อักษราภัคไม่อยากเพิ่มความเกลียดชังให้กับอัซลีน่าไปมากกว่าที่เป็นอยู่ อีกทั้งรู้ว่าเด็กน้อยกำลังจ้องมองเธออยู่ จึงดันกายลุกขึ้นยืนโดยไม่รับความช่วยเหลือจากมาคิล
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณมาคิล ฉันไปที่ห้องเองได้ค่ะ”
อักษราภัคไม่รอคำตอบรับหรือปฏิเสธจากมาคิล เอ่ยบอกไปแล้ว ก็ทำท่าจะก้าวเดินออกจากห้องนั่งเล่น แต่ถูกมือใหญ่ร้อนรุ่มคว้าต้นแขนไว้ พร้อมกับดึงร่างบางให้ถลาเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง
“ผมขอโทษที่ทำให้ต้องเจ็บตัว”
อักษราภัคไม่มีโอกาสพูด ทันทีที่สร้างความแปลกใจให้กับเธอด้วยการเอ่ยคำขอโทษออกมาแล้ว มาคิลก็ประกบริมฝีปากร้อนรุ่มลงมาบนเรียวปากอิ่ม สอดลิ้นร้อนๆ เข้าไปชอนไชพัวพันดูดเม้มกับลิ้นนุ่มๆ มอบจุมพิตวาบหวาม เต็มไปด้วยความเร่าร้อนให้กับคนในอ้อมแขน
อักษราภัคถึงกับลืมตัวไปในจุมพิตนี้ ความกระสั่นเสียว รัญจวนใจที่ได้รับเป็นตัวกระซิบสั่งให้หญิงสาวจูบตอบอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน ร่างอรชรตัวอ่
