“เราจะกลับเชียงใหม่วันไหนคะ หมอ” พริณตาถามเขาตอนที่เธอกำลังตักมันกุ้งเข้าปาก บางครั้งเธอก็จะเรียกเขาว่าหมอแล้วกลับมาเรียกพี่บ้างสลับกัน แต่คำที่ไม่ค่อยได้เรียกก็คือคุณอา เพราะรู้สึกว่าเขาไม่ค่อยชอบ สำหรับเธอจะเรียกแบบไหนก็ได้เพราะอย่างไรเสีย ก็คือคนเดียวกัน
“อีกสองวันก็ได้ เดี๋ยวแวะเที่ยวไประหว่างทาง ค่ำไหนนอนนั่น” เธอยิ้มชอบใจกับความคิดเขา ก็ดีเหมือนกันลองเดินทางไปด้วยเที่ยวไปด้วยก็น่าสนุกดี
“กุ้งนี้อร่อยดีนะ สั่งมาอีกสักสองตัวไหมหวาน” พฤกษ์เห็นพริณตาชอบกุ้งเผามาก เขาแกะป้อนเธอ เธอก็อ้าปากกินไม่หยุด บอกว่าเขาอร่อยกว่าแต่ท่าทางบอกเลยว่ากุ้งเผาน่าจะอร่อยกว่าเขา
“สั่งอีกเหรอคะ หวานอิ่มแล้วนะคะ” พฤกษ์ยิ้มหวานให้คนที่สายตาเป็นประกาย แต่บอกว่าตัวเองอิ่มแล้ว ดูก็รู้ว่ายังอยากจะกินต่ออีก นี่ที่ตอบคือรักษาภาพพจน์ที่ไม่มีอยู่จริงใช่ไหม
“พี่ยังไม่อิ่ม ขอพี่สั่งเพิ่มนะคะ”
“ได้ค่ะ” พริณตายิ้
