แรกแย้ม

บทที่ 6 ออกเดินทาง

“อย่า เดี๋ยวมันฉกไม่รู้ด้วย” พฤกษ์แซวเมื่อเห็นเธอกล้าบีบเล่น

“มันนิ่มดีจัง ไม่คิดว่าจะแข็งและใหญ่ขึ้นได้” พริณตาพูดพร้อมทั้งนวดไปมาอย่างสบายมือ แต่เพียงแค่แป๊บเดียวหนอนนิ่มก็กลายร่างเป็นมังกรยักษ์ขึ้นมาอีก

“เอามือออกก่อนเลยฉันไม่อยากเป็นพวกบ้ากาม ดูสิวันนี้ยังไม่ได้ทำอะไรนอกจากเอากันทั้งคืนทั้งวัน” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งดึงมือสาวน้อยของเขาออกจากหนอนน้อยที่กำลังจะกลายร่างเป็นมังกรยักษ์ เขาต้องคุยกับเธอให้เป็นเรื่องเป็นราวก่อนนอกจากชื่อเธอเขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย

“หวาน”

“คะ” พริณตาละมือจากหนอนน้อยแล้ววางมือกับหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาแทน แน่นไปทุกส่วนของร่างกาย นี่เขาคงออกกำลังกายอย่างหนักถึงมีรูปร่างดีแบบนี้

“อย่าเพิ่ง คุยกันก่อน” พฤกษ์ต้องจับมือเธอไว้ เพราะถ้าปล่อยเธอคงลูบไล้ตัวเขาไม่หยุด

“หวานขอโทษค่ะ” พริณตารู้สึกหน้าร้อนเพราะความอายและรู้สึกผิดจนทำให้เขารำคาญ

“ฉันไม่ได้ว่าอะไร ไม่ต้องขอโทษ ฉันก็ชอบเวลามีอะไรกับเธอ แต่ตอนนี้อยากคุยเรื่องเธอก่อน นอกจากชื่อฉันยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย” พฤกษ์บอกออกไปเพราะเห็นสีหน้าสาวน้อยแล้วถ้าไม่อธิบายคงคิดไปไกล

พฤกษ์ต้องกลั้นใจไว้ก่อนไม่อย่างนั้นจะคุยไม่รู้เรื่อง มองหน้าคนที่นอนซบอยู่บนอกแล้วพูดขึ้น

“ฉันอยากรู้เรื่องของเธอหวาน เล่าให้ฟังหน่อยทำไมถึงจะโดนขาย” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งกดริมฝีปากบนหน้าผากของเธอ

“พ่อหวานตาย เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แม่เลี้ยงที่เคยแสนดีก็เปลี่ยนไปแบบที่หมอเห็นนั่นแหละค่ะ” พริณตาพูดไปมือเธอก็ยังโดนเขาบีบแน่นขึ้น เขากำลังให้กำลังใจเธอ

“พ่อเป็นอะไรถึงเสีย”

“อุบัติเหตุค่ะ” เธอสะอื้นร้องไห้ขึ้นมาเมื่อพูดถึงพ่อ พ่อเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในชีวิตเธอตั้งแต่เธอจำความได้

“แล้วแม่ไปไหนแล้ว”

“แม่เสียไปตั้งแต่คลอดหวานแล้วค่ะ หวานมีแค่พ่อจนเมื่อปีที่แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามา ตอนพ่ออยู่เขาก็ดีกับหวาน” น้ำตาของเธอยังเปียกชื้นบนอกเขา

“อือ ช่างมันเถอะถือว่าหมดเวรหมดกรรมแล้ว หวานอยากเรียนอะไร” เขาถามขึ้น เพราะนี่เป็นข้อตกลงที่ดูเหมือนเธออยากได้ที่สุด เด็กของเขาอย่างน้อยก็รักเรียน

“หวานอยากเรียนออกแบบ คณะวิจิตรศิลป์” เธอมองตาเขาปริบ ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะอยากให้เรียนไหม

“ทำไมอยากเรียนออกแบบ” พฤกษ์ถามพร้อมทั้งลูบหลังเธอเบา ๆ ผิวกายที่ลื่นมือของเธอทำให้เขาชอบสัมผัสนี้อย่างบอกไม่ถูก

