บทที่ 3 ไม่เอา
926 Words
บทที่ 3 ไม่เอา
ร้านอาหาร
“ เป็นไงบ้างมึง เด็ดไหมวะ ” ทันทีที่ชายหนุ่มทิ้งก้นลงบนเก้าอี้ เพื่อนสนิทก็เอ่ยถามในทันที
“ มึงคิดว่าไงล่ะ ” เขาไม่ตอบ แต่แสดงท่าทางเมื่อยล้าออกไป
“ กี่น้ำวะเนี่ย ”
“ มึงคิดว่าไงล่ะ ”
“ มึงประมูลแพงขนาดนั้นกูคิดว่าจัดไปเกือบเช้าละมั้ง ”
ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ผุดขึ้นฉายซ้ำ
“ คะ…คุณเป็นใครคะ อึก~ ” ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไป หญิงสาวในห้องก็เมาสติหลุดแล้วมั้ง พูดด้วยน้ำเสียงยืดยาน ท่าทีเซไปเซมา เปลือกตาเหมือนจะหนักอึ้ง ลืมไม่ค่อยขึ้น ปรือๆ
“ หึ จำฉันไม่ได้เหรอ? ”
“ ใครเหรอคะ ไม่คุ้นตาเลย ” มือเล็กยื่นมาเพื่อจับใบหน้าคม ดึงเบาๆ
“ ไปเถอะ ” เขาพูดจบช้อนตัวร่างบางขึ้นพาเดินออกจากห้องนั้นไปขึ้นรถเพื่อตรงไปยังโรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่ได้จองไว้ก่อนแล้ว
วางร่างบางลงบนเตียงเบาๆ นั่งมองหน้านวลที่ไร้สิวอย่างพอใจ
ถ้าเพื่อนไม่บังเอิญเปิดเว็บประมูลของร้านลับให้ดู เขาคงไม่รู้ว่าเธอจะกล้าทำอะไรแบบนี้ จะกล้าเอาตัวเองมาประมูล
แต่เขาก็พอจะรู้มาบ้างว่าครอบครัวเธอล้มละลายมาสักพักแล้ว เงินทองคงหาไม่ได้
หึ เขาสะใจเป็นบ้าเลย ทุกอย่างมันก็มาจากเขาส่วนหนึ่ง ที่ทำให้ครอบครัวเธอล้มละลาย เขาแค่ต้องการทำในสิ่งที่เคยได้รับจากครอบครัวเธอแค่นั้น
แต่ใจของเขาอดไม่ได้ที่จะประมูลเธอมา ทั้งที่พยายามทำใจให้ลืมเธอตลอดมา พยายามไม่สืบไม่มองหา ไม่ทำอะไรเลย จะเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ในใจตลอดมา
ก็เคยคิดว่าเธอคงมีแฟนใหม่ มีสามีแล้วก็ได้ ตอนที่เขากลับมาจากต่างประเทศ
แต่ใครจะคิดว่าเธอยังครองความบริสุทธิ์ และนำมาประมูล ซึ่งมันผิดกับนิสัยของเธอที่เขารู้เลย แต่กาลเวลาผันเปลี่ยนไป คนก็คงเป็นเช่นนั้น
‘ ปัง ’ เสียงตบโต๊ะทำเอาเขาสะดุ้ง ตื่นจากภวังค์มองเพื่อนสนิททันที
“ มึงคิดอะไรอยู่ ยิ้มตาหยีเชียว ”
“ เปล่า ”
ปากบอกไม่ได้คิดแต่ในใจกลับคิด เพราะเขาจำทุกความสัมผัสเมื่อคืนได้เป็นอย่างดี ไม่อยากจะคิดว่าเธอยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ท่าทางเงอะๆ งะๆ ทำให้รู้ว่าเธอไม่มีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่าแม้แต่น้อย แต่น้ำเสียงของเธอที่ครวญคราง เย้ายวน มันช่างตราตรึงใจเขายิ่งนัก
