รักมัดใจนายวายร้าย

มิตรภาพมันแลกไม่ได้

เช้าวันต่อมา...

แกร๊ก!!

"โห..ตื่นเช้าจัง...แล้วนี่แกทำอะไรอ่า"ปรายฟ้าที่ใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามาเอ่ยถามเพื่อนสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร

"ข้าวผัด...นั่งลงสิเดี๋ยวฉันตักให้"

"ดีจัง...มีบริการอาหารเช้าด้วย...เป็นไงห้องพออยู่ได้ไหม?"

"พออยู่ได้ไหมกับผีน่ะสิ...ใหญ่โตขนาดนี้ก็กล้าถาม"ร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับวางจานข้าวผัดหอมกรุ่นให้เพื่อนรัก ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามแล้วตักอาหารเข้าปากไปเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย

"เอ้าหรอ...แล้ว...เรื่องพี่ปราณ...ยังใช่ป้ะ...เมื่อคืนพี่ชายฉันได้ทำอะไรแกหรือเปล่าบอกฉันได้นะเดี๋ยวฉันจัดการให้"

"ไม่ได้ทำอะไร...สบายใจได้...แค่มาส่งแล้วก็กลับ...แต่กว่าจะกลับก็ลีลาใช่ย่อยนะพี่แกเนี้ย"ร่างเล็กบ่นให้เพื่อนฟัง

"พวกเพื่อนๆฉันถึงได้ติดแจไง...แต่ไม่มีใครหยุดพี่ฉันได้สักคน...แถมพาลฉันอีก!!"

"ก็คงงั้น...พี่แกน่ะแผนสูง...แล้วดูท่าจะไม่ยอมถอยง่ายๆด้วย"

"แก...อย่าไปหวั่นไหวเชียวนะ...เข้าใจหรือเปล่า"ปรายฟ้าย้ำด้วยเสียงจริงจัง เธอไม่ได้สนใจความรู้สึกพี่ของเธอด้วยซ้ำ แต่ที่เธอแคร์ คือเพื่อนรักที่รักที่สุดคนนี้ต่างหาก

"แกก็รู้ฉันไม่ชอบพวกเจ้าชู้...อีกอย่างฉันเพิ่งเลิกกับพี่เทมมา...ไม่มีกระจิตกระใจไปเปิดรับใครใหม่หรอก"คำตอบของเพียงฝันทำให้เธอสบายใจขึ้น และมั่นใจด้วยว่าคนอย่างเพียงฝันไม่มีทางหลงกลพี่ชายตัวดีของเธอแน่ๆ

"อืม...แกรู้ใช่ไหมว่าฉันรักและเป็นห่วงแกมากๆ..."ปรายฟ้ามองหน้าเพื่อนสื่อความหมายตามที่พูดจริงๆ

"ฉันรู้...ขอบใจแกมากๆเลยนะที่อยู่ข้างฉัน"เพียงฝันเองก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้นของปรายฟ้าเช่นกัน

"ป้ะ...ไปเรียนกัน"หลังจากทานอาหารเช้ากันเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินทางไปเรียนที่มหาวิทยาลัยโดยปรายฟ้าเป็นคนขับรถ และระหว่างทางก็คุยจ่อกันตลอดทางไม่มีเหงา

"แก..อาทิตย์หน้าสอบแล้ว...ไวเหมือนกันเนาะแปบๆก็จะขึ้นปี2แล้ว"ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นระหว่างรออาจารย์อยู่ในชั้นเรียน

"ดีหน่อยที่เรียนปีแรกเหมือนเรียนม.ปลาย...แต่ตื่นเต้นปีหน้าจะได้ศึกษาเกี่ยวกับโครงสร้างมนุษย์"ปากบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นจริงๆอย่างที่ปากพูด

"แก...จบไปแล้ว...ไปทำงานที่โรงพยาบาลครอบครัวฉันนะ"

"เรียนให้มันจบก่อนค่ะ...เรื่องนั้นค่อยคิด...เนาะ...นี่เพิ่งปีแรก..."เพียงฝันกล่าวเชิงขำขัน

"เอาจริงป้ะ...ฉันมาเรียนหมอทำไมก็ไม่รู้...ไม่ได้ชอบเลยด้วยซ้ำ"เพราะครอบครัวของเธอเป็นหมอกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ ครอบครัวเธอไม่มีใครทำอาชีพอื่นกันเลย แล้วมันก็กลายเป็นว่าเธอเลยต้องเลือกมาเรียนสายนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

"ครอบครัวหมอนี่เนาะ...เอาน่าไม่แย่หรอก...ช่วยชีวิตคนได้บุญออก"เพียงฝันเอ่ยปลอยเพื่อน

"อืมคงงั้น...เอ้อ...อาทิตย์หน้าก่อนสอบไปติวกันไหม?"

"เอาสิ...ติวไหน?"

"ห้องแกก็ได้สะดวกดี"

"สวัสดีดีค่ะนักศึกษาที่น่ารักทุกท่าน วันนี้อาจารย์จะอธิบายเกี่ยวกับงานคร่าวๆ เนื่องจากอีก2อาทิตย์จะสอบแล้ว อาจารย์จะให้แบ่งกลุ่มทำรายงานเกี่ยวกับวิชาของอาจารย์ สรุปแล้วทำเป็นรูปเล่มตั้งแต่บทแรกที่เราเรียนจนถึงบทสุดท้าย โดยอาจารย์จะแบ่งกลุ่มให้4คนต่อ1กลุ่ม เดี๋ยวท้ายคาบมาดูชื่อว่าตัวเองได้อยู่กับเพื่อนคนไหน...เอาล่ะค่ะเดี๋ยววันนี้มาเรียนบทสุดท้ายกัน"หลังจากที่อาจารย์วัยกลางคนเดินเข้ามาก็เริ่มอธิบายและมอบหมายงานให้ก่อนที่จะเริ่มสอนบทสุดท้ายของวิชานี้

3ชม.ต่อมา...

คาบเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น ดีที่วิชาวันนี้เป็นวิชาที่ถนัด และแต่ละวันเธอก็จะเรียนแค่2-3วิชาเท่านั้น หนักๆหน่อยก็เข้าห้องแลป 4-5ชั่วโมง มันอาจจะดูเป็นสาขาวิชาที่ยากกว่าสาขาอื่น แต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่ขนาดนั้น

. "แล้วนี่...จะกลับเลยไหมจะได้ไปส่ง?"

"เฮ้ๆ...เพียงฝัน...ปรายฟ้า"เสียงทุ้มตะโกนเรียกรั้งทั้งคู่ที่กำลังจะลุกออกจากห้องเรียนไป

"...?"เพียงฝันและปรายฟ้าหันไปมองตามเสียงผู้ชายหน้าตี๋ที่วิ่งเข้ามาหาเธอ พร้อมกับเพื่อนอีกคนของเขา ซึ่งก็หล่อกินกันไม่ลงเลยจริงๆ ไม่รู้ว่ากินอะไรเข้าไปถึงได้หน้าตาดีกันขนาดนี้ แถมสูงขาว หุ่นดี สมาร์ทมากๆ

"สวัสดีเราแดนเทพ ส่วนนี่ฮันเตอร์เพื่อนเราเอง...คือ...พอดีว่าเราอยู่กลุ่มเดียวกัน"แดนเทพหนุ่มหล่อหน้าตี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มหวานละมุน

"อ้อ...พวกนายนี่เอง...เอาไงอ่าพวกนายว่างเมื่อไหร่จะได้นัดทำกันเลย"เพียงฝันเอ่ยถาม เพราะเธอเป็นพวกที่ไม่ค่อยชอบดองงานไว้ ชอบที่จะทำอะไรให้มันเสร็จๆไม่ปล่อยให้ดินพอกหางหมูนานๆ

"งั้นขอไลน์ไว้ติดต่อได้ไหม"แดนเทพมองหน้าเพียงฝัน พร้อมกับขอช่องทางการติดต่อ

"อืม...ได้สิ...เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวฉันพิมไอดีให้"เมื่อเพียงฝันพิมไอดีไลน์ให้แดนเทพเสร็จ แดนเทพก็หันไปมองปรายฟ้า ก่อนจะถามสาวสวยที่ดูท่าทางไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่

"แล้วของเธอล่ะ..."

"เอ่อ...ก็เอามาสิเดี๋ยวพิมให้"ปรายฟ้าอึกอักก่อนจะยื่นมือไปรับโทรศัพท์ของแดนเทพมากดพิมไอดีให้อย่างเลี่ยงไม่ได้ "เดี๋ยวฉันสร้างกลุ่ม แล้วยังไงนายก็ดึงเพื่อนเข้ามาด้วยนะ...ไว้จะนัดทำงานในกลุ่มและกัน"พูดเสร็จสรรพปรายฟ้าก็จูงมือเพียงฝันให้เดินตามไปที่รถของเธอทันที

ติ้ง!!

llดulnw:☺️

เสียงไลน์ของเพียงฝันดังขึ้น นี่ไม่ใช่ไลน์กลุ่ม แต่แดนเทพตั้งใจที่จะทักไลน์ส่วนตัวมาหาเธอ แต่แล้วเธอก็ได้แค่มองแล้วเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าอย่างไม่สนใจ

"มีอะไรหรอ"เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักขมวดคิ้วมองหน้าจอโทรศัพท์ ปรายฟ้าก็อดที่จะถามไม่ได้

"อ้อ...นายคนเมื่อกี้ทักมาน่ะ...สงสัยกลัวลืมเลยทักทิ้งไว้"เธอกล่าวอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก

"แล้วนี่จะไปที่ร้านไหม...จะได้ไปส่ง"

"อืม...ช่วงนี้พี่เจไดไม่ค่อยอยู่ร้านน่ะ...ฉันเลยต้องเข้าไปดูแลแทน...เอ้อ...วันอาทิตย์นี้ฉันกลับต่างจังหวัดนะ...ไปไหว้แม่กับพ่อ"พอพูดถึงพ่อกับแม่ที่เสียไปแววตากลมโตก็วูบไหวไปเล็กน้อย เพราะไม่ว่าจะนึกถึงกี่ครั้งก็ยังคงทำใจไม่ได้อยู่ดี ภาพวันนั้นมันยังติดตาเธอไม่หายไป หัวใจกระตุกวูบรู้สึกถึงความชื้นที่เริ่มเอ่อขึ้นมาในดวงตากลมคู่สวยนั้น

"...ให้ไปส่งไหม?"มือเล็กของปรายฟ้าเอื้อมมาจับมือของเพียงฝันเอาไว้เพื่อปลอบประโลม แน่นอนเธอรู้ดีที่สุดว่าตอนนี้เพียงฝันกำลังอ่อนแอ

"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวน้องชายมารับ"เพียงฝันกล่าวด้วยรอยยิ้ม และพยายามไม่ให้ปรายฟ้าเป็นห่วงเธอไปมากกว่านี้

"ใต้ฝุ่น?...ลูกชายของป้าแกน่ะหรอ"

"อื้ม...ฝุ่นจะมารับ...อ้อ...ลืมไปว่าแกยังไม่เคยเจอเลย...ไว้ฉันจะพามารู้จักนะ"รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าสวย มันรู้สึกดีมากๆที่