4
1128 Words
เตชัสส่ายหน้ายิ้มเจื่อนๆ ให้เพื่อนน้องชาย ศาลาแห่งนี้จัดงานศพน้องชายของเขาคนเดียว “ลียาพูดผิดหรือเปล่าครับ นี่งานศพเจ้าฉัตร” เขาเลิกคิ้วแล้วก้มมองทารกผิวขาวที่ลียาอุ้มอยู่ เด็กน้อยกำหมัดยื่นมาข้างหน้าเหมือนกำลังชกอากาศ เตชัสค้อมตัวลงไปมองทารกยักษ์ ดูแล้วน้ำหนักน่าจะเกินมาตรฐาน “แล้วเจ้าฉัตรจะเป็นพ่อเจ้าลูกหมูปลาวาฬนี่ได้ยังไง”
เป็นจังหวะที่เจ้าตัวกลมเห็นใบหน้าคลับคล้ายคลับคลาคนที่เคยอุ้มเคยกอดอยู่บ่อยๆ เลยส่งเสียงทัก แล้วส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“แอ้ แอ้”
เตชัสมองเด็กหน้าตาน่ารัก แต่อีกใจก็คิดว่าหน้าตาเจ้าเด็กนี่ออกจะกวนๆ “ชื่อปลาวาฬเหรอเรา ถึงว่าตัวใหญ่ยังกับปลาวาฬเกยตื้น”
เตชัสมองไม่ผิด เมื่อพูดจบเด็กนี่ก็ย่นคิ้วชักสีหน้าใส่เขาทันทีเหมือนไม่พอใจ เขาเลยยื่นหน้าหล่อๆ ไปชะโงกดูเด็กน้อยใกล้ๆ เป็นจังหวะบังเอิญที่เด็กวัยเก้าเดือนจะชอบชูแขนขา ขยับร่างกายอยู่ตลอดเวลา ฝ่าเท้าอวบอูมสะอาดสะอ้านที่สวมถุงเท้าสีฟ้ายกขึ้นสูงเลยปะทะกับใบหน้าหล่อของเตชัสเข้าบริเวณริมฝีปากพอดี
ร่างสูงหยุดชะงัก รีบถอยห่างออกมา เขารู้สึกเหมือนถูกเด็กนี่ถีบปาก ลียาที่อุ้มน้องปลาวาฬอยู่เลยต้องกลั้นเสียงหัวเราะ “สงสัยเด็กนี่จะไม่ค่อยชอบหน้าพี่”
เขาหรี่ตามองแล้วเห็นว่าเจ้าปลาวาฬตัวยักษ์กำลังเอียงคอแหงนมองเขาเขม็ง
“แอ้ แอ้”
“เฮ้ย! หาเรื่องฉันเหรอเราน่ะ ซ่าตั้งแต่ตัวเท่านี้เลย”
ลียามองอาการของทารกร่างกลมที่อุ้มอยู่และพี่ชายของเพื่อนสนิท แล้วอดคิดไม่ได้ว่า
‘จะไหวเหรอ’
เตชัสยังคงค้างคาใจเรื่องที่ลียาพูดค้างไว้ เขานึกอีกทีว่าลียาอาจมางานศพของคนรู้จักซึ่งตั้งศพสวดพระอภิธรรมภายในวัดนี้เหมือนกัน แต่คนละศาลา ถ้าเป็นแบบนั้นเจ้าหนูหน้าตาดีนี่ก็น่าสงสารอยู่หรอกที่พ่อตายตั้งแต่ยังไม่รู้ความ ถึงมันจะดูเป็นทารกซ่าๆ ก็เถอะ
“ตกลงพ่อเด็กนี่ตั้งศพสวดพระอภิธรรมอยู่ที่ศาลาไหนกัน”
ลียาตอบชัดถ้อยชัดคำ “ศาลานี้แหละค่ะพี่เต”
ชายหนุ่มยิ้มอ่อน “ไม่ตลกนะลียา ในศาลานี้มีแต่ศพเจ้าฉัตร”
ลียาพยักหน้า “ใช่ค่ะ น้องปลาวาฬเป็นลูกแท้ๆ ของฉัตร ยังไม่ทันที่ฉัตรเขาจะเคลียร์กับคุณป้าว่าเขามีลูกพากลับมาจากเมืองนอก ฉัตรก็มาเสียชีวิตไปซะก่อน ต่อไปพี่เตคงต้องเป็นพ่อให้น้องปลาวาฬแล้วค่ะ”
เตชัสมองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของลียาด้วยสายตาตะลึงพรึงเพริด เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจไม่แพ้ข่าวการเสียชีวิตของน้องชายเลย “อะไรนะ เจ้าปลาวาฬยักษ์นี่ลูกไอ้ฉัตรเหรอ”
“แอ้ แอ้” เจ้าปลาวาฬยักษ์มันก็จ้องมองเขากลับ แล้วส่งเสียงร้องราวจะถามเขาบ้างว่าถ้าใช่แล้วเขาจะเอายังไง
ลียาอุ้มน้องปลาวาฬนานจนปวดหัวไหล่ไปหมด เพราะเป็นคนรูปร่างผอมบาง ในเมื่อต่อไปนี้คนที่จะต้องดูแลเจ้าหนูที่พ่อเอามาซุกซ่อนฝากเธอเอาไว้เพื่อรอการเปิดตัวคงเป็นผู้ชายตรงหน้า มือบางเลยส่งน้องปลาวาฬให้เขารับไปอุ้มแทน
