ตอนที่ 10
1012 Words
“ค่ะ ฉันทราบว่าผู้หญิงในอุดมคติของคุณจะต้องแต่งตัวและมีจริตจกร้านไม่ต่างจากอีตัวสักไหร่ แต่ฉันขอแนะนำหน่อยนะคะ เวลาร่วมเพศกับผู้หญิงพวกนี้ กรุณาป้องกันด้วย เพราะโรคติดต่อมันเยอะ”
“ตายแล้ว... ศาสขา นังนี่มันว่าอุ๊เป็นกระหรี่ ส่วนคุณก็ชอบนอนกับกระหรี่ค่ะ”
“ผมรู้แล้วน่า คุณเงียบๆ ได้ไหมอุ๊”
ศาสตราเค้นเสียงดุดันบอกคู่ขา ก่อนจะมองหน้าจอมนางอย่างโมโหจัด
“กะหรี่กับแม่ชี... เธอคงรู้ใช่ไหมว่าฉันจะเลือกนอนกับใคร”
เขาตอกกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เลือดเย็นจนคู่สนทนาหน้าร้อนจัด หล่อนกำมือแน่น
“ก็ขอให้เป็นเอดส์ตายไปเลยนะคะ”
จอมนางอวยพรอย่างเดือดดาล ก่อนจะหันไปคว้ามือของภูวริศ
“เราไปกันเถอะค่ะพี่ภู แถวนี้เชื้อโรคมันเยอะ”
จอมนางเดินจากมาแล้ว หล่อนไม่ได้หันไปมองว่าศาสตายังคงมองตามมาหรือไม่ แต่ตอนนี้หล่อนกำลังโมโหจนเลือดขึ้นหน้า
หมอนี่เป็นใคร ทำไมถึงกล้าสบประมาทหล่อนถึงเพียงนี้
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!” หล่อนเค้นเสียงโมโหออกมา
“จอม... ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรือครับ” ภูวริศที่เก็บความสงสัยเอาไว้มานาน เอ่ยถามออกมาเมื่อทั้งคู่เดินออกห่างมาไกลแล้ว
จอมนางหยุดเดิน หันกลับมามองภูวริศ “คนที่จอมกำลังจะแต่งงานด้วยค่ะ”
เสมือนถูกตีที่หัวจนระบม ภูวริศอ้าปากค้าง เพราะไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“จอม... พูดเล่นใช่ไหมครับ”
หญิงสาวถอนใจแรงๆ
“จอมพูดจริงๆ ค่ะ คุณแม่ของจอมกับคุณแม่ของผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนรักกัน และพวกท่านก็ต้องการให้จอมกับนายนั่นแต่งงานกัน”
“จอมไม่ยอมใช่ไหมครับ”
ภูวริศพยายามที่จะให้ความหวังกับตัวเอง แต่มันริบหรี่เหลือเกิน
นี่เขาช้าเกินไปใช่ไหม?
“จอมขัดคุณแม่ไม่ได้ค่ะพี่ภู”
“จอม...”
จอมนางถอนใจออกมาอีกครั้ง หน้าตาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
“ผู้ชายคนนั้นก็ถูกแม่ของเขาบังคับให้แต่งงานกับจอมเหมือนกันค่ะ เขาถึงได้มาหาเรื่องจอมแบบนี้ไงคะ”
“พี่ดูแล้ว... เขาน่าจะเจ้าชู้มาก พี่ว่าจอมยกเลิกเถอะ จอมไม่น่าจะมีความสุขกับผู้ชายคนนี้ได้”
หญิงสาวยิ้มเศร้าหมอง ไม่อาจจะบอกความจริงของหัวใจออกไปได้ ว่าแท้จริงแล้ว ลึกๆ ภายในใจ หล่อนรู้สึกดีๆ กับศาสตรา แม้ว่าเขาจะรังเกียจหล่อนมากมายก็ตาม
“จอม... ขัดใจแม่ไม่ได้ค่ะพี่ภู...”
“แต่จอมครับ... จอมจะไม่มีความสุขนะครับ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักจอม จอมจะต้องเสียใจ พี่ไม่อยากให้จอมต้องไปทนทรมานแบบนั้น...”
จอมนางมองหน้าภูวริศอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ
“จอมขอบคุณนะคะ สำหรับความหวังดีของพี่ภู แต่มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะ งานแต่งจะถูกจัดขึ้นเร็วๆ นี้แล้ว”
“จอม...”
