ตอนที่ 2 สินค้าพรีเมี่ยม
922 Words
พะพายกวาดสายตามองรอบๆ ห้องซึ่งเต็มเด็กสาวที่รวมชะตากรรมเดียวกับเธออีกหลายสิบคน ทั้งคนอายุมากกว่าและอายุน้อยกว่า
เธอได้ยินเสียงสะอื้นไห้สอดประสานกับเสียงโวยวายดังเป็นช่วงๆ บางคนมีรอยฟกช้ำที่เกิดจากการโดนทำร้าย เด็กคนไหนที่ส่งเสียงโวยวายจนพวกมันรำคาญ มันก็ทุบตีด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว หลายคนเริ่มจิตตก และหลายๆ คนอยู่ในอาการที่เศร้าซึมราวกับถูกฉีดสารบางอย่างเข้าสู่ร่างกาย
เด็กสาวได้แต่เก็บตัวเงียบๆ ไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจแก่สายตาโหดเหี้ยมของคนพวกนั้น กลิ่นอับชื้นภายในห้องมืดทึบทำให้พะพายเริ่มหายใจเข้าออกอย่างไม่ทั่วท้อง เธอรู้สึกพะอืดพะอมคล้ายจะอาเจียน
แม้จะรู้สึกหวาดกลัว แต่เธอก็ยังสามารถควบคุมสติของตัวเองไม่ให้กระเจิดกระเจิงเหมือนคนรอบข้าง
ยังไงก็ต้องหาทางหนี
เธอไม่ยอมตกเป็นทาสของคนพวกนี้หรอก เธอต้องรอด เเม้โอกาสจะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม
“ฮือๆ แด๊ดดี้ขา...อึก!” เสียงร้องไห้ของเหยื่อที่เพิ่งถูกส่งตัวเข้ามาภายในห้องมืด เป็นจุดสนใจแก่สายตาของพะพายเป็นอย่างมาก
เด็กคนนั้นดูไม่เหมือนเหยื่อที่ถูกหลอกมาในรูปแบบที่เธอเจอ ลักษณะรูปร่างตัวเล็ก ผิวขาวละเอียด การแต่งกายดูเหมือนคนมีฐานะ หน้าตาของเธอดูอ่อนต่อโลกมากๆ เพียงแค่ถูกจับกระแชกแขนให้เข้ามารวมกลุ่มกับเหยื่อคนอื่นๆ ก็มีรอยจ้ำแดงๆ ขึ้นตามแขนเรียวอย่างเห็นได้ชัด
“ฮือๆ แด๊ดดี้ช่วยหนูนาด้วย”
“หุบปาก!” ชายร่างกำยำที่ลากเด็กสาวเข้ามาตวัดมือขึ้นสูงทำท่าจะตบตีเธอ แต่พะพายก็รีบกระโจนเข้าไปช่วยเหลือด้วยการกอดเด็กคนนั้นไว้
“เห๊ย! อย่าใช้ความรุนแรงกับสินค้าพรีเมี่ยมดิวะ ของช้ำหมด” พวกของเขาเอ่ยปรามพวกเดียวกัน เด็กสาวในอ้อมกอดจึงรอดพ้นจากน้ำมือของคนโหดเหี้ยม ชายร่างใหญ่ชี้นิ้วคาดโทษพวกเธอก่อนจะเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
“อึก! ฮือๆ แด๊ดดี้!!”
