พักเที่ยง
โรงอาหาร
“เล่ามาดิว่าระหว่างมึงกับมีนนี่ยังไง”
“ก็อย่างที่พวกมึงเห็นกูจำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก”
ผมตอบไอ้เซอร์เวย์ออกไปหลังจากที่มันถามผมเรื่องมีนตอนนี้พักเที่ยงแล้วครับพวกผมมานั่งทานข้าวกันที่โรงอาหารมีนก็แยกไปนั่งกับเพื่อนเธอตามปกติ
“มึงพร้อมจะหยุดที่มีนจริงๆเหรอวะ”
แล้วก็เป็นไอ้ริวที่ถามคำถามนี้ขึ้นมาปกติคำถามซีเรียสๆแบบนี้ไอ้ริวมักไม่ค่อยถามนะเพราะมันออกจะเป็นพวกที่ไร้สาระแต่วันนี้มันถามคงเป็นคนที่ผมยุ่งด้วยเป็นมีน
“มึงคิดว่าไงล่ะ”
“สัส!! มึงจะเล่นๆกับมีนไม่ได้นะเว้ย”
ผมเลิกคิ้วถามมันไปอย่างกวนๆ ซึ่งความหมายแฝงในคำพูดผมไอ้พวกเวรเพื่อนผมมันรู้ดีไม่งั้นไอ้เซอร์เวย์มันไม่พูดประโยคนี้ขึ้นมากับผมหรอก
“กูไม่ได้เล่นๆกับมีน เมียยังไงก็คือเมียเว้ย ส่วนคนอื่นก็ถือว่าเป็นกำไรชีวิต”
“เหี้ยยยย!!!”
หลังจากที่ผมพูดจบไอ้เพื่อนเวรก็พร้อมใจกันสรรเสริญผมทันที บอกแล้วว่าผมไม่ใช้คนดีอะไ
