“มานี่!” เสียงกดต่ำของปรินทร์ทำเอาพะพายสะดุ้งเล็กน้อย เด็กสาวเดินไปนั่งคุกเข่าลงกับพื้นแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่พยายามเก็บความรู้สึก
“คงไม่ได้เปาหูอะไรหนูนาใช่ไหม” แม้จะอยากตอบโต้เขาออกไปแต่ใบหน้าสวยก็กลับส่ายไปมาเองอัตโนมัติ “แต่ถึงเธอจะทำอย่างนั้น เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนถ้าฉันไม่ให้เธอไป!”
“หนูจะไม่ไปไหนจากคุณ จนกว่าหนูจะใช้หนี้คุณครบหรือจนกว่าคุณจะเบื่อหนูค่ะ” เด็กสาวตอบกลับไปอย่างเกร็งๆ ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อหลีกเลี่ยงดวงตาดุดันของมาเฟียหนุ่ม
“ดี! ฉันชอบเด็กว่านอนสอนง่าย” ปรินทร์พูดพร้อมจ้องมองเด็กสาวด้วยความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามาก่อกวนจิตใจ
“คุณบอกว่าคุณจะพาหนูออกไปข้างนอก คุณจะพาหนูไปไหนเหรอคะ” เด็กสาวทวงถาม ขณะที่ปรินทร์ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
“ตอนแรกจะพาไป แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว” ปรินทร์พูดพร้อมท