เขาเลยจัดไปสี่ครั้ง ช่วงล่างของหญิงสาวแดงบวมมาก ทำเอาติดใจไม่อยากให้ใครใช้ต่อเลย แต่ในใจเขาก็ยังคงโกรธ โมโหและเกลียดครอบครัวหญิงสาวอยู่ ไม่อาจจะปล่อยวางได้ กลายเป็นสองจิตสองใจและเผลอยื่นข้อเสนอไปให้ แต่กลับถูกปฎิเสธเสียจนได้
“ มึงติดใจใช่ไหมล่ะ ”
“ เออ ”
“ งั้นก็สานต่อสิ ”
“ ไม่เอา กูไม่ชอบ ”
“ อ้าว ”
“ มาองมาอ้าวอะไร กูบอกว่าไม่เอาไง ”
“ งั้นมึงมีวิธีติดต่อน้องเขาไหม กูเห็นแล้ว น่ารักน่าเอาเลยว่ะ ”
“ ไม่มี ”
“ กั๊กไว้ใช้เอง ใช่ไหมล่ะ ”
“ เปล่า ก็กูบอกว่าไม่มีไง ”
“ เออ เดี๋ยวกูหาเอง ”
“ เรื่องของมึง ”
หงุดหงิดเว้ย! ทั้งที่ก่อนจะกลับจากต่างประเทศ บอกตัวเองว่าจะไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นแล้ว คิดว่าตัวเองคงทำได้ แต่เมื่อคืนนี่สิ ทำอะไรลงไปวะ อย่าลืมสิไอ้คิรินว่า ครอบครัวนั้นได้ทำอะไรพ่อมึงไว้บ้าง
เขาเรียนจบมอหกก็ย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยไกลบ้านเพื่อหลีกเลี่ยงกับการพบเจออดีตแฟนสาว พอเรียนจบเขาก็ไปหางานทำต่างประเทศ จนสร้างเนื้อสร้างตัวได้
แต่ในตอนนั้นเงินมันไม่พอหรอก ถ้าครอบครัวไม่โดนฟาดหัวกับเงินสกปรกของผู้ดีเสียก่อน เขาก็คงไม่มีวันนี้เช่นกัน เงินนั้นเพื่อจ้างเลิกและน่าจะเป็นค่าทำขวัญที่ทำพ่อพิการด้วย
ก่อนจะกลับมาประเทศบ้านเกิด เขาก็ทำการบ้านมาดี เรียนรู้ทุกอย่างจนรู้ว่าครอบครัวอดีตแฟนสาวกำลังจะล้มละลาย เขาก็เลยช่วย ยื่นมือเข้าไปช่วยฝั่งตรงข้าม จนครอบครัวนั้นล้มละลายไปเลย
ที่จริงในใจมันก็เจ็บแค้นมาก บอกตัวเองต้องสู้และหาทางแก้แค้นให้ได้ แต่พอนานวันไป เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ เริ่มรู้อะไรหลายๆอย่างเหมือนผ่านอะไรมาเยอะ ก็เริ่มปล่อยวางทุกอย่าง แต่ความเป็นจริงแค่เห็นอีกฝ่ายที่เคยเกลียดช่างกำลังตกที่นั่งลำบาก มันเหมือนมีอะไรมากระทุ้งเรื่องราวที่เคยประสบมา มันก็มีความแค้นออกมา ก็เลยเผลอทำตามความหน้ามืดไปชั่วขณะ
ส่วนเรื่องหญิงสาว มันเป็นความบังเอิญจริงๆ ตอนที่คิดเขาก็อยากแก้แค้นแก้เผ็ด ทำให้เธอรู้สึกผิดและเสียใจ ตอนที่รู้ว่าคนประมูลคือเขา แต่ใครจะคิดว่าใจเจ้ากรรมมันไม่ได้คิดแบบนั้น มันกำลังจะหักหลังตัวเองอยู่
🍒_________🍒
นามปากกาธัญญวรินทร์
___________________
เรื่องราวมันเป็นไงต่อน่าาา เงินจ้างเลิกอะไร ใครซ้อมพ่อของคิรินกันแน่
- Writer
