ภายใต้ดวงตาคู่นั้น 2
1109 Words
“เราสองคนหักหลังเขาเองไม่ใช่เหรอ ถ้าเขาจะโกรธก็ไม่ผิดหรอกนะ ยังไงซะฉันก็ช่วยไม่ได้ มาจากที่ไหนคงต้องให้กลับไปที่นั่น ไปรับผิด ดีกว่าหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้ อีกอย่าง ฉันไม่อยากมีปัญหากับคนพวกนั้น”
“ช่วยหนูเอาบุญเถอะค่ะคุณแพท” เด็กสาวยกมือไหว้ภัทรจิราทั้งน้ำตา เพราะกลัวเหลือเกิน แค่เห็นชาร์ลยืนอยู่บนอาคารนั้นก็รู้แล้วว่าเขาไม่รามือ
“ถ้าเธอมาจากที่อื่น ฉันยินดีรับเธอเอาไว้เป็นลูกจ้าง แต่... คนที่นี่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้มีอิทธิพลทางตรงแบบนั้น มันอันตราย ไม่ยุ่งกับเขา” ภัทรจิรายังยืนยันเหมือนเดิม
“แต่หนูไม่มีที่ไปแล้ว พี่วิสาแนะนำมาหาคุณแพทโดยเฉพาะ ถ้าไปที่อื่นเขาต้องให้คนมาพาตัวหนูกลับไปแน่ๆ แล้วพี่ศินก็อาจได้รับอันตราย”
“พี่วิสาเหรอ” ภัทรจิราถามย้ำพลางนึกถึงเจ้าของชื่อ
“ค่ะ บอกว่าคุณแพทช่วยได้ คุณแพทเท่านั้น”
“ช่วยไม่ได้หรอก ไม่รู้จะช่วยยังไง”
“หนูขอร้องนะคะ” ลูกตาลเอ่ยปากขอร้องพร้อมกับยกมือไหว้อีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาร่วงรินอาบแก้ม เห็นแล้วก็นึกสงสาร แต่เพราะทั้งคู่ทำตัวเอง ซึ่งไม่แปลกหรอกถ้าฝ่ายนั้นจะโกรธและอาจให้คนมาลากตัวกลับ
“เฮ้อ! เธอเป็นเด็กเขา เขาเป็นเจ้าของเธอ และนายพศินก็ไปหักเหลี่ยม หักหลัง หนีมาแบบนี้เขามาตามแน่ไม่ต้องสงสัย และที่ตามเพราะคิดว่าเขาไม่เสียเงินฟรีๆ โดยไม่ได้อะไรแน่” ภัทรจิราอธิบายราวกับรู้จักนิสัยของชาร์ลเป็นอย่างดี
“หนูไม่กลับไปเป็นอันขาด ให้ตายยังไงก็ไม่ไป” ลูกตาลยืนยัน
“กลับไปเถอะ ฉันไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้จริงๆ ไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงของเขา และไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งกับที่นี่ด้วย ถิ่นใครถิ่นมัน ฉันไม่อยากเดือดร้อน” ภัทรจิราบอกปัดแบบไม่มีใยดีอีกครั้ง แม้ว่าอยากจะช่วยมากแค่ไหนก็ตาม
“ได้โปรดนะครับ ผมไหว้ล่ะช่วยเราด้วย” สิ้นคำเขาก็ยกมือไหว้อีก
“พอแล้วไม่ต้องไหว้ เฮ้อ! ความจริงแล้วฉันเคยช่วยเหลือคนจากที่นั่น แต่เป็นแค่คนงานผู้ชายปลายแถว มีเรื่องจากทางนั้นมา ซึ่งเขาก็ไม่มาวุ่นวาย แต่นี่ผู้หญิงของเขาหอบกันหนีมาแบบนี้”
“ถ้าขืนเขาให้คนตาม เราแย่แน่เลยค่ะ แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมพี่สาถึงบอกว่ามาหาคุณแพทแล้วจะปลอดภัย” ลูกตาลเองก็แปลกใจ แต่ภัทรจิราสวยอย่างกับนางฟ้า เป็นธรรมดาที่จะมีผู้ชายเกรงใจหรือเปล่า
“พวกเธอปลอดภัยแต่ฉันไม่ปลอดภัยน่ะสิ ฉันเสี่ยง เพราะเขาเป็นผู้มีอิทธิพลมากและทุกคนรู้ เขาอยากจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แม้กระทั่งบุกมาถึงที่นี่ แค่เขาไม่ทำเท่านั้นเอง และถ้าฉันยุ่งมากๆ เข้า มันก็เป็นการหาเรื่องใส่ตัว ขอโทษนะถ้าฉันจะเห็นแก่ตัวสักหน่อย”
