บทที่ 12
“ตอนแรกก็ว่าจะนอนเฉยๆ แต่เห็นคุณดื้อ ผมก็เลยคิดว่า…” ไม่ทันได้พูดจนจบ เธอก็รีบแทรกขึ้นมาเสียงดัง
“ไม่ดื้อ! ฉันไม่ดื้อแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันจะเชื่อฟังคุณ” เห็นเธอทำหน้าราวกับจะร้องไห้เขาก็อดขำไม่ได้ แต่ก็ต้องแสร้งทำหน้าขรึมเอาไว้
“แน่ใจนะ” เขาแสร้งทำหน้าขึงขัง
“อื้ม! แน่ใจ สัญญาฉันจะนอนนิ่งๆ ไม่ขยับเลย ขอแค่…คุณไม่ทำอะไรฉันก็พอ”
“อืม! งั้นก็นอนเถอะ นี่มันก็ดึกมาแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้าไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวอีกไม่ใช่รึไง” เขาว่าพลางทิ้งตัวลงนอนข้างๆ กลายเป็นเธอที่เป็นฝ่ายยันตัวเองขึ้นมา
“คุณแอบฟังฉันจริงๆ ด้วย” เธอยันตัวเองขึ้นมาคร่อมเขาไว้อย่างลืมตัว กระทั่งได้สบกับดวงตาคู่คมที่จ้องตอบกลับมา เธอถึงได้รู้ตัว ครั้นพอจะขยับถอยออกไป ก็ถูกเขารั้งแขนเอาไว้จนเธอเสียหลัก
“อุ๊ย!” เธออุทานเสียงหลง หลังเสียหลักฟุบลงบนตัวเขา ครั้นพอจะขยับลุกก็ถูกเขากอดเอาไว้อีก
“ปล่อย! ไหนบอก
