ตอนที่ 15 ไม่รู้ทำไม ไม่พอใจ
1208 Words
ตอนที่ 15 ไม่รู้ทำไม ไม่พอใจ
นัชชาจำต้องกลับมาอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านก่อนไปเรียนตามปกติ เพราะแม่ของเธอสั่งเอาไว้ ว่าจะดูแลพ่อเอง ขอให้เรื่องเรียนของลูกต้องมาก่อน แม้นัชชาจะอยากอยู่เป็นเพื่อนแม่มาก แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ขัดคำสั่งแม่ไม่ได้
~ตอนเช้าที่มหาวิทยาลัย~
เตชินเพิ่งจะขับรถมาจอดได้ไม่นาน เขาเห็นมาวินเพื่อนสนิทของเขาที่ขับรถเข้ามาจอดใกล้ ๆ แถมยังมี ริสา ผู้หญิงที่เพื่อนเขาอยากได้นักอยากได้หนา นั่งมาด้วย
“หิ้วววว ย้ายไปอยู่หอเดียวกันวันเดียวกัน จีบติดเลยเหรอวะ มึงนี่เก่งจริง ๆ สุดยอด” เตชินเดินเข้ามาแซว พลางกอดคอของมาวินเพื่อนรัก
“สัสมึงก็พูดไป แค่ให้ติดรถมาด้วย จีบเจิบอะไร” มาวินยังคงปากแข็ง เพราะกลัวจะเสียฟอร์มเหมือนแต่ก่อนที่เขาจีบริสาไม่ติด แถมโดนเธอพูดตอกหน้าใส่มาอีก
“นี่ พวกนายเลิกพูดอะไรเพ้อเจ้อได้แล้ว ฉันแค่บังเอิญขึ้นรถด้วย นี่ไม่ต้องคิดเลยนะ ว่าจะจีบ หรือเอาฉันกับกลุ่มของฉัน ไปรวมในการสะสมแต้มผู้หญิงอะไรของพวกนายหรอกนะ บอกไว้เลยไม่มีวัน”
ริสาที่เพิ่งลงจากรถ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ว่าแล้วเธอก็เดินหนีเข้าไปในตึกคณะ เพื่อหากลุ่มเพื่อนของเธอ ทิ้งสองหนุ่มที่ยืนอึ้งเพราะโดนริสาพูดตอกใส่หน้า
-ไม่มีวันงั้นเหรอ-
“ปากดีฉิบหาย”
เตชินสบถออกมาอย่างหัวเสีย “เดี๋ยวกูจะจัดการเสียให้เข็ด” อยู่ๆ เขาก็ดันนึกถึงไปนัชชา ไม่รู้ทำไม พอนึกถึงเรื่องที่น๊อตพี่ชายเธอพูดกับเขา เมื่อคืน ถึงได้รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา
“เป็นเชี้ย อะไรของมึง” มาวินหันมองหน้าเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ “มึงจะจัดการคนไหนก็จัดการไปเลยคนนี้กูจัดการเอง”
“ห๊ะ มึงคิดว่าจะเอาชนะผู้หญิงหยิ่งๆ ปากดีแบบริสาได้หรือวะ”
“เออ ก็แค่ลูกนกตัวเล็ก ๆ กูจะทำให้ทั้งรักทั้งหลงกู จนโงหัวไม่ขึ้นเลย คอยดู”
“แบบไหนวะ บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ จนโงหัวขึ้นมาไม่ได้หรอ” เตชินหัวเราะขำ พลางในใจคิดไปถึงนัชชา จากตอนแรกที่เขาเองก็ตั้งใจ จะทำให้นัชชาหลงเขาแบบนี้เหมือนกัน แต่ดูท่าตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว เพราะผู้หญิงอย่างนัชชา ก็คงมีค่า เป็นแค่ของเล่นเท่านั้นแหละ เธอไม่ใช่ผู้หญิงใสๆ บริสุทธิ์อะไรที่น่าสนใจขนาดนั้น
เตชินหยุดหัวเราะ พยายามสลัดความคิดที่สนใจนัชชาออก เขาเองก็ไม่รู้ทำไมถึงไปใส่ใจ เอาแต่นึกถึงผู้หญิงแบบเธอได้ ตัวเลือกเขามีเยอะแยะ แต่ผู้หญิงมั่ว ๆ เขาก็ไม่ชอบ มันดูง่ายเกินไป ไม่ตื่นเต้น ไม่น่าเร้าใจ
“เหอะ ไปเรียนเหอะ ป่ะไอชิน” มาวินเรียกเพื่อนก่อนจะพากันเดินเข้าไปภายในตึกขณะ
ด้านนัชชา ที่วันนี้เรียกว่า เธอเองก็เพิ่งจะมาถึงมหาวิทยาลัย จนเกือบจะสาย ได้แต่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในคณะ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเตชินที่กำลังเดินเข้ามากับมาวิน เธอรู้สึกขอบคุณเขาเรื่องเมื่อคืนที่เขาไปส่งเธอไปโรงพยาบาล นัชชาจึงตั้งใจจะยิ้มทักทายให้เขา อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนกัน
แต่..ยิ้มที่นัชชาส่งให้ กลับถูกเมินสายตาจากเตชิน เขามองผ่านราวกับไม่เห็นเธอที่เดินเข้ามา นัชชาแต่ได้ยิ้มค้างรู้สึกเหวอ ค่อยๆ หุบยิ้มลง อะไรกัน…ก็เมื่อคืนเขายังทำดีกับเธออยู่เลย เขายังจูบเธอ เขายังกุมมือปลอบใจเธอ แต่…วันนี้!!