“ซู่ว...หนูนาเบาๆ เดี๋ยวพวกมันก็ย้อนกลับมาหรอก” พะพายยกมือปิดปากของหนูนาไว้ไม่ให้ส่งเสียงดัง เดี๋ยวจะพาลให้พวกมันเกิดอารมณ์โทสะ
“อึก! ระ..รู้จักหนูนาด้วยเหรอ” เด็กสาวเอ่ยถามทั้งที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
“ได้ยินเธอแทนชื่อตัวเองเมื่อกี้”
“ที่นี่ที่ไหนคะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เธอต้องใจเย็นๆ นะ หยุดร้องไห้ก่อน”
“อึก! พี่ชื่ออะไรคะ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” หนูนาเอ่ยถามชื่อของพะพายพร้อมถามที่มาที่ไปของเธอ
“ฉันชื่อพะพาย เพิ่งเรียบจบมอหก ตั้งใจจะมาหางานทำแต่โดนรุ่นพี่หักหลัง” พะพายพูดด้วยความเคียดแค้น ถ้าเธอหลุดออกไปได้ สาบานเลยว่าจะตามไปเอาคืนรุ่นพี่ที่ชื่อพราวอย่างสาสม
“หนูนาก็เพิ่งจบมอหกเหมือนกัน”
“งั้นแปลว่าเราก็อายุเท่ากัน หนูนาเรียกพายเฉยๆ ก็ได้” หนูนาพยักหน้ารับคำ ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกันเงียบๆ “แล้วเธอล่ะ โดนหลอกมาเหมือนกันเหรอ”
“ลุงเอาหนูนามาขายขัดดอก อึก! คนชั่ว! ฮือๆ” เมื่อถูกเอ่ยถามจึงทำให้เด็กสาวสติแตกอีกรอบ สิ่งที่ผู้เป็นลุงทำกับเธอมันชั่วช้าเกินคำบรรยายจริงๆ
“ขัดดอก! คนที่หนูนาเรียกว่าแด๊ดดี้เหรอ”
“...” เด็กสาวส่ายหน้าให้เพื่อนใหม่พัลวัน “ฮือๆ แด๊ดดี้อยู่ไหน”
“ซู่ว..หนูนาหยุดร้องก่อนนะ” พะพายห้ามให้หนูนาหยุดร้องอีกครั้งเมื่อเธอเริ่มส่งเสียงดัง “ไอ้ที่เธอเรียกลุงนี่จิตใจทำด้วยอะไรว่ะ”
“หนูนาง่วง”
“ง่วงก็นอน นอนบนตักพายก็ได้” พะพายพูดพร้อมยกนาฬิกาข้อมือของเพื่อนใหม่มาดูเวลา นาฬิกาบอกเวลาตีสองครึ่ง หนูนาเอนตัวลงนอนบนตักของเธอก่อนจะผล็อยหลับไป
พะพายยังคงกวางสายตามองรอบๆ ห้องมืดเป็นระยะๆ เธอไม่กล้าที่จะหลับ เพราะไม่รู้ว่าพวกมันจะเคลื่อนย้ายตัวพวกเธอไปไหน เธอจึงต้องเฝ้าสังเกตการณ์ตลอดเวลา ในหัวของเธอมีแต่เรื่องคิดหนี
เช้าวันต่อมา...
“ฮือๆ จะเอาหนูนาไปไหน” เธอเผลอหลับไปแค่เเป๊บเดียว เพื่อนใหม่ของเธอก็ถูกลากออกไป
“หนูนา!”
“พะพายช่วยหนูนาด้วย อั๊ก!” เสียงร้องเฮือกสุดท้ายนั้นดูเหมือนเพื่อนของเธอจะถูกทำร้าย เธออยากจะกระโจนออกไปช่วยเพื่อนแต่ก็ถูกชายร่างใหญ่อีกคนควบคุมตัวไว้
“คัดแยกสินค้าออกเป็นสองส่วน” พวกมันมองพวกเธอเป็นเพียงสินค้าเอาไว้ทำเงิน พะพายซ่อนความรู้สึกเคียดแค้นเอาไว้ในใจ
ตอนนี้เธอถูกคัดแยกไปอยู่ที่เกรดพรีเมี่ยม ซึ่งมีเพียงไม่กี่คนและไม่มีเพื่อนจากโรงเรียนของเธอพ่วงติดมาด้วยเลย แต่พอสังเกตดีๆ พวกมันคัดเกรดพวกเธอเอาไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืน เพราะคนอื่นๆ ที่ไม่ได้อยู่เกรดพรีเมี่ยมจะถูกฉีดสารบางอย่างเข้าสู่ร่างกายจนเกิดอาการเศร้าซึม
“กูจะควบคุมพวกเกรดพรีเมี่ยมเอาไว้ส่งนอก ส่วนมึงจัดการส่วนที่เหลือ”
- Writer
