ตอนที่ 4 งานเข้า
1129 Words
หัวหน้างานที่เห็นเหตุการณ์ไม่ดีที่นัชชายืนขวางเตชินทำท่าเหมือนกำลังยืนเถียงกันอยู่ รีบเข้ามากล่าวขอโทษพร้อมโค้งคำนับ ไม่วายยังเอามือไปกดหัวนัชชาให้ก้มโค้งคำนับตาม
-หา ไอ้หมอนี่เที่ยวประจำจนเป็นแขกวีไอพีของที่นี่เลยหรือเนี่ย ยี๋ สมฉายา จอมเสเพลเลย-
แม้นัชชาจะต้องฝืนก้มหัวให้เตชิน แต่ในใจยังคงตำหนิเขาอย่างรังเกียจ
“ไม่เป็นไรครับ ยัยนี่เป็นเพื่อนผมที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน”
“หา เพื่อนคุณเตชิน ทำไมสภาพนี้เรียนระดับเดียวกับคุณเตชินได้ล่ะ” หัวหน้าเงยหน้ามามองนัชชาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
“พวกนักเรียนทุนนะ ไม่งั้นคง…” เตชินยกยิ้มที่มุมปาก มองนัชชาที่ก้มหัวอยู่แต่เธอรีบเงยหน้าขึ้นมาปากดีใส่เขาอย่างลืมตัว
“แล้วไง นายจะบอกว่าฉันเป็นนักเรียนทุน ไม่งั้นคงไม่มีปัญหาเรียนที่นี่เหรอ”
“เมื่อกี้กูพูดแค่ว่ามึงเป็นนักเรียนทุน กูยังไม่ได้พูดเลยว่ามึงไม่มีปัญญาเรียน หึ หึ หึ กูได้ยินแต่พูดว่าตัวมึงเองอยู่คนเดียว”
เตชินลอยหน้าลอยตายียวนตอบ นัชชาได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความหมั่นไส้ ถ้าไม่ใช่เพราะหัวหน้ากระตุกชายเสื้อเธออยู่ตลอดเวลาตอนนี้ เธอคงใส่เขากลับเป็นแน่
ใช่...และตอนนี้เธอเลยทำได้แต่นับ 1-10 ในใจ
“ยังไงก็ฝากดูแลเพื่อนผมด้วยนะ อย่าใช้งานหนักมากเธอเพิ่งซุ่มซ่ามหกล้มมาขายังเคล็ดอยู่”
เตชินยักคิ้วก่อนยิ้มเย้ยให้นัชชาอย่างเหนือกว่าก่อนจะเดินออกไป
-เหมือนจะดี ที่ฝากเธอกับหัวหน้า เหมือนจะดีที่รู้ว่าเธอขาเจ็บ แต่ไอ้บ้า ตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอเจ็บตัว ก็เพราะไอ้หมอนี่ไม่ใช่หรือ-
นัชชาได้แต่กัดริมฝีปากแน่นมองตามแผ่นหลังของเตชินด้วยแววตาหมั่นไส้ จะว่าไปกลุ่มเพื่อนเขา กับ กลุ่มเพื่อนเธอ แทบจะอยู่กันคนละโลกเลยด้วยซ้ำแทบไม่เคยเสวนากันเลยก็ว่าได้ ไม่คิดว่าอยู่ ๆ บทจะต้องได้คุยกัน กลับต้องมาเจอกันบ่อย ๆ แบบนี้ โลกไม่น่าเหวี่ยงให้เธอมาเจอผู้ชายเฮงซวยแบบนี้เลย
ตีหนึ่งกว่า
เป็นเวลาที่ผับเลิกลูกค้าเริ่มทยอยกลับจนเกือบหมด นัชชาพยายามมองหา น๊อต พี่ชายของเธอเพื่อรอเขากลับบ้าน ว่าแต่ป่านนี้แล้วพี่ชายตัวดีของเธอหายไปไหนกันนะ นัชชาพยายามสอดส่ายตามองหารอบ ๆ ก่อนจะพยายามถามเพื่อนร่วมงานของเธอและพี่ชาย แต่ไม่มีใครพบ เธอหยิบโทรศัพท์กดหาหาเขาซ้ำ ๆ แต่ทว่าก็ไม่ใครรับสาย
“ไปไหนเนียะ อีพี่บ้า ต้องรีบกลับไปนอนนะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย”
~อีกด้านหนึ่งของห้องวีไอพี~
น๊อตถูกคุมตัวมาพบเฮียแบงค์ เจ้าของบ่อนW เพราะเค้าติดพนันบอลเกือบแสนบาทและเลื่อนนัดหนีหนี้มาเรื่อย ๆ
