บทที่ 6
1212 Words
มาคิลส่ายหน้าปฏิเสธ ย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง “ไม่ได้หรอกลีน่า ลุงทำตามคำขอร้องของลีน่าไม่ได้ ลุงอยากให้ลีน่ากลับมาเดินได้อีกครั้ง นักกายภาพบำบัดคนนี้ จะช่วยลีน่าให้กลับมาเดิน และวิ่งได้อีกครั้งนะครับ”
อัซลีน่าก้มลงมองต้นขาตนเอง ยกมือปาดน้ำตาออกจากแก้มขาวซีด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นลุง แล้วเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจว่า
“พยาบาลคนนี้จะช่วยให้ลีน่าเดินได้อีกครั้งจริงๆ หรือคะคุณลุง”
“ลุงรับปากลีน่ายังไม่ได้”
คำตอบของมาคิลทำเอาอัซลีน่าถึงกับหน้าถอดสีซีด แต่ก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง เมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“ลีน่าจะเดินได้หรือไม่ได้ขึ้นอยู่กับการให้ความร่วมมือของลีน่าด้วย ลีน่าต้องทำตามที่พยาบาลแนะนำทุกอย่างเข้าใจไหมครับ”
อัซลีน่าพยักหน้ารับ แต่ก็ยังหวาดกลัวว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม กลัวว่าพยาบาลคนนี้ไม่ได้ตั้งใจรักษาเธอไปมากกว่าการตั้งใจจับผู้เป็นลุงให้อยู่หมัด
“คุณลุงแน่ใจใช่ไหมคะ ว่าเธอจะตั้งใจรักษาลีน่าแน่นอน”
“มั่นใจสิครับ”
มาคิลรับคำเสียงหนักแน่น คลี่ยิ้มบางๆ ให้กับหลานสาว ขณะเอ่ยบอกให้อัซลีน่าต้องเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ
“พยาบาลคนนี้เป็นคนไทยเหมือนคุณแม่ของลีน่าด้วยนะครับ และลีน่ารู้ใช่ไหมครับว่า ชาวไทยเป็นชาติที่ใจดีที่สุดในโลก”
“ค่ะคุณลุง คนไทยเป็นคนที่ใจดีมาก เหมือน...เหมือนคุณแม่ของ...ลีน่า...” พอพูดถึงมารดาที่ด่วนจากไป อัซลีน่าก็สะอื้นร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“ลีน่า...คนดีของลุง เลิกร้องไห้นะครับ” มาคิลโอบร่างเล็กของหลานสาวมาสวมกอดไว้แน่น
“ทำไมคะคุณลุง ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ต้องตายด้วย”
มาคิลถอนหายใจลึก เอ่ยตอบหลานสาวด้วยเหตุด้วยผล ซึ่งเขาได้แต่หวังว่าอัซลีน่าจะเข้าใจในสักวัน
“คนเราเกิดมาก็ต้องตายด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่ว่าใครจะตายเร็วหรือตายช้าก็เท่านั้นเองครับ”
“ลีน่าควรตายพร้อมกับคุณพ่อ คุณแม่ ลีน่าจะได้ไม่ต้องทรมานเหมือนทุกวันนี้”
ยิ่งพูด อัซลีน่าก็ยิ่งถามหาความตาย อยากตามไปอยู่กับบิดา มารดา มาคิลจึงแก้ไขสถานการณ์ด้วยการแกล้งรัดร่างเล็กไว้แน่น พร้อมกับสัพยอกกลั้วเสียงหัวเราะ
“ถ้าลีน่าตามไปอยู่กับคุณพ่อ คุณแม่ บ้านหลังนี้คงเงียบเป็นป่าช้า เพราะไม่มีเสียงร้องกรี๊ดของลีน่าดังแสบแก้วหูในทุกเช้าๆ และโซยาก็คงเหงาน่าดู เมื่อไม่มีใครให้ดูแลเหมือนในทุกวันนี้”
“คุณลุง ลีน่าไม่ได้ร้องกรี๊ดเสียงดังสักหน่อย”
อัซลีน่าแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่าตนเองเป็นเช่นดั่งที่ผู้เป็นลุงพูดออกมา
มาคิลหัวเราะอยู่ในลำคอ เอ่ยบอกให้อัซลีน่าต้องนิ่งเงียบไปหลายนาที “ลีน่า จำไว้นะครับ ถึงแม้ว่าคุณพ่อ คุณแม่จะไปอยู่บนสวรรค์แล้ว แต่ลีน่าก็ยังมีลุงอยู่ด้วย ลุงอาจทำหน้าที่พ่อและแม่ให้ลีน่าได้ไม่ดีนัก แต่ลุงสัญญาว่าจะทำทุกอย่างให้นางฟ้าตัวน้อยๆ ของลุงมีความสุขมากที่สุด”
