ภายใต้ดวงตาคู่นั้น 4
753 Words
ชาร์ลทรงอิทธิพลเกินกว่าที่จะเข้าใกล้ ธุรกิจของเธอมันก็แค่ระดับกลาง เพียงแต่ลูกน้อง ลูกจ้างเยอะ ช่วยเหลือคนเยอะ ชาวบ้านจึงให้ความเชื่อถือและเกรงใจ และที่ผ่านมาชาร์ลก็ยังเกรงใจฝ่ายเธออยู่ เพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิง แต่หากเขาจะทำอะไรก็ย่อมได้เสมอ ติดที่ว่าจะทำหรือเปล่าเท่านั้นเอง
“อย่ามาขู่ฉันที่บ้านของฉัน”
“คุณไม่กลัวผมเหรอ” เขาถามและมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนหน้าให้เธอเห็นแว๊บๆ
“ไม่เคยมีสักครั้ง ไม่เคย”
“งั้นครั้งนี้ผมจะทำให้คุณกลัว อยู่เงียบๆ กันมาตั้งนาน คงจะได้วุ่นวายเพราะเด็กธรรมดาคนหนึ่ง”
“ก็มาสิคะ กล้าหรือเปล่า” เจอคำท้าทายของภัทรจิราก็ทำให้ ชาร์ลขบกรามแน่น ราวกับกำลังข่มอารมณ์บางอย่าง แต่เธอท้าทายแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“ไม่ได้คุยกันนาน อัพสกิลขึ้นเยอะเลยนะ” เขาชมแบบประชด
“โตขึ้น พร้อมกับเวลามันทำให้คนเราเก่งขึ้น แต่กับบางคน เวลาก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น ยังคงเหมือนเดิม”
“คนคนเดิม เคยเป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้น เสมอต้นเสมอปลาย จะให้เปลี่ยนแปลงไปเพื่อใครอีก ผมไม่มีใครมาทำให้เปลี่ยนอีกแล้ว”
“ก็เลยพยายามหาคนมาทำให้เปลี่ยน ตอนนี้เต็มบ้านอย่างนั้นสินะ”
“ใช่ ที่สำคัญเด็กคนนั้นยังไม่ได้ด้วย ส่งมาให้ผมสักอาทิตย์สองอาทิตย์ ไว้เบื่อแล้วผมจะยกให้คุณ”
“คุณต้องถามความเต็มใจของเด็กหรือเปล่า”
“ยังไงเขาก็เป็นคนของผมแล้ว ถ้าคุณไม่ปล่อยมาให้ผม...”
“ทำไมคะ คุณจะทำไม” เธอถามย้ำอีกครั้งเพราะอยากรู้จริงๆ ว่าเขาจะทำอะไร จะกล้าหรือเปล่า
“คุณจะได้เห็นหน้าผมทุกวัน ผมรังควาญไม่เลิกแน่ ทำผมแค้น ก็จะเอาคืนจนกว่าจะสาแก่ใจ ก็ดีเหมือนกันนะบางทีแทนที่ผมจะได้เด็กนั่นเป็นเมียคนเดียว อาจจะได้เจ้าถิ่นเป็นของแถม”
“ถ้าเธอสำคัญจริงๆ โดยไม่แคร์ว่าจะมีผัวแล้วก็มาเอาค่ะ” ภัทรจิราท้าทายอีกครั้งอย่างไม่กลัวเกรงคำขู่ของเขา
“ไอ้ผัวก็ทรยศผมน่ะเหรอ นี่ผมยังใจดีไม่ส่งคนมาลากไปกระทืบนะเนี่ย แล้วก็... คุณท้าทาย ผมมาแล้วและอย่าหาว่าไม่เตือนนะครับ แพท!” สิ้นคำสุดท้าย เขาเรียกชื่อเล่นของเธออย่างสนิทปาก ก่อนจะเป็นคนกดวางสายเสียเองแบบฉุนๆ
ขณะที่ภัทรจิรายังคงถือสายค้างอยู่ แล้วค่อยๆ ลดโทรศัพท์ลงช้าๆ พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาเย็นชา แม้ใจจะสั่นหวั่นไหว ก็ต้องข่มใจไม่ให้กลัว เพราะหากชาร์ลได้พูดไปแล้วเขาทำจริง ไม่เคยขู่ และหลังจากที่วางสายเสร็จชาร์ลก็เก็บโทรศัพท์ ถอดแว่นตา แล้วค้ำมือที่ราวระเบียงเช่นเดิม มองภัทรจิราแบบตรงๆ สายตาคมกริบมองคนตัวเล็กอย่างไม่ลดละ ก่อนจะค่อยๆ ครี่ยิ้มอย่างน่ากลัว ส่วนภัทรจิราก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยสูดหายใจเข้า แล้วเอี้ยวตัวหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ทิ้งอารมณ์กรุ่นๆ เอาไว้ให้ชาร์ล หงุดหงิดใจได้พอควร
กล้าท้าทายชาร์ลประหนึ่งกวักมือเรียกขนาดนี้ มีหรือจะอยู่เฉย จากที่อยู่ใครอยู่มัน คราวนี้เธอดึงเขาเข้ามาหาเสียเอง ทั้งที่สามารถส่งเด็กสองนั่นให้เขาได้อย่างง่ายดาย แต่กลับปฏิเสธแสดงว่าภัทรจิรามีนัยยะสำคัญ หรือเธอจะไม่รู้ตัวว่ากำลังสร้างปัญหา ในขณะที่ชาร์ลไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาในย่านธุรกิจของเธอเลย ต่อให้ลูกจ้างตัวเล็กๆ หนีมาเพิ่งใบบุญของเธอ เขาก็ไม่เคยตามให้เสียเวลาเพราะเป็นแค่ผู้ชายปลายแถว
แต่คราวนี้เป็นผู้หญิงในบ้าน ที่เขาจ่ายแพง ก็ย่อมเสียดายเป็นธรรมดา ไหนจะโกรธเพราะถูกทรยศหักหลังตีท้ายครัวอะไรก็ว่าไป แต่จะว่าไปแล้วตอนนี้เขาชักจะไม่อยากได้เด็กคนนั้นแล้วล่ะ เปลี่ยนใจเอาเจ้าถิ่นแทนก็แล้วกัน เพราะดูเหมือนว่าเธอก็อยากจะจุดไฟในใจเขาเสียเหลือเกิน ไฟที่เคยลุกโชนเพราะเธอมาก่อน ชาร์ลคิดพลางกัดกรามแน่น ก่อนจะตัดสินใจกลับถิ่นตัวเอง
- Writer