“ชอบวาดรูปชอบขีดชอบเขียน คิดว่าน่าจะเรียนได้ดีค่ะ” เขาพยักหน้าเข้าใจ พฤกษ์ไม่ติดว่าเธอจะเรียนอะไร เขายินดีส่งเรียน พริณตาเม้มปากนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อด้วยความเกรงใจเขา

“หวานจะให้คุณหมอจ่ายแค่ค่าเทอมพอค่ะ เดี๋ยวกินอยู่หวานจะทำงานพิเศษเอา” พฤกษ์ยังไม่ได้พูดอะไรต่อเขาแค่ลูบเนื้อตัวเธอ พร้อมฟังว่าเธอจะว่าอะไรต่อ

“แต่หวานเรียนเก่งนะคะ เดี๋ยวจะลองสอบขอทุนดู คุณหมอจะได้ไม่ลำบากมาก” ตอนนี้บอกตามตรงว่าเธอรู้สึกใจไม่ดี กลัวว่าเขาอาจจะเปลี่ยนใจไม่อยากส่งเสียเธอแล้วก็ได้

“ฉันดูจนขนาดนั้นเลยเหรอ เลี้ยงเด็กแค่คนเดียวไม่ทำให้ฉันลำบากหรอก” พฤกษ์พูดขึ้นอย่างขัน ๆ กับความคิดของเด็กน้อยในอ้อมกอด

“เปล่าหวานกลัวคุณเปลี่ยนใจ”

“ฉันบอกอะไรไว้ก็ตามนั้นอยากเรียนอะไรก็เรียนไม่ต้องคิดมาก”

“หวานขอทำงานได้ไหมคะ” เธอกลัวว่าถ้าวันหนึ่งเขาทิ้งเธอไปเหมือนที่พ่อเธอทิ้งเธอไปอีกแล้วเธอจะทำอย่างไร อย่างน้อยการทำงานก็เป็นหลักประกันได้ว่าเธอจะอยู่ได้ถ้าวันหนึ่งเขาหายไปจากชีวิตของเธอ

“อยากทำเหรอ” พฤกษ์ถามเพราะเขาเลี้ยงเธอได้สบาย ๆ เธอไม่จำเป็นต้องทำงานอะไรทั้งนั้น เด็กเลี้ยงแค่คนเดียวเขาเลี้ยงได้อย่างไม่ต้องคิดมาก ตัวแค่นี้จะกินจะจ่ายอะไรนักหนา

“อยากทำ หนูอยากพึ่งตัวเอง” เสียงของเธอเบามากจนพฤกษ์เข้าใจความคิดของเธอ

“เอาอย่างนี้ไหม เธอทำงานพิเศษที่คลินิกฉัน เดี๋ยวฉันให้เงินเดือน” พฤกษ์วางแผนไว้จะเปิดคลินิกอยู่แล้วเมื่อไปถึงเชียงใหม่ พริณตาตาเป็นประกายทันที อยากน้อยก็ไม่ต้องไปหาสมัครงาน

“ทำค่ะทำ”

“เดี๋ยวให้เธอเป็นคนเก็บเงิน ให้เดือนละหมื่นห้าเลย” พฤกษ์พูดไปยิ้มไป ไม่น่าเชื่อว่าการเลี้ยงเด็กสักคนจะทำให้เขามีความสุขขนาดนี้

“โห เดือนละหมื่นห้าเลยเหรอคะ เยอะมาก” พริณตาตกใจกับจำนวนเงินเพราะมันเยอะจนเธอไม่คิดว่าจะหาได้ พฤกษ์ยิ้มในความไร้เดียงสาของเธอ

“ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะคืนนี้เราต้องไปเชียงใหม่แล้ว” พฤกษ์อดแปลกใจกับโชคชะตาไม่ได้เพราะเพียงแค่วันเดียวที่เขาไปคลินิกวันสุดท้ายก่อนจะให้เพื่อนทำคลินิกต่อ เขากลับได้เจอเธอเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น

“ไปวันนี้เลยเหรอคะ” พริณตาเองอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมทุกอย่างดูรวดเร็วมากจนเธอตกใจ