พริณตานอนหอบหายใจ ตอนที่เขากำลังถอดกางเกงขาสั้นของเธอออก เธอตื่นเต้นทุกครั้งกับสัมผัสของเขา
“รู้ไหมว่าพี่จะตายเอา ถ้าหวานทิ้งพี่” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งเป่าลมหายใจกระเส่ารดขาขาวเนียนของเธอ กลิ่นของเธอทำให้เขาหายเหนื่อย ความทรมานตลอดสองวันมานี่ทำให้เขาแทบบ้า
ใจจะขาดเป็นอย่างนี้นี่เอง เขากลัวมากกลัวว่าเธอจะหายไป ใจที่เคยมั่นใจว่าไม่ว่าอย่างไร เธอก็อยู่รอเขาตลอด ถูกสั่นไหวด้วยเหตุการณ์ครั้งนี้ การที่ของรักหลุดมือมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“หมอขา หวานคิดถึงหมอ”
“พี่ก็คิดถึงหวาน คิดถึงจนจะขาดใจ ตอนนี้พี่ก็ยังคิดถึงหวาน ไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ พี่ใจจะขาด กลับมาบ้านเมียไม่อยู่ติดต่อก็ไม่ได้” พฤกษ์พูดในขณะที่ประทับริมฝีปากกับจุดอ่อนไหวกลางกายของเธอ
“พี่รักหวานมากรู้ไหม” เขาพูดพร้อมทั้งลากลิ้นชิมเธอด้วยความคิดถึง พริณตาถึงกับสั่นไปทั้งร่าง เขาแค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยแต่ความรู้สึกกลับตื่นเต้นกว่าทุกครั้ง