“คุณลุงจะไม่ทิ้งลีน่าไปอีกคนใช่ไหมคะ”
อัซลีน่าจับต้นแขนของผู้เป็นลุงไว้แน่น เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น หลังจากนิ่งเงียบไปนาน
“ไม่แน่นอนครับ ลุงจะอยู่กับลีน่าเสมอ ลีน่าสัญญากับคุณลุงสิครับ ว่าจะให้ความร่วมมือในการทำกายภาพบำบัด ลุงอยากให้ลีน่าเดินได้อีกครั้งครับ”
“ค่ะคุณลุง ลีน่าให้สัญญาค่ะ”
มาคิลคลี่ยิ้มออกมาได้กับคำสัญญาจากหลานสาว “ดีมาก นางฟ้าของลุง ลีน่าจะต้องกลับมาเดินได้อีกครั้งอย่างแน่นอนครับ”
ผู้เป็นลุงพยายามให้กำลังใจกับหลานสาว ภาวนาให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับอัซลีน่า ขอให้เด็กน้อยกลับมาเดินได้อีกครั้ง หลังจากต้องนั่งอยู่บนรถวิลแชร์เกือบสี่เดือนแล้ว
“คุณลุงคะ พยาบาลคนนี้มาจากประเทศไทยจริงๆ หรือคะ” อัซลีน่าย้อนถามอีกครั้ง ในสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจของตนเอง
มาคิลพยักหน้ารับ ยืนยันคำพูดของตนเอง “ใช่แล้วครับ พยาบาลคนนี้เป็นคนไทยครับ ลีน่าจะได้ฝึกพูดภาษาไทยกับเธอด้วยนะครับ”
เมื่อจ้างพยาบาลเก่งๆ ทั่วทั้งรัฐอัลคาราให้มาดูแลอัซลีน่าแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล ไม่มีใครสามารถดูแลหลานสาวของเขาได้แม้แต่คนเดียว มาคิลจึงติดต่อโรงพยาบาลในประเทศไทย
เพื่อว่าจ้างให้ส่งพยาบาลเก่งที่สุดให้มาดูแลรักษาอัซลีน่า โดยเขาไม่เกี่ยงราคาค่าจ้าง ว่าพยาบาลคนนี้จะคิดค่าจ้างมากเพียงใด ขอแค่เพียงให้ช่วยรักษา ทำให้อัซลีน่าเดินได้อีกครั้ง ต่อให้ต้องเสียเงินมากเท่าไรเขาก็ยอมทั้งนั้น
“แล้วเธอจะเป็นเหมือนนางพยาบาลคนอื่นๆ ไหมคะ ที่อยากดูแลคุณลุงมากกว่าดูแลลีน่า”
มาคิลอยากหัวเราะกับคำถามของอัซลีน่า แต่ก็หัวเราะไม่ออก อัซลีน่าเป็นเด็กที่ฉลาดเกินวัย เด็กน้อยมองออกว่าพยาบาลคนที่ผ่านๆ มา ต่างก็ทอดสะพานให้กับผู้เป็นลุงของเธอ
“ลีน่าสบายใจได้นะครับ ถ้าหากพยาบาลคนนี้พยายามจะจับลุงเหมือนคนอื่น ลุงจะไล่เธอออกทันทีครับ”
“คุณลุงสัญญานะคะ ว่าจะไม่รักใครนอกจากลีน่า”
เมื่อสูญเสียทั้งบิดาและมารดาไปแล้ว สิ่งที่อัซลีน่าหวาดกลัวไม่แพ้กับการเดินไม่ได้ คือการกลัวผู้หญิงคนอื่นๆ มาแย่งความรักไปจากผู้เป็นลุง
“ลุงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วลีน่า ตอนนี้ลุงเป็นคนที่อยู่อย่างไร้หัวใจ”
มาคิลไม่จำเป็นต้องสัญญากับอัซลีน่า เพราะตอนนี้เขากำลังเป็นเช่นดั่งที่ได้ลั่นวาจาออกมา
“ทำไมคะคุณลุง ทำไมคุณลุงถึงบอกว่าอยู่อย่างคนไร้หัวใจล่ะคะ” อัซลีน่าเต็มไปด้วยความสงสัย ยังไม่เข้าใจในคำพูดของผู้เป็นลุง
มาคิลเค้นยิ้มตรงมุมปาก เมื่อคิดถึงใครบางคน “มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ลีน่ายังไม่โตพอที่จะเข้าใจ แต่ลีน่าเชื่อลุงนะครับ ว่าลุงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว เพราะเธอคนนั้นได้ทำลายหัวใจของลุงไม่เหลือชิ้นดี”
น้ำเสียงที่เค้นออกมาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมานานหลายปีแล้ว แต่เขาก็ลืมหญิงสาวผู้เป็นรักเดียวของเขาไม่ได้สักที และรักมากเพียงใด เขาก็แค้นเธอมากเท่านั้น
- Writer