สภาพของเขารายล้อมไปด้วยลูกค้าน้องของเฮียแบงค์และคนของเอริคที่เป็นพี่ชายของเตชิน เขาถูกจับให้นั่งคุกเข้าอยู่กับพื้นสีหน้าซีดเผือกจนแทบไม่มีสี ที่ผ่านมาเวลาได้เงินเดือนมาแทนที่เขาจะเอาไปเงินไปจ่ายดอกหรือบางมาใช้หนี้ เขากลับเอาไปต่อทุนเล่นพนันอีกเหมือนเดิมจนทำให้หาเงินมาใช้หนี้ไม่ทัน สุดท้ายพอทบไปทบมาหลายเดือน ก็กลายเป็นเงินร่วมแสน
“มึงจะเอาไงวะ ไอ้น๊อต นี่เข้าเดือนที่สามแล้วที่มึงไม่จ่ายอะไรเลย กูเลยต้องขอร้องคุณเอริค ให้ลากมึงมาคุยที่นี่”
“เฮียเอริคช่วยผมด้วยครับ” น๊อตหันไปหา คุณเอริคเจ้าของผับแองเจิล ของที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ
“มึงเบิกล่วงหน้าไปสามแสนแล้วไอ้น็อต ทำงานใช้หนี้กี่ปีหมด ครั้งก่อนมึงก็ขอเบิกไปใช้หนี้ แต่มึงก็ไม่ใช้หนี้เขา นี่มึงยังกล้าขอร้องให้กูช่วยอีก ระยำชิบหาย หนนี้กูคงไม่ช่วยมึงช่วยตัวเองเถอะ” เอริคพ่นบุหรี่ออกมาก่อนจะกดก้นบุหรี่ลงมองเขาอย่างเฉยชา
“เฮียครับ ถ้าเฮียไม่ช่วยผมแล้วใครจะช่วย” น๊อตส่งเสียงราวอ้อนวอนด้วยสีหน้าขอร้องสุดขีด
เอริค นั่งไขว่ห้างส่ายหน้าเบาๆ ในมือยังคงถือบุหรี่ตัวใหม่ เขามองน๊อตด้วยแววตาว่างเปล่าที่เหมือนพญาเหยี่ยวของเขา แต่ไม่พูดอะไรก่อนหันไปพยักหน้าไปที่เฮียแบงค์ให้จัดการต่อได้เลย เพราะเขาก็เบื่อที่จะเอาไว้เหมือนกัน
“ว่าไงไอ้น๊อต นายแกก็ไม่เอาแกแล้ว ว่าไงวะ” เฮียแบงค์ยิ้มเหี้ยมแต่ส่งสายตาดุมองน๊อตที่สีหน้าเหมือนคนร้องไห้
“ผมขอ ขอสามวัน ได้ไหมเฮียแบงค์” น๊อตรีบยกมือไหว้ขอร้อง
“ไอ้สัส มึงขอร้องกูมาสามวันพูดแบบนี้มาสามเดือนได้แล้วมั๊ง ดอกกูก็ไม่เคยได้” เฮียแบงค์ทุบโต๊ะดังปังเสียงดัง จนแบงค์หน้าถอดสี
จังหวะวิกฤตของน๊อต ก็ปรากฏสายนัชชาที่โทรตามเข้ามารัว ๆ น๊อตพยายามเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบมาตัดสาย ทว่าลูกน้องของเฮียแบงค์กลับกระชากโทรศัพท์จากมือน๊อตไปเสียก่อน ก่อนจะส่งโทรศัพท์ที่ปรากฏเป็นรูปนัชชาโทรเข้ามา
“ใครวะ เด็กมึงเหรอ สวยดีนี่หว่า” เฮียแบงค์แสยะยิ้ม
“มะ ไม่ใช่ครับเฮีย น้องสาวผมครับ”
“ซิงป่าววะ ถ้าซิงเอามาขัดดอกให้กู กูจะปล่อยมึงไปคืนนี้”
“มะ ไม่ได้เฮีย น้องผมไม่เกี่ยว น้องผมไม่รู้เรื่อง อย่าลากน้องผมมาเกี่ยว”
เฮียแบงค์ยิ้มเหี้ยม ก่อนกดรับสายและเปิดสปีกโฟนทันที
“ไอ้พี่น๊อตอยู่ไหนเนี่ย รออยู่ที่หน้าผับนานแล้ว ปวดขา เดินไปรอที่รถนะ ไว ๆ ด้วย พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”
นัชชาโวยวายส่งเสียงกลับมาตามเสียงโทรศัพท์โดยไม่รู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นแม้แต่น้อย
เฮียแบงค์กดตัดสายทันที
“ไปพาตัวอีนี่มา” เขาหันไปสั่งการลูกน้องทันที
“อย่าเฮีย ได้โปรดเฮีย อย่าทำน้องผม ผมสัญญาผมจะหาเงินมาใช้เฮียให้เร็วที่สุด”
“หุบปาก ประโยคนี้เลย มึงพูดมากี่รอบแล้วไอ้น๊อต”
“โธ่ เฮีย ผมขอร้อง”
“เร็วๆ ไปลากอีนี่มา!!!”
—————
- Writer
