CHAPTER 7 อิสระ

1971 Words

CHAPTER 7 อิสระ LUCUS'S PART ; ผมเดินโอบประคองยัยลูกแมวน้อยที่ตอนนี้เดินเซเหมือนคนไม่มีแรง ก็แหงดิผมจัดการฉีดยาให้หายดื้อซะขนาดนั้นถ้ายังดื้อได้อีกคงต้องจัดหลายๆ เข็มแล้วล่ะ ผมพาเธอเดินมายังโซนวีไอพีซึ่งผมได้จัดและจองโต๊ะเอาไว้ให้พวกเพื่อนของผมไว้เรียบร้อยและพวกมันก็มาถึงได้นานแล้วล่ะ “กว่าจะมาได้นะ”เสียงของไอ้คิมเอ่ยขึ้นพร้อมกันปรายตามองไปที่โยเกิร์ตก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างรู้ทัน “หนักไปหน่อยว่ะ”ผมตอบกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้านแต่ยัยลูกแมวนี่สิยู่หน้าบึ้งใส่ผมใหญ่ ผมดึงเธอให้นั่งลงที่ตักแกร่งของผมก่อนจะโอบล็อกเอวบางของเธอเอาไว้ไม่ให้หนีซึ่งเธอยอมนั่งนิ่งเป็นหุ่นแต่หน้าเธอนี่จะบึ้งเป็นกอลิล่าแล้วนะ “หิวมั้ย”ผมเอ่ยถามคนบนตักเมื่อเธอนั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาเอาง่ายๆ แทบจะไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ “ไม่หิว”เธอตอบเสียงเบา สายตามองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ เธอคงไม่เคยมาที่แบบนี้สินะ “ไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวคืนนี้ไม่มีแรง”ประโยคสุดท้ายผมจงใจกดเสียงต่ำเอ่ยแนบชิดใกล้ๆ เธอและแตะริมฝีปากลงบนแก้มใสของเธอ ทำเอาเจ้าตัวแก้มออกสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดเธอมองขวางใส่ผมและทุบที่อกของผมแรงๆ หนึ่งที ผมสั่งอาหารจำนวนมากมาให้เธอไม่ใช่เพราะเรื่องอย่างว่านะแค่เห็นว่าหลังจากสอบเสร็จเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยและเธอค่อนข้างที่จะทานน้อยมากตัวเลยเล็กเป็นลูกแมวแบบนี้ไงล่ะ “หนูกินไม่หมดหรอก...”เธอเอ่ยขึ้นมองอาหารตรงหน้าอย่างอึ้งๆ “ลองกินหรือยังล่ะถึงรู้ว่ามันไม่หมด” “หนูรู้อยู่แล้วว่ามันไม่หมด มันเยอะมากๆ เลยนะอื้อ!”ผมยัดช้อนเข้าปากเธอเพื่อให้เธอเงียบ “กินเข้าไปจะได้โตไวๆ”ผมตักอาหารให้เธอจนเต็มจานและบังคับให้เธอทานให้หมด ซึ่งเธอก็ยอมพยายามตักทานให้มันหมดๆ และในที่สุดก็หมดจนได้ด้วยฝีมือของทุกคนนั่นแหละ ยัยนี่บ่นผมจนจะเป็นล้านคำได้ จนไอ้คิมกับไอ้ออทัมนึกสงสารเลยช่วยเธอกิน “อิ่ม อิ่มมาก”เธอผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ และเอนตัวพิงที่อกของผมอย่าลืมตัว ผมจัดท่าให้เธอพิงผมได้สบายมากขึ้นก่อนจะขยี้หัวเธออย่างมันเขี้ยว กล้าพูดว่าอิ่มกินไปแค่ไม่กี่คำเอง ยัยลูกแมวน้อยเอ้ย “วิถีคนอ้วนชัดๆ กินแล้วก็นอน” “ไม่ได้นอนสักหน่อย”เธอเถียงเสียงแข็งใส่ผม “เหรออ ตาปรือขนาดนี้อ่ะนะ” “ฮึ่ย!”