‘ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก’
ความเงียบทำให้เสียงเข็มนาฬิกาที่เดินช้า ๆ ส่งเสียงดังชัดเจน ขณะที่ปลายฝนที่นั่งท้าวคางอยู่โซฟา เพ่งมองชายหนุ่มที่เดินไปเดินมาไม่หยุด
เพราะติณห์เขาเอาแต่เดิน ผ่านไปแล้วสามสิบนาที เขาก็ยังเดินไปเดินมารอบห้อง
“เวรอะไรวะ ที่นี่มีผีงั้นเหรอ?”
‘สงสารตัวเองจัง อยู่ ๆ ก็กลายเป็นผี’
“ลิน ลินตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนพี่เถอะ พี่จะไม่ไหวแล้วนะ”
ไม่พอ ติณห์พูดกับร่างหลับไหลของลิลินจบ เขายังลุกลี้ลุกลนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่ตัวเองด้วย
ก่อนที่จะโวยวายว่าโรงพยาบาลนี้มีผี และมันจะส่งผลเสียกับโรงพยาบาลในอนาคตถ้าไม่เร่งจัดการ
CALLING | MOM
“แม่ แม่ต้องบอกทีมบริหารแล้วครับ ผมว่าที่โรงพยาบาลเรามันมีผี!”
(ผีที่ไหนติณห์ ไร้สาระ)
“แม่ครับ ผมเจอหลอกมาสองวันติด ต้องทำบุญโรงพยาบาลแล้วนะ”
(แค่จิตปรุงแต่ง ไม่ก็ผีรำคาญลูกที่ไม่รู้จักบ้านกลับช่องสักที)
“แม่... ก็ผมอาจมีส่วนทำให้ลินเป็นแบบนี