ภูวริศเรียกชื่อของผู้หญิงที่ตัวเองแอบรักมานานแสนนานอย่างสิ้นหวัง
จอมนางหันหน้าหนีไป และยืนมองออกไปนอกตัวโรงแรมด้วยความเศร้าหมองเงียบๆ
และแล้ววันแต่งงานก็ถูกจัดขึ้นในที่สุด งานแต่งงานใหญ่ส่งท้ายปี แขกเหรื่อมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง แต่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวกลับตาหน้าไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิดเดียว
เจ้าสาวหน้าตาเศร้าสร้อย แม้ว่าจะพยายามฉีกยิ้มแค่ไหน แต่แววตาก็กลบเกลื่อนความทุกข์ในหัวใจได้ไม่มิด ในขณะที่เจ้าบ่าวหน้าตาบูดบึ้งราวกับกินแกงกะทิค้างคืนมาไม่มีผิด
ศาสตราไม่ยิ้มเลยสักนิด แม้กระทั่งตอนอยู่บนเวทีแล้วถูกพิธีกรให้หอมแก้มเจ้าสาว เขายังไม่ยอมทำเลย บอกปัดว่ากลัวเจ้าสาวอาย
“ฝากน้องด้วยนะ คุณศาส”
คำพูดสุดท้ายของมารดาที่พูดกับศาสตรา ก่อนที่ทุกคนจะพากันออกไปนอกห้องหอ เหลือไว้แต่หล่อนกับเจ้าบ่าวที่เมามายเพียงเท่านั้น
หล่อนก้าวลงจากเตียงเงียบๆ ในขณะที่อีกฝ่ายนอนหลับตานิ่งอยู่
“อย่าคิดนะว่าเธอจะเอาชนะฉันได้”
จอมนางที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ชะงักเท้า หล่อนเม้มปากแน่น ไม่อยากจะตอบโต้อะไรรุนแรงออกไปมากนัก จึงพูดเสียงเรียบๆ
“ฉันไม่เคยอยากเอาชนะคุณ ขอตัวนะคะ ฉันจะไปอาบน้ำ”
คนที่นอนอยู่ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที พร้อมกับกระโดดลงจากเตียง เดินมาขวางหน้าหล่อน
“ที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอก็เพราะคุณแม่บังคับ ฉันไม่ได้สนใจ ไม่ได้พิศวาสอะไรเธอเลยแม้แต่นิดเดียว”
ศาสตราไล่สายตามองเจ้าสาวของตัวเองด้วยสายตาดูแคลน แม้แต่ในวันแต่งงาน เจ้าหล่อนก็ยังคงสวมแว่นตาหนาๆ เช่นเดิม แถมชุดแต่งงานก็มิดชิดจนเดาไม่ออกเลยว่าเนื้อตัวมันมีส่วนเว้าส่วนโค้งอะไรบ้าง
“ค่ะ ฉันทราบมานานแล้ว”
“ทราบแล้ว แต่เธอก็ยังดึงดันที่จะแต่งงานกับฉัน นี่ถามจริงๆ เถอะ ไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะ มันไม่เอาเธอหรือไง หรือว่ามันเอาจนเบื่อแล้ว ถึงได้ปล่อยเธอมาให้เป็นเจ้าสาวของฉันน่ะ”
“นี่คุณ... หุบปากเน่าๆ ของตัวเองนะ” หล่อนโกรธจัดเมื่อถูกกล่าวหา
“ทำไมต้องหยุด ในเมื่อฉันพูดความจริง”
เพี๊ยะ!
หล่อนตวัดมือลงบนใบหน้าของศาสตราสุดแรง ใบหน้าหล่อจัดเกลี้ยงเกลาสะบัดไปตามแรงปะทะ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ หันกลับมาพร้อมๆ กับดวงตาที่ลุกเป็นไฟ
มือใหญ่ยกขึ้นกุมซีกหน้าที่ชาดิกของตัวเองเอาไว้ ขณะมองเจ้าของฝ่ามืออย่างโมโห
“กล้าดียังไงมาตบฉัน”
แม้จะรู้สึกหวาดกลัว แต่หล่อนก็ยังคงอดที่จะอวดดีตอกกลับไปไม่ได้
- Writer
