“ใส่ชุดแบบนี้แล้วเหมือนเป็นพนักงานที่รีสอตร์ยังไงไม่รู้”หล่อนบ่นแก้อาการขวยอาย
“ไม่คือกันหรอกเอื้อย ผ้าพวกนี้เป็นของเก่าราคาแพง...เอื้อยนุ่งซิ่นแบบนี้ก็สวยแบบไทย และหน้าหวานๆ แบบนี้ใครเห็นก็ต้องชอบ”
“เอ ของแพงๆ ยายสมหวังเอามาให้ฉันใส่ทำไมละ...”ลินจันทร์จับผ้าที่ตนนุ่ง หล่อนไม่รู้ราคาหรอกหากมองจากการทอด้วยมือและลวดลายแล้ว ก็อดทึ่งไม่ได้
“เป็นคำสั่งเจ้านาย ทั้งเรื่องห้องนี้ แล้วก็เสื้อผ้า เอื้อยฮู้บ่ เจ้านายชอบเบิ่ง ผู้หญิงนุ่งซิ่น สวมเสื้อแบบนี้”เด็กสาวพูดให้หล่อนนึกหมั่นเขี้ยวทองภูมิขึ้นมาตงิดๆ
“อ๋อ...มิน่าล่ะ ยายสมหวังถึงเป็นคนโปรด คุณทองภูมิ
เป็นคนตัณหากลับอย่างนี้เอง คิดลามกได้กระทั่งคนแก่”หล่อนนึกถึงยายสมหวังเพราะนางนุ่งผ้าถุง ห่มผ้าแถบคาดอก
“เอื้อยพูดอะไร ก็ไม่รู้ ฟ้าผ่าตายละ ฮิๆ”
สองสาวหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสุขใจ จากนั้นลินจันทร์ก็หันไปส่องกระจกเรียกความมั่นใจให้ตน หล่อนใ
