แรกแย้ม

ตอนที่ 5

พฤกษ์ พาเธอกลับมาที่คอนโดของเขา ทั้งสองก็ใช้เวลาร่วมรักกันเกือบทั้งคืน จนพริณตาอดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายต้องเป็นแบบเขาทุกคนหรือเปล่า

“หมอ หวานไม่ไหวแล้วเจ็บไปหมดแล้วนะคะ” พริณตางอแงเพราะไม่ไหวแล้วจริง ๆ เธอเจ็บแสบไปทั้งร่องแล้ว

“รอบสุดท้ายแล้วนะหวาน ขออีกรอบเดียว” พฤกษ์ยังคงซุกหน้าชิมตัวตนของเธออยู่ด้านล่างไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมตัวเองถึงติดอกติดใจพริณตาขนาดนี้ หรือเขาจะเป็นพวกเ*******ูที่ชอบกินเด็กสาววัยละอ่อนไปแล้ว

รอบเดียวของพฤกษ์ครั้งนี้รอบเดียวจริง ๆ เพราะดูจากดอกไม้หวานแล้วถ้าเขาไม่หยุดกิจกรรม พรุ่งนี้เธอคงเจ็บร้าวและเข็ดหลาบกับเซ็กซ์ของเขาแน่ หลังจากสุขสมรอบสุดท้ายเขาก็จัดการทำความสะอาดเนื้อตัวให้เธอ

ทั้งสองหลับเป็นตายเพราะบทรักร้อนแรง กว่าจะตื่นมาอีกทีก็ตอนสายของอีกวัน พฤกษ์ออกจากห้องไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้กับที่พัก เขาจัดการซื้อเสื้อผ้า ของใช้ของพริณตาหลายอย่างเพราะเธอมาอยู่กับเขา เธอมาแต่ตัวจริง ๆ

ชายหนุ่มถอนหายใจเขามีเด็กเลี้ยงจนได้ อย่างที่ไอ้เพื่อนหมอดูของเขามันทัก มันเป็นหมอเหมือนเขาแต่มันดันชอบเป็นหมอดูมากกว่าเป็นหมอ แล้วมันก็ทักเขาว่ายังไงเขาก็จะได้ลาภสัตว์สองเท้า

ตอนแรกเขาคิดว่าจะได้ไก่ชนแล้ว สัตว์สองเท้าก็มีไม่กี่ชนิด ใครจะไปคิดว่าจะได้คนตัวเป็น ๆ มาอยู่ด้วยแถมยังมาในรูปแบบของเด็กเลี้ยงอีก ถ้ามีคนรู้ว่าเขาเลี้ยงเด็กอายุสิบแปด ไม่อยากจะคิดว่าชื่อเสียงจะป่นปี้แค่ไหน

เดี๋ยวนะ ใครรู้จักเขา ....ลืมไปว่าเขาไม่ใช่คนดัง

พฤกษ์กลับมาถึงห้องตอนเกือบเที่ยง เห็นเด็กของเขากำลังนั่งกินข้าวไข่เจียวอยู่

“หนูไม่มีเสื้อใส่เลยยืมเสื้อคุณก่อนเลือกตัวที่เก่าที่สุดแล้ว” พริณตาตอบอย่างเกรงใจ เสื้อผ้าของเธอตอนนี้ถูกซักแล้วกำลังอบแห้งอยู่เขาก็กลับมาก่อน

“ฉันไม่ได้ว่าอะไรใส่ไปเถอะ” พฤกษ์อดขำเด็กขี้เกรงใจคนนี้ไม่ได้ เธอดูอ่อนต่อโลกเกินไปจริง ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่บนโลกใบนี้ได้ถ้าไม่มีเขา

