Samara’s POV
Natatawa ako nang palihim kay Melecio nang ipagsandok ko na siya ng ulam sa mangkok niya. Sinusuri pa niyang mabuti ngayon ang niluto ko. Natatakot siguro siya na baka nilagyan ko ng bawang ang chopsuey ko.
“Safe ‘yan, walang bawang kaya kumain ka na,” sabi ko kaya nakita kong napataas ang noo niya. Tila nahiya pa tuloy siya dahil alam ko ang iniisip niya.
Sa tuwing titignan ko si Melecio, nalilibugan na talaga ako. Palaging sumasagi sa isip ko ang itsura niya kagabi habang kinakama ako. Hindi na mawala sa isip ko ang nanggigigil niyang mukha habang gigil na gigil akong binabayo. Talaga namang ligaya ‘yun na para bang dinala niya ako kagabi sa langit. Habang kumakain tuloy kami ay hindi siya makatingin nang maayos sa akin. Malamang na nahihiya siguro ito dahil sa nangyari.