“ใช่ค่ะ ปลาวาฬคือลูกแท้ๆ ของฉัตร แต่ต่อไปคงต้องกลายเป็นลูกของพี่เต”
เด็กน้อยมาอยู่กับเธอระยะหนึ่ง เพราะพ่อของแกมาฝากเอาไว้พร้อมจ้างพี่เลี้ยงมาช่วยดูแล แล้วเพียรมาหาอยู่เสมอ แต่เน้นย้ำให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ลียานึกเอ็นดูและหลงรักพ่อหนุ่มน้อยตัวกลมอยู่มาก แต่จะให้สาวโสดอย่างเธอรับเลี้ยงคงไม่ไหว ครอบครัวเธอคงไม่ยอม แค่รู้ว่าเธอช่วยฉัตรเทพปกปิดเรื่องลูกพวกท่านก็กลัวว่ามารดาของสองพี่น้องตระกูลวราฤทธิ์จะไม่พอใจเอา อีกอย่างเด็กมีญาติ และญาติก็ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย ลียาจึงไม่อยากตัดโอกาสของน้องปลาวาฬ
เตชัสยืนเข่าอ่อน เขายังไม่ได้ตั้งตัว สองมือรับร่างอวบอ้วนที่ดิ้นขลุกขลักดูท่าจะแข็งแรงมากเอาไว้ในมือ ริมฝีปากหยักเผยอขึ้นขณะก้มลงมองเด็กที่เขาอุ้มด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ จนผู้คนภายในงานเริ่มมองมาที่เตชัสกับเด็กน้อยแทบจะเป็นตาเดียวกัน
คุณเอมอรที่กำลังสั่งการเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงช่วยจัดงานศพสะกิดให้ขวัญดาวที่ช่วยยกน้ำดื่มมาเสิร์ฟให้แขกเหรื่อในงานดู
“ขิง เอาถาดมาให้พี่ รีบไปช่วยคุณเตอุ้มเด็กก่อน ดูท่านประธานอุ้มเด็กสิ”
ขวัญดาวรู้เรื่องนี้มาจากเอมอรแล้ว เพราะลียามาปรึกษาว่าคงต้องเปิดเผยความจริงแล้วนำน้องปลาวาฬมาคืนให้ครอบครัวของแกรับไปดูแล พอเห็นท่าอุ้มเด็กของเขาก็ทำให้ร่างบางที่ไม่ได้คิดอยากเอาหน้าแต่ประการใดรีบเข้าไปช่วย เธอรู้ว่าท่าอุ้มเด็กผิดๆ จะทำให้เกิดอันตรายต่อทารกถึงขั้นกระดูกสันหลังเด็กเสื่อมได้เลย
“ทำไมอุ้มเด็กแบบนั้น”
เป็นจังหวะเดียวกับที่ทารกหุ่นจ้ำม่ำร้องลั่นงานศพแล้วส่ายหน้าดิก ดิ้นขลุกขลัก เตชัสทำอะไรไม่ถูก “ปลาวาฬครับ อย่าดิ้นสิลูก” เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ที่ผ่านมาเคยแต่จับปลาคาร์ปในบ่อที่บ้านขึ้นมาดูสีสันของมัน แม้มันจะดิ้นแรง แต่สู้เจ้าปลาวาฬยักษ์นี่ไม่ได้เลย จนเด็กน้อยเกือบจะหลุดมือ ลียาขยับเข้าไปรับ แต่ทว่าขวัญดาวเข้ามาถึงตัวพ่อหนูได้ก่อนที่ใครจะทำแกตกลงไปกระแทกพื้น
ขวัญดาวประคองศีรษะของเด็กอย่างระมัดระวัง ไม่ลืมที่จะประคองลำคอด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เตชัสกับลียามองหน้ากันแล้วถอนหายใจโล่งอก
“ขอบใจมากนะครับขิง” เตชัสมองขวัญดาวที่อุ้มเจ้าปลาวาฬยักษ์ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
“ท่านประธานอาจกำลังยุ่ง เดี๋ยวฉันช่วยดูแลเด็กให้ก่อนนะคะ”
เตชัสตาวาวเมื่อได้ยินคำนี้ นี่แหละที่เขาต้องการ “ขอบคุณครับขิง ผมฝากน้องปลาวาฬไว้สักครู่” เพราะเขามีคำถามอีกมากมายที่ต้องสอบถามกับลียา เรื่องแรกก็คือ แม่เด็กไปไหน...
- Writer
