บทที่ 37
“ป้าจะบอกหื้อเน่อ ก๋านตี้เปิ้นเลือกจะไปจะอั้น บะฮู้สึกอะหยังพ่องก๋าว่าเปิ้นมีใจ๋หื้อ เพราะถ้าเปิ้นบะมีใจ๋หื้อ กะจะบะฮู้สึกอ่ะหยัง ละถ้าเปิ้นบะฮู้สึกอะหยัง เปิ้นก่อบะสนว่าเฮาจะยะอะหยังกับไผจะใดทั้งนั้น(ป้าจะบอกอะไรให้นะ การที่เขาเลือกที่จะไปแบบนั้น ไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าเขาก็มีใจให้ เพราะถ้าเขาไม่มีใจให้ เขาก็จะไม่รู้สึกอะไร แล้วถ้าเขาไม่รู้สึกอะไร เขาก็จะไม่สนว่าเราจะอะไรยังไงกับใครทั้งนั้น)” หลังจากที่ได้ฟังที่ป้าพูด เหมือนว่าเขาเองก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ นึกไม่ถึงว่าอคติและทิฐิจะทำให้ใจเขามืดบอดจนทำให้มองไม่เห็นอะไร ทั้งที่เคยเป็นคนมองอะไรทะลุปรุโปร่งเสมอมา แต่พอเป็นเรื่องหัวใจตัวเอง เขากลับมองไม่เห็นแม้กระทั่งหัวใจตัวเอง ถ้าไม่ได้ป้าสายเขาคงต้องจมอยู่กับทิฐิตลอดไป
“ขอบคุณครับป้า” เขาบอกพลางยื่นมือไปบีบมือป้าสายเบาๆ ก่อนจะแยกเดินไปอีกทาง
“ละนั่นคุณจะไปไหน ” ป้าสายตะโกนถาม
“ไปตวยหัวใ