“เชอะ นึกว่าอยากยิ้มให้ตายล่ะ” นัชชาเบ้ปากมองเตชินที่เดินผ่านไปไม่สนใจ ได้แต่บ่นพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินแยก เข้าไปนั่งที่นั่งเธอพร้อมทักทายกลุ่มเพื่อน
สุดท้ายแล้ว…กลายเป็นเธอ ที่วันนี้ทั้งวัน เอาแต่แอบมองเตชิน นัชชาเห็นเขายังยิ้มเล่น ยังคุย ยังแซวกับเพื่อนคนอื่นปกติ แล้วเธอล่ะ เธอไปทำอะไรเขา ทำไมวันนี้เขาถึงได้ดูแปลกไป
นัชชาส่ายหัวเรียกสติ เมื่อนึกได้ว่า ไม่ควรไปใส่ใจผู้ชายอย่างเตชิน ที่เขาจูบเธอก็คงไม่ได้ต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่เขาล่าแต้มคบไปทั่ว เขาคงนึกสนุกอยากแกล้งเธอเล่นก็เท่านั้น
~คอยดูนะ เธอจะไม่มีวันยอมให้เขา เข้าใกล้ และมาทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นกับเธออีกเด็ดขาด ไม่มีวัน!!~
————————-
แม้จะบอกตัวเองให้ไม่ต้องสนใจเตชิน แต่นัชชากลับรู้สึกอึดอัด เพราะท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันมันทำให้เธอคาใจอย่างน้อยเธอควรจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ช่วงบ่ายของวันนี้ ในขณะที่นัชชากำลังจะเดินลงบันไดเพื่อไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นล่างแต่กลับเจอเตชินที่กำลังเดินสวนขึ้นมาพอดีเขาเงยหน้าขึ้นมามองเขาสบตากับนัชชาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่เขาจะหลบตาและทำเป็นไม่สนใจ
“นายเป็นอะไรของนาย อยู่ ๆ ก็ตึงหน้าใส่ฉัน ฉันไปทำอะไรให้นายไม่พอใจหรือเปล่า” ในที่สุดความอดทนของนัชชาก็สิ้นสุด เพราะเธอทนคาใจท่าทีที่เย็นชาของเตชินไม่ไหว
เตชินไม่ตอบทำท่าเหมือนไม่ได้ใส่ใจนัชชาที่กำลังพูดกับเขา ก่อนที่ตัวเขาเองก็เหมือนความอดทนสิ้นสุดลงไม่ต่างกับเธอ เขาหยุดชะงักก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา แล้วหันขวับเดินกลับตรงมาหานัชชา จนคราวนี้นัชชาเองเป็นฝ่ายที่ชะงักเมื่อเจอสายตาคมกริบของเขาที่มองเหมือนว่ากำลังจะมาหาเรื่องเธอ โดยที่ไม่ได้ทันที่ตั้งตัวหรือคิดอะไรได้อีกเตชินก็ดันร่างเธอไปจนชิดราวบันได
“ทำไม? หรือว่าติดใจจูบกู อยากโดนจูบอีกงั้นเหรอ” เขาเลิกคิ้วมองนัชชาที่กำลังทำสีหน้าตื่นตระหนก
“ฉะ ฉัน แค่ไม่เข้าใจว่านายโกรธฉันเรื่องอะไร วันก่อนนายยังทำตัวเป็นคนดีไปส่งฉันที่โรงพยาบาล แล้วพออีกวันนายก็ทำท่าเหมือนโกรธฉัน ฉันอยากรู้ว่าฉันไปทำอะไรให้นายไม่พอใจ ฉันอยากรู้ว่านายเป็นอะไรมากกว่า”
-นั่นสิเขาเป็นอะไร ก็แค่รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาคิด แล้วเขาจะโกรธเธอทำไม-
เตชินเหมือนได้สติ ในเมื่อเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ทำไมเขาต้องโกรธ
“กูไม่ได้เป็นไร” เขาตอบทั้งที่ยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเอง
- Writer