“แต่คุณแพทคะ แม่อองว่าช่วยเด็กมันเอาบุญสักครั้งเถอะค่ะ ไม่ใช่เด็กทุกคนที่อยากเป็นเมียคุณชาร์ลนะคะ อีกอย่างแม่อองว่าคุณชาร์ลคงเกรงใจ ไม่เข้ามายุ่งเหมือนเช่นทุกครั้งนั่นแหละค่ะ” แม่ละอองให้ความเห็น
“ก็บอกแล้วไงคะว่าที่ผ่านมาเป็นผู้ชาย คนตัวเล็กๆ หายไปเขาไม่มาตามให้เสียแรงหรอก แต่นี่ผู้หญิง ของชอบเสีย มีเหรอคะที่จะไม่มาตามทวงถึงที่”
“หนูไม่อยากกลับไป หนูกลัวจริงๆ นะคะ” ฟังเสียงก็รู้ว่ากลัวมาก ภัทรจิราเข้าใจ แต่ไม่อยากยุ่งนี่สิ
“เฮ้อ” ภัทรจิราถอนหายใจเบาๆ มียิ้มมุมปากเล็กน้อย แม้จะเหนื่อยใจแต่ก็นึกสงสาร
“นะคะคุณแพท สร้างบุญสร้างกุศล” แม่ละอองบอกอีกครั้ง
“สร้างบุญสร้างกุศล นี่เรียกว่าคนมีกรรมต่อกันต่างหาก ทุกคนไม่รู้หรอกว่านับจากนี้ฉันจะเจออะไร” ถึงภัทรจิราจะดูเหมือนคนเก่ง ดูเหมือนจะมีคนต่างให้ความเกรงใจ แต่ไม่แน่หรอกว่าคนมีอิทธิพลอย่างชาร์ล หากถูกพรากของชอบไป ความเกรงใจคงต้องวางเอาไว้เสียก่อน
“หนูกับพี่ศินจะไม่ทำให้คุณแพทเดือดร้อนเลยค่ะ หนูสัญญา”
“อย่าเพิ่งรับปากตอนนี้เลย และไม่ต้องสัญญา เพราะความเดือดร้อนมันจะมาแน่ๆ เอาเถอะ แม่อองหาห้องหับให้สองคนนี้ด้วยนะคะ แล้วก็หางานในบ้านให้ทำ แต่ฉันไม่ให้เงินเดือนเยอะเท่าที่นั่นหรอกนะ เพราะนั่นเขาเอาเงินล่อเธอ เอาไปหมื่นสองก็พอ กินอยู่ด้วยกัน” เมื่อภัทรจิราพูดจบทั้งสองก็พากันยิ้มดีใจ ก่อนจะยกมือไหว้อย่างขอบคุณ
“ยังไงก็ได้ค่ะ ให้หนูเท่าไหร่ก็เอา ขอแค่ไม่ต้องกลับไปที่นั่นแล้ว”
“อุตส่าห์หนีจากบ้านนั้น เพื่อมาที่นี่มันไกลกันมากนะ ขี่มอร์เตอร์ไซค์มาก็เป็นชั่วโมงใช่ไหม”
“ใช่ครับ แต่คิดไม่ผิดจริงๆ ที่พี่สาบอกให้มาที่นี่” พศินบอก
“จริงๆ แล้วฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ เขาก็แค่ไม่อยากรังแกผู้หญิงอย่างฉันเท่านั้นเอง เขาเป็นผู้ชาย เป็นผู้ใหญ่ อยู่ๆ จะลงมายุ่งเรื่องเด็กๆ ก็ไม่ใช่”
“หนูกลัวว่าเขาจะให้คนมาตามหนูกลับไป”
“ก็คงตามแหละ เป็นเด็กเขานี่ เอาล่ะ แม่อองพาสองคนนี้ไปที่ห้องพักได้แล้วนะคะ จะได้พักผ่อน”
“ได้ค่ะคุณแพท” แม่ละอองกล่าว
“หนูขอบคุณคุณแพทมากนะคะ” ลูกตาลยกมือไหว้เจ้านายคนใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ จนภัทรจิราแทบรับไหว้ไม่ไหวแล้ว
“ไม่เป็นไรจ้ะพอแล้ว ไม่ต้องไหว้แล้ว เอาล่ะ ไปกับแม่ออง เดี๋ยวฉันจะออกไปดูงานด้านนอกซะหน่อย เผื่อมีอะไรให้นายศินทำ เดี๋ยวแพทเข้ามานะคะแม่ออง”
“ได้ค่ะคุณแพท” แม่ละอองรับคำเสร็จก็พาสองผัวเมียไปหาห้องพักที่ อยู่ด้านหลังตึกใหญ่ให้ ก็ตามประสาบ้านคนรวยมีบริเวณกว้างขวางนั่นแหละ จึงต้องมีบ้านพักคนงานเป็นหลังๆ ให้อยู่ เหมือนกับที่บ้านของชาร์ล แต่ทางนั้นคนจะเยอะกว่าเท่านั้น
- Writer
