ไร่รัก เรือนโยก

“ไหนขนมของหนูล่ะ” เสียงเล็กๆ ของเด็กสาวเอ่ยทวงหาของฝากที่เป็นพวกขนมนมเนยในทันทีที่สองเท้าของเธอย่างกรายเข้ามาภายในเขตบริเวณบ้านของพ่อเลี้ยงภูเมฆเจ้าของไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดทางภาคเหนือ และสายตาก็พลันเห็นว่าเขานั่งอยู่ตรงบริเวณหน้าบ้านพอดีเลยไม่ต้องเข้าไปเดินตามหาในบ้านหลังใหญ่หรือว่าถามหาเขากับใครให้ต้องเสียเวลา เธอไม่มีความเกรงอกเกรงใจใดๆ เพราะอีกฝ่ายให้คำมั่นสัญญาเอาไว้แล้วว่าถ้าเมื่อใดมีเหตุต้องเดินทางเข้าไปในตัวจังหวัดจะซื้อของพวกนี้มาฝากเธอ และวันนี้ตอนช่วงเช้าเธอก็ได้ข่าวมาว่าพ่อเลี้ยงภูเมฆนั้นเดินทางเข้าไปในตัวจังหวัดเพื่อไปทำธุระเข้าพอดีหรือเรียกอีกอย่างว่าเธอตามสืบข่าวของเขาเอาไว้ตลอดผ่านช่องทางแคบๆ ของไร่ชาที่มักมีคนไปส่งข่าวให้เธอเรื่อยๆ และนี่เธอก็อุตส่าห์อดทนรอจนถึงมืดค่ำถึงได้มาทวงของฝาก ไม่ใช่เพราะว่าให้เวลาเขาหรอกนะ เพราะก็รู้ว่าเขากลับมาตั้งแต่ตอนเย็นนู้นแล้ว แต่ทว่าเธอนั้นมาไม่ได้ด้วยยายยังไม่เข้านอน ขืนแอบมาหาผู้ชายแล้วยายรู้เข้าได้ตีเธอตายคาไม้เรียวแน่ๆ “วางอยู่ในบ้าน” ภูเมฆเหลือบตามองดูขาอ่อนของเด็กสาวเล็กน้อย ขาเรียวเล็กนั้นมันขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะด้วยเด็กสาวนั้นใส่กางเกงขาสั้นมา ชวนให้น้ำลายเกือบไหลหกออกมา ก่อนจะฝืนสายตามองไปทางอื่นอย่างตัดใจ แล้วอัดบุหรี่ที่ถืออยู่ในมือรวดเดียวหมดม้วนยาวนั้น พ่นควันใส่หน้าเด็กสาวที่กำลังอยู่ในวัยขบเผาะแล้วเฉลยให้ฟังว่าเขานั้นเก็บขนมนมเนยที่เธอมาถามหาเอาไว้ที่ใด “ตรงไหน” เด็กสาวทำหน้าไม่พอใจในตัวเขามองผ่านควันพิษที่มันคลุ้งเต็มไปหมดไปยังใบหน้าของเขา เธออยากจะเอาเรื่องเขานัก คนยิ่งรีบๆ อยู่อยากจะกลับบ้านก่อนยายตื่น ยังจะมาตอบคำถามยียวนกวนประสาทอยู่ได้ ก็เห็นอยู่ว่าบ้านช่องของตัวเองนั้นใหญ่โตราวกับวัง ห้องนอนก็มีไม่รู้กี่ห้องไหนยังจะห้องบ้าห้องบอที่แยกออกมาอีก แล้วแบบนี้เธอจะไปหาของฝากพวกนั้นเจอได้ยังไง คงได้เจอแต่ลมแล้วก็ต้องรีบกลับบ้านไปแบบนั้นแน่ๆ “ในห้องนอน กล้าไปหยิบไหม”