายใหญ่ของเอเชีย

ปาสคาลแสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยวและท่าทางอาฆาตแค้น เพราะตอนนี้เขาสูญเสียเงินจำนวนมหาศาลและถูกตัดหนทางทำมาหากิน

ปรินทร์เดินออกมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และซ่อนความร้ายกาจไว้ภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลา

เงินสิบล้านนี้ ถือว่าคืนให้ก็แล้วกัน

หากว่าสัปดาห์ก่อนพวกมันได้สร้างวีรกรรมให้เพื่อนรักของเขาจนเลือดขึ้นหน้า และที่งานพวกมันมีปัญหาก็เกิดจากฝีมือของเขาเองนั่นแหละ