Chapter 4 ทางหนี
1105 Words
Chapter 4
ทางหนี
หลังจากที่ฉันฝืนร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายอันแสนสกปรกนี้แล้วฉันหยิบเสื้อผ้าของเขามาใส่ซึ่งมันมีขนาดใหญ่กว่าตัวของใหญ่อย่างมากและเดินมาที่ห้องครัวเปิดดูตู้เย็นเพื่อหาของทานรองท้องแล้วค่อยหาหนทางหนีต่อไป
ฉันจะไม่ยอมทนอยู่ในที่แบบนี้แน่ ๆ!
ฉันหยิบคอนเฟลกและนมจืดในตู้เย็นมาเทใส่ชามและเดินไปนั่งที่โต๊ะทานที่อยู่ในห้องครัวฉันพยายามกล้ำกลืนฝืนกินมันไปทั้งๆ ที่ฉันทานมันไม่ลงเลยสักนิด แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ร่างกายของฉันมีพลังงานขึ้นมาบ้าง
“ฮึก...” อยู่หยาดน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มใสของฉันทั้งสองข้าง ฉันได้แต่โทษโชคชะตาของตัวเองที่มันไม่เคยมีอะไรดีเลยสักนิด โดนแฟนหักหลังแล้วยังต้องมาเจอแฟนเก่าด้วยสภาพที่เป็นของเดิมพันไร้ค่าแบบนี้
Rrrrr Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ฉันปาดน้ำตาลวก ๆ และหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะรับสายมัน
“สวัสดีค่ะ...”
[แกหายหัวไปไหนทั้งคืนฮะ! แกไปค้างอ้างแรมกับผู้ชายใช่มั้ยอีหลานชั่ว!]
เมื่อกดรับสายเสียงแหลมของป้าก็พูดแทรกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับคำด่าทอฉันต่าง ๆ นานา
“คะ...คือ...เมื่อคืนหนูทำรายงานกับเพื่อนจนดึกเลยนอนค้างที่หอเพื่อนค่ะ” ฉันเอ่ยแก้ตัว “ขอโทษนะคะที่หนูไม่ได้โทรบอก ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ....”
[ใครเป็นห่วงแก! แกจะหายไปไหนก็เรื่องของแก หน้าที่ของแกคือหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้านเป็นพอ!]
“ตะ...แต่หนูเพิ่งให้ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเองนะคะ”
[ก็มันหมดแล้ว! ถ้ายังปากมากฉันจะไล่แกออกจากบ้านจะไปอยู่กับผู้ชายที่ไหนก็เชิญ!]
“เดี๋ยวหนูจะโอนให้นะคะ....”
[ก็แค่นี้! ทำมาเป็นสอนฉัน]
ติ๊ด!
ฉันกดวางสายและวางโทรศัพท์ลงก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ยาวๆ คนที่ฉันคุยสายด้วยคือป้าของฉันเอง ตั้งแต่พ่อแม่ของฉันแยกทางกันฉันก็อยู่กับแม่กันสองคนแต่โชคร้ายที่แม่ของฉันป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายท่านได้จากโลกนี้ไปตั้งแต่ที่ฉันยังเด็กฉันเลยต้องมาอยู่กับป้าที่เอาแต่กดขี่เห็นใช้เหมือนเป็นคนรับใช้ ทุกวันนี้ฉันมีหน้าที่ทำงานและหาเงินมาจุนเจือจ่ายค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ทั้งหมด
เรื่องราวเหมือนในละครเลยเนอะ....
“เอายังไงต่อดีเรา....” ฉันหยิบกระเป๋าและลองเดินไปที่ประตูหน้าห้องลองเปิดมันแต่พบว่ามันถูกล็อกจากข้างนอก!
นี่ฉันต้องอยู่ในห้องนี้จริง ๆ เหรอ
ใช่สิ!
ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์กดหาเบอร์เพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่งทันที นี่คือความหวังสุดท้ายของฉัน
ตู้ด...ตู้ด...ตู้ด...
[ว่าไงแก]
“เพียง แกอยู่ไหน...”
[ฉันอยู่บ้าน มีอะไรหรือเปล่า]
“เพียง....”
[แกเป็นอะไร ยัยโย! อย่างเงียบสิ]
“ช่วยฉันด้วยฮึก พี่ลูคัส...”
[ทำไม! พี่ลูคัสทำไม! เขาทำอะไรแก]
“เขาไม่ปล่ยให้ฉันกลับ เขาให้ฉันอยู่ในห้องของเขา”
[ว่าไงนะ...! งั้นแกรอฉัน...]
แต่ทว่า...
หมับ!
“อ๊ะ!”
ติ๊ด!
“ฉันบอกกับเธอว่ายังไง!” เสียงเข้มทรงพลังของเขาทำให้ฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว
นี่เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่!?
“คะ...คือ....” ฉันถอยหลังช้า ๆ ด้วยความหวาดกลัวเมื่อเขาสาวเท้าเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน
“อยากโดนเอาอีกหรือไง!”
หมับ!
“อ๊ะ จะ...เจ็บฮึก....” เมื่อร่างของเขาประชิดใกล้ฉันได้สำเร็จเขาบีบไหล่ของฉันทั้งสองข้างและกระชากมันอย่างแรงจนฉันปวดร้าวไปทั้งหมด
“ติดใจสัมผัสของฉันมากเหรอ!” ฉันส่ายหน้าพัลวันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล จบแล้ว ความหวังของฉัน! “ร้องไห้ทำไม! บิลด์อารมณ์ฉันเหรอ”
“มะ...ไม่ฮึกฮืออ ปล่อยฉันฮึก”
“คำก็ปล่อยสองคำก็ปล่อย รังเกียจฉันมากหรือไงวะ!!!”
“ใช่! รังเกียจ ขยะแขยง สกปรก!”
“เออ! เกลียดฉันให้พอ! คนที่เธอเกลียดนั่นแหละจะทำให้เธอทุกข์ทรมานหนีจากฉันไม่ได้เลยคอยดู!!”
หมับ!
ร่างของฉันถูกกระชากอย่างแรกให้เดินตามเขาไปในห้องนั่นอีกครั้ง
ไม่นะ!
ตุ้บ!
“อะ...โอ๊ยยย ฮึก” ร่างของฉันถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรงตามด้วยร่างของคนตัวสูงโดยปิดช่องทางหนีทุกหนทาง
“ร้องมา! ร้องซะให้พอ!”
“ฮึกฮือออ....ปล่อยฉัน!”
“ร้องออกมาดัง ๆ เวลาฉันเอาก็อย่าหยุดนะ! ถ้าเธอหยุดเมื่อไหร่ฉันจะเอาเธอให้ตายคาอกฉันเลย!”
“ฮึกฮือปล่อยฉันไปสักทีฮึก ฉันไปทำอะไรให้นายฮือฉันเจ็บจนจะตายอยู่แล้วฮือออ...”
“....”
“ฉันเจ็บฮืออ ฉันไม่ไหวแล้วฆ่าฉันให้ตายเลยดีกว่าอย่าทรมานกันแบบนี้เลยฮืออ”
“โยเกิร์ต....” ร่างสูงผละออกจากฉันเล็กน้อยเขามองฉันด้วยความตกใจ
“หนูเจ็บพี่ลูคัส หนูไปทำอะไรให้พี่ฮือออ หนูเจ็บจนจะตายอยู่แล้วฮืออ”
ตุบ ตุบ ตุบ
ฉันกระหน่ำหมัดเล็กทุบไปที่อกของเขาอย่างอัดอั้น ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำกับฉันเลยเขาต้องการอะไรกับฉันกันแน่
LUCUS'S PART ;
ผมปล่อยให้โยเกิร์ตทุบตีอยู่อย่างนั้นจนเธอพอใจเธอร้องไห้อย่างหนักผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้หนักแบบนี้มาก่อนเลย
“….” ผมยังคงเงียบเธอยังคงทุบอยู่อย่างนั้นเรื่อยไป
“ฮึกปล่อยหนู ปล่อยหนูไป หนูเจ็บฮือออ”
ตุบ ตุบ ตุบ
“….”
“ฮึกฮือออ....” เธอทุบผมสองสามหมัดและเงียบลง
“โยเกิร์ต... โยเกิร์ต” เธอสลบไม่ได้สติคงเป็นผลมาจากที่เธอร้องไห้อย่างหนักและไม่ได้ทานข้าว ร่างกายของเธอเลยไม่มีพลังงานเพียงพอ
ผมจัดร่างบางให้นอนพักผ่อนบนเตียงของผมในท่าสบาย ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมต้องมาขังเธอไว้แบบนี้ด้วย
ผมไม่ชอบเลยที่เธอบอกว่าเกลียดผม ผมมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอวะ
ยิ่งเธอผลักไสผมมันยิ่งทำให้ไฟในใจของผมมันเดือดพล่าน ทำให้ผมอยากครอบครองและเอาชนะ
ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน....
- Writer
