“หมอฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ รู้สึกไม่มีแรง และเพลียมาก!”
“เหรอ? ฝนก็ไม่ต้องทำไง พี่ทำเอง”
“หม๊อ... ไม่ ๆ ๆ ไม่ได้ อย่านะ” ลิลินโวยวายและหลับตาปี๋ ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีเมื่อคุณหมอก้มลงไปหาเธอ
น่าตลกจริง ๆ ท่าทางยัยตัวแสบตอนนี้ เหมือนเด็กน้อยกลัวโดนตียังไงอย่างงั้น
“หึหึ งั้นไปนอนเถอะ พี่ขอเวลาอาบน้ำสิบนาที”
ลิลินได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะวิ่งหน้าตั้งทะลุไปที่ห้องนอน และรีบนอนขวางกระชากผ้าห่มคลุมโปงไว้
“เธอต้องรอดนะลิลิน เธอต้องรอด ถึงจะเป็นร่างของปลายฝน แต่คนรู้สึกมันเป็นเธอนะ”
ลิลินบ่นคนเดียวใต้ผ้าห่ม และเธอก็ลุ้นทุกนาทีที่เสียงเข็มนาฬิกาเดิน ว่าหมอณภัทรจะมาเมื่อไหร่ อีกอย่างใจก็สั่นจนแทบจะทนไม่ไหว
ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาสุ่มเสี่ยงมีเพศสัมพันธ์กับใครตอนนี้
เห็นเรียบร้อย ๆ แต่สัญชาตญาณดิบของผู้ชายมันเหมือนกันทุกคนจริง ๆ
จน ห้านาทีผ่านไป
สิบนาทีผ่านไป
สิบห้า