เธอสะบัดหน้าใส่และพิงผมอย่างแรงจนหลังเธอกระแทกกับอกผม นี่ตั้งใจใช่ป่ะเนี่ย ผมกอดเธอเอาไว้หลวมๆ อีกไม่นานเธอคงต้องหลับแน่ๆ ก็บอกแล้ววิถีคนอ้วนเขาทำกัน “กูไปนะ”เสียงของไอ้คิมหันต์เอ่ยขึ้นโดยมีร่างของเอวาน้อยพาดบ่ามันอยู่ “อย่าหนักมากนะมึง สงสารเอวาน้อยหน่อย”ไอ้ออทัมพูดเสริมอย่างรู้ทัน “ไปบอกไอ้ลูคัสเถอะ”ไอ้คิมหันต์บุ้ยหน้ามาทางผมซะงั้น “เสือก”ผมตอบกลับไปอย่างทันควัน ทำเป็นรู้ดีจริงๆ ไอ้เพื่อนเวร “ทิ้งกูไปคนละ มึงอย่าทิ้งกูนะเว้ย” “ไม่รับปาก”ผมไม่รับปากเพราะยัยลูกแมวน้อยนอนหลับคาอกผมซะแล้วสิ “ดี! ดีจริงๆ เพื่อนรักทั้งสองคนของกู” “กูกลับนะ”ผมช้อนร่างโยเกิร์ตอย่างเบามือเพราะกลัวเธอจะตื่นและลุกขึ้นจากเก้าอี้ “เชี่ย จะทิ้งกูจริงอ่ะ” “ฝากยัยเบลด้วย ดูสภาพแล้วน่าจะเละว่ะ”พูดจบผมก็อุ้มร่างบางออกไปข้างนอกทันที ผมพาเธอมายังรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ที่ประจำของผมโดยเฉพาะ ผมจัดการวางร่างบางที่เบาะข้างคนขับอย่างเบามือก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นรถและขับรถออกจากที่นี่ไปยังคอนโดของผมทันที @THE LOFT LUXURY CONDO ผมอุ้มร่างบางเดินเข้าไปในคอนโดโดยไม่สนสายตาขอวผู้คนที่จ้องมองมาที่ผม หลายๆ คนคงจะชินตากับการที่ผมควงสาวๆ มาจัดการแต่วันนี้กลับเห็นผมอุ้มผู้หญิงมาซะงั้นพวกเขาคงคิดว่าผมดักฉุดมาชัวร์ ก็คนมันเลวจริงอ่ะ คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่าง ผมหยิบคีย์การ์ดแตะสแกนที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกและเดินตรงไปยังห้องนอนของผม ผมวางร่างบางลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือเพราะกลัวเธอจะตื่นแล้วโวยวายขึ้นมาอีก เลิกพยศไปบ้างก็ยังดี Rrrrr Rrrrr ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าคุณพ่อบังเกิดเกล้าโทรมา เหอะ! คงจะเรื่องเดิมๆ เบื่อฉิบหายเลย! "ว่าไงครับท่านประธาน”กดผมรับโทรศัพท์และกรอกเสียงประชดอย่างที่ชอบทำ [แกเรียนจบแล้วใช่มั้ย ได้เวลาที่แกต้องทำเพื่อฉันเพื่อบริษัท....] "ผมบอกไปกี่ครั้งแล้วพ่อ! ว่าผมไม่ทำ!”ผมพูดแทรกเสียงดังด้วยอารมณ์ที่โกรธจัด เมื่อไหร่จะเลิกคิดเรื่องนี้สักที ผมว่าผมพูดไปหลายรอบแล้วนะ [ถ้าแกไม่ทำฉันจะสั่งปิดผับของแก!] "พ่อแม่งจะมากเกินไปแล้วอะ" [ฉันทำได้มากกว่าที่แกคิดอีกลูคัส] ติ๊ด! ปลายสายกดวางสายไปนั่นทำให้ผมแทบอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งแต่สายตาของผมกลับเหลือบไปเห็นร่างบางที่นอนมองผมตาแป๋วเงียบๆ ผมทำให้เธอตื่นสินะ ไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เธอจะได้ยินที่ผมคุยโทรศัพท์มั้ย "มองอะไร นอนได้แล้ว”ผมเอ่ยเสียงดุทำให้เธอรีบหลับตานอนคลุมโปงหันหลังให้ผม ผมจึงหันหลังไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จผมเดินออกมาโดยมีเพียงผ้าขนหนูผินเดียวคลุมอยู่ ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงขาสั้นขึ้นมาใส่ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบาง ผมสอดแขนไปใต้ผ้าห่มดึงร่างนุ่มเข้ามากกกอดแนบอกอย่างที่ชอบทำทุกคืน "อือออ”เธอร้องเบาๆ ในลำคอเมื่อผมฝังใบหน้าลงที่แก้มใสของเธออย่างมันเขี้ยว "ยังไม่นอนอีก" "ก็กำลังจะนอนนี่ไง”โยเกิร์ตลืมตาขึ้นเธอขมวดคิ้วเล็กก่อนจะมองที่ผม”ละ...แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อ" เธอทำตาโตทันทีและรีบผลักตัวผมออกแต่ไม่เป็นผม ยิ่งเธอผลักผมออกมากเท่าไหร่ผมยิ่งกอดเธอแน่นขึ้นมากเท่านั้น "อย่าขยับเยอะ เดี๋ยวคืนนี้เหนื่อยหรอก”ทันทีที่ผมเอ่ยออกทำเอาร่างบางหยุดชะงักเธอรีบหยุดการกระทำยอมนอนนิ่งเป็นหุ่นนั่นทำให้ผมเผลอหลุดยิ้มออกมาไม่รู้ตัว "มะ...มันแน่นไปอื้อหายใจไม่ออกแล้ว”ผมรวบเอวบางให้ประชิดตัวก่อนจะกดริมฝีปากฝังลงที่ซอกคอขาวๆ ของเธอ "ฮึ่ม! อยากอะ”ผมไม่ได้พูดเล่น นี่เรื่องจริงเลย "ไม่นะ หนูง่วงหนูจะนอนแล้ว”เธอรีบส่ายหน้าพัลวัน ใบหน้าหวานตื่นตกใจจึงผลักผมออกห่าง "ก็ยังไม่ทำเลย อย่าดิ้นดิ" "ก็เมื่อกี้..." "ถ้ายังไม่หยุดพูดคืนนี้เหนื่อยแน่”ร่างบางหยุดพูดทันที เธอยู่หน้าใส่ผมก่อนจะหลับตาลง ผมจึงลูบที่เรือนผมของเธอแผ่วเบา "Goodnight my girl" เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันซึ่งเช้านี้ผมตั้งใจจะไปบริษัทเพื่อไปตกลงข้อเสนอที่ผมจะเข้ามาดูแลธุรกิจนี้อย่างเต็มตัว โคตรจะน่าเบื่อเลยเพิ่งเรียนไปได้วันเดียวก็ต้องมาชดใช้กรรมเป็นผู้บริหารบริษัทบ้าบอนี่อีก ผมล่ะเบื่อ อยากจะหนีไปไกลๆ “ทำไมวันนี้ตื่นไวจัง...”เสียงเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียเดินดุ่มๆ ออกมาในสภาพที่เพิ่งตื่น “มีธุระ”ผมตอบเธอนิ่งๆ วันนี้ผมมีข่าวดี (สำหรับเธอ) จะบอกเธอโดยเฉพาะ “ทานอะไรมั้ยคะ หนูจะได้ไปทำ” อ้อ! ลืมบอกไปนอกจากจะเป็นนักโทษเธอก็เหมือนแม่บ้านนั่นแหละเธอมีหน้าที่ทำอาหารให้ผมทานทุกมื้อและทำความสะอาดห้อง “ไม่อ่ะ” “ค่ะ” “ผูกให้หน่อย”ผมยื่นเนกไทให้ เธอทำหน้างงใส่ก่อนจะเดินมาตามคำสั่ง ผมนั่งบนโซฟาตัวยาวด้วยใบหน้านิ่งเรียบในใจก็พลางคิดถึงข่าวดีที่จะบอกเธอ ผมคิดมาทั้งคืนแล้วล่ะนี่คงเป็นหนทางเดียว ผมรวบเอวบางให้นั่งลงบนตักแกร่งของผม เธอยอมนั่งนิ่งและตั้งใจผูกเนกไทให้ผมเงียบๆ “เสร็จแล้ว”เธอเอ่ยก่อนจะทำท่าลุกออกจากตักผม ผมจึงคว้าเอวบางให้และสวมกอดหลวมๆ “ไปอาบน้ำแต่งตัว ให้เวลาสิบนาที” “ไปไหน” “พูดมาก ไปได้แล้ว”ผมคลายอ้อมกอดและดันเธอให้ลุกขึ้น เธอมองผมอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ไม่นานเธอก็ออกจากห้องนอนด้วยชุดที่ผมซื้อให้เธอซึ่งเป็นชุดเดรสสีฟ้า ผมรู้ว่าเธอชอบสีฟ้าก็เลยซื้อมาให้ “จะบอกหนูได้ยังว่าจะไปไหน” “วันนี้เธอเป็นอิสระแล้ว” “คะ? พี่จะ...” “อืมฉันเบื่อเธอและ เดี๋ยวจะไปส่ง” “จะ...จริงนะคะ! พี่พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจจนออกหน้าออกตา เห็นแล้วหมั่นไส้ ตอนอยู่ด้วยกันไม่เห็นจะดีใจแบบนี้เลย “น้อยๆ หน่อย ไปได้แล้ว”ผมดึงแขนเธอให้เดินตาม เธอรีบเดินตามผมแม้ว่าขาของเธอมันจะสั้นจนตามไม่ทันก็เถอะ “เดินช้าๆ หน่อยหนูตามไม่ทัน” “อยากขาสั้นเอง หัดกินนมเยอะๆ บ้างนะ” “อื้อไม่ต้องจับ เดินเองได้”เธอสะบัดมือผมออกและเดินนำเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะยืนกอดอกทำหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่คนเดียว นี่ผมคิดดีแล้วใช่มั้ยวะที่ปล่อยไป คิดแล้วใจโหวง ๆ ไงไม่รู้ดิ รถยนต์คันหรูจอดที่บ้านหลังเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของผมมากนัก ผมมองไปยังทางข้างหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมายืดยาวทำเอาคนข้าง ๆ หันมามองด้วยความสงสัย “ขยับมานี่” “ทะ...ทำไม”เธอขยับตัวหนี “บอกให้ทำอะไรก็ทำดิ อย่าถามมากได้ป้ะ” “กะ...ก็พี่...ก็ได้”ก็ถอนหายใจก่อนจะยอมขยับตัวเข้ามาใกล้ผมตามคำสั่ง ผมจับใบหน้าและเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจทั้งสองคนเป่ารดกันอยู่ไม่ห่าง ผมจับใบหน้าหวานเงยขึ้นก่อนจะประกบริมฝีปากชิดที่ริมฝีปากบางของเธออย่างแผ่วเบา ผมกดลงซ้ำๆ อย่างเอาแต่ใจอยากจะหยุดแต่มันก็ทำไม่ได้ “ไปได้แล้ว” “ค่ะ...ขอบคุณนะคะ” “ถ้าฉันเบื่อเมื่อไหร่จะมาหาถึงที่เลย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more