“หนูหิวก็เลยเจียวไข่กิน” เธอยังบอกเขาอย่างเกรงใจเพราะกินก่อนที่เขาจะอนุญาต

“กินต่อเถอะฉันไม่ได้ว่าอะไร” ไข่กับข้าวไม่กี่บาท เธอจะเกรงใจอะไรเขานักหนา

“คุณหมอกินข้าวหรือยังคะ” พริณตาถามเขาอย่างเกรงใจ

“กินมาแล้ว ฉันซื้อมาให้เธอด้วยนะ” เขายื่นอาหารกล่องของ

แบรนด์อาหารชั้นนำให้เธอ คิดว่าเธอน่าจะชอบ

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวหนูขอเก็บไว้กินตอนเย็นนะคะ หนูคงกินไม่หมด”

“อือ ตามใจ กินเสร็จแล้วมาคุยกันหน่อยนะ” พฤกษ์บอกเธอ จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น หยิบมือถือที่ซื้อมาใหม่มาตั้งค่าต่าง ๆ เพื่อให้เธอพร้อมใช้งาน ใครจะคิดว่าเธอมาอยู่กับเขามีแค่บัตรประชาชนใบเดียวเท่านั้นที่เป็นของของเธอ

“อิ่มแล้วค่ะ” พริณตากระชับเสื้อคลุมแล้วนั่งลงตรงพื้นพรมอย่างเจียมตัว

“ทำไมกินเร็วจัง”

“หวานกลัวคุณหมอรอค่ะ” เขาเพิ่งสังเกตว่าเธอเพิ่มคำว่าคุณ เข้ามาหน้าคำว่าหมอ

“ฉันซื้อเสื้อผ้า กระเป๋าและโทรศัพท์มาให้เธอ ไม่รู้เธอชอบไหม ถ้าไม่ชอบค่อยไปซื้อใหม่นะ” พฤกษ์ยื่นโทรศัพท์พร้อมถุงกระดาษสี่ห้าถุง เสื้อผ้าชิ้นนอกชิ้นในน่าจะพอใส่สักสัปดาห์แล้วค่อยพาเธอไปซื้อใหม่ที่เชียงใหม่ก็แล้วกัน

“ขอบคุณค่ะ”

“เฮ้ย กราบทำไม” พฤกษ์ร้องเสียงหลงเมื่อเธอก้มลงกราบเท้าเขา

“ก็คุณช่วยหนูแล้วยังซื้อของให้หนูอีก” พริณตาตอบด้วยแววตาใสซื่อ เขาเป็นผู้ใหญ่เป็นผู้ให้เธอเป็นผู้รับและยังอายุน้อยกว่าเขามากกราบเขาก็ไม่น่าผิดอะไร

พฤกษ์ยังตกใจที่เธอกราบเขาไม่หยุด เธอมองเขาเป็นอะไรเนี่ยถึงกับต้องกราบ ทำให้เขารู้สึกผิดไปอีก เหมือนพวกเ*******ูที่หลอกเด็กมากิน เขาไม่ได้แก่ขนาดนั้นน่ะ อายุเขากับเธอห่างกันแค่..แค่ สิบสี่ปีเอง เออ..ก็แค่นั้น แค่เขามีเซ็กซ์ครั้งแรกเธอเพิ่งจะอายุสี่ขวบ เอ๊ยมันใช่เรื่องเอามาเปรียบเทียบไหม

“เอาเสื้อผ้านี่ไปเปลี่ยน เอาบัตรประชาชนมาเดี๋ยวฉันจัดการเรื่องเรียนให้” พริณตารีบยื่นบัตรประชาชนของเธอให้เขา จากนั้นก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เขาซื้อให้ รอยยิ้มของเธอทำให้พฤกษ์ถูกใจเขากวักมือให้เธอเข้าไปหาเขา

“ค่ะ” พริณตาไม่รู้ว่าเขากวักมือให้เธอไปหาทำไม เธอขยับเข้าไปใกล้เขาและเธอยังคงนั่งอยู่ตรงพื้นพรม

“อื้อ” เขาจูบเธออย่างหวานละมุน อย่างไม่เคยได้รับมาก่อนเพราะเมื่อคืนจูบของเขาเป็นจูบที่ร้อนแรงไม่หวานละมุนแบบตอนนี้