8 | บีบให้เลิกกัน
1047 Words
“พี่มึงแม่ง เป็นอะไรมากไหมวะ” ขุนเขายกมือขึ้นยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ถ้าเมื่อกี้ไคเลอร์ไม่ใช่พี่ชายของเพื่อน มีวางมวยกันไปแล้ว โตกว่าแล้วไงวะ อย่าได้คิดว่าคนอย่างไอ้ขุนจะกลัว
“มันเกิดอะไรขึ้น บังเอิญเจอเฮียเลอร์เหรอ แล้วทำไมต้องมาคุยกันในห้องน้ำด้วย”
“พูดเหมือนรู้ว่ามีโอกาสเจอเฮียเธอที่นี่เลยนะวิน” พลอยชมพูติดใจคำพูดของเพื่อน คาลวินถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ขอโทษนะที่ทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว ไม่แน่ใจว่าผับนี้ใช่ผับที่เฮียเลอร์เป็นหุ้นส่วนหรือเปล่า เฮียมีงานหลายอย่างอ่ะพลอย”
“บ้าจริง ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ” คนตัวเล็กบ่นอุบ มือขาวผ่องยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ
“พลอย…” ขุนเขาจ้องหน้าเพื่อนสนิท กลับกลายเป็นเธอที่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ไม่อยากให้ขุนเขาพูดอะไรที่ทำให้คาลวินไม่สบายใจ
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยวะ”
“ทำอะไร” คาลวินถาม เขารู้ว่าสองคนนี้สนิทกันมาก ทุกคนไว้ใจกัน และไม่แน่ใจเลยว่าตอนนี้เพื่อนมีอะไรปิดบังเขาอยู่หรือเปล่า
“ไม่มีอะไรหรอก ให้มันจบแค่นี้เถอะ เราแค่บังเอิญเจอเฮียเธออ่ะ ออกไปข้างนอกกันไหม คนอื่นมาเจอแบบนี้มันดูไม่ดี” พลอยชมพูรั้งแขนของคาลวินมาเกี่ยวเอาไว้ก่อนจะลากออกมาจากห้องน้ำ
เธอรู้ว่าถึงยังไงซะขุนเขาก็ไม่มีทางพูดในรื่องที่รู้อยู่แล้ว ขุนเขาช่างสังเกต หมอนั่นรู้ว่าเธอกับไคเลอร์เคยคบกัน เคยรักกันมาก่อน ไม่แน่ใจว่ารู้หรือเปล่าว่าเหตุผลที่เลิกกันเป็นเพราะอะไร บางทีเพื่อนอาจจะเห็นว่าเธอไม่อยากพูดถึง และอีกอย่างเรื่องมันก็จบไปนานแล้ว คงไม่มีใครอยากรื้อฟื้นจนกระทั่งกลับมาเจอกันอีกครั้ง เข้ามาวนเวียนใกล้กันจนมันเป็นอย่างตอนนี้นี่ไง
@หลายวันต่อมา
มื้อเช้าบนโต๊ะอาหารยังคงบรรยากาศเดิมแม้จะอยู่ที่นี่ นั่งทานข้าวพร้อมกับคนบ้านนี้มาแล้วหลายวัน แต่ความรู้สึกมันไม่ชินเอาซะเลย
รู้ตลอดว่าถูกจ้อง ถูกมอง ทั้งที่เธอก็ทำให้เห็นตลอดว่าไม่อยากเกี่ยวข้อง แต่เหมือนพี่ชายของคาลวินจะไม่แคร์
“สวัสดีค่ะเฮียเลอร์ เฮียวิน… คุณป้าคริส” เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นระหว่างที่กำลังทานอาหาร เรียกสายตาทุกคนให้หันกลับไปมองทันที
“น้องเทียน…” ไคเลอร์ทักทายผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้ม เทียนทอมทักทายทุกคนด้วยการยกมือไหว้ และเหมือนทุกคนจะรู้จักเธอเป็นอย่างดี
“น้องเทียนมาได้ยังไงลูก” คุณคริสทักทายหลานสาวที่เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิท เทียนหอมค่อนข้างสนิทกับคนที่นี่ เทียนหอมเป็นรุ่นน้องของคาลวินเกือบสามปี
“คุณแม่ให้เทียนเอาขนมมาฝากคุณป้าค่ะ เป็นขนมที่คุณป้าชอบด้วยนะคะ”
“เหรอลูก… น่ารักจังเลยอุตส่าห์เอาขนมมาฝากแต่เช้า”
“ตัวเล็กทานข้าวมาหรือยังครับ” น้ำเสียงของไคเลอร์อบอุ่นจนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหันมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ยังเลยค่ะ หนูรีบมากเลยออกจากบ้านเลย ยังไม่ได้ทานอะไรเลยค่ะ”
“งั้นทานมื้อเช้าที่นี่เลยดีไหม วิน… ขยับโต๊ะให้น้อง” คนถูกสั่งที่นั่งเงียบอยู่นาน สบตากับพี่ชายเล็กน้อย เห็นมุมปากมีรอยยิ้มเล็กๆ แต่วินก็ยังเป็นวินที่ไม่เคยต่อต้านอะไรเลยเพราะไม่อยากมีปัญหาเลยทำได้เพียงทำตามคำสั่งเงียบๆ
“ขอนั่งข้างเฮียวินได้ไหมคะ” คนตัวเล็กเอียงคอขอ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้คนตัวสูงที่ไม่เคยขัดใจอะไรเธอเลย
“สองคนนี้นี่ยังไงนะ เคยสนิทกันจนทุกคนคิดว่าแอบคบกัน มาวันนี้ขอนั่งทานข้าวข้างๆ กันอีกต่างหาก คิดอะไรกันอยู่ไหมเนี่ย”
“เฮีย…” คาลวินถอนลมหายใจ มองพี่ชายตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
“กูแค่แซวเฉยๆ จำเป็นต้องเขินจนเก็บอาการไม่อยู่แบบนี้ไหม”
“มันไม่ใช่แบบนั้นเลยเฮีย”
“เฮียวินแต่งตัวเหมือนจะไปเรียน จะเป็นไรไหมคะถ้าหนูจะขอติดรถไปด้วย พอดีวันนี้คนรถมาส่งที่นี่น่ะค่ะ ถ้าหนูทานข้าวเช้าที่นี่ก็จะบอกให้คนรถกลับเลย”
“เอ่อ… คือ”
“มันได้อยู่แล้ว ไหนๆ ก็เรียนที่เดียวกันก็ไปด้วยกันนั่นแหละ ปกติน้องเทียนไปไหนมาไหนกับวินบ่อยจะตาย”
พลอยชมพูที่นั่งเงียบ มองสบตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอและกำลังจ้องเธอไม่วางตา ยิ่งเห็นเขาแสยะยิ้ม ทุกอย่างที่มันกำลังอยู่ในหัวเธอมันก็ยิ่งชัดเจน
“…ไง คู่แข่งเธอ ไม่ธรรมดาเลยใช่ไหมล่ะ” คนตัวเล็กที่กำลังล้างมือถอนลมหายใจออกมาเบาๆ เธอไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองเธอก็จำเสียงเขาได้
“พี่ก็เห็นว่าวินไม่ได้เต็มใจ”
“แต่เธอก็เห็นว่าคนอย่างมันไม่กล้าขัดอะไรใครอยู่แล้ว สั่งให้ทำอะไรก็ทำ เหมือนที่โดนหลอกยังไงก็คงโง่ปล่อยให้ตัวเองโดนหลอกอยู่แบบนั้น”
“พี่เลอร์!”
“เธอคิดว่าถ้าฉันให้น้องเทียนอ้อนมันเยอะๆ ขอให้พาไปกินข้าว ไปดูหนัง ไปเที่ยว เธอคิดว่ามันกล้าขัดใจฉันไหม”
“ทั้งที่รู้ว่าทำแบบนั้นมันทำให้วินเสียใจ แต่พี่ก็ยังคิดจะทำ พี่มันไม่มีหัวใจ”
“ฉันต้องเจ็บกับคำด่าของเธอไหม?”
“สนุกมากเหรอคะ”
“ใช่ สนุกมาก”
“พี่ไม่สงสารวินเลยหรือไง”
“เมื่อไหร่ที่มันเลิกกับเธอ ฉันถึงจะสงสารมัน”
********************
ถ้าคอมเมนต์เยอะ เนมอัปบ่อยๆ ให้นะคะ 😊🥳
- Writer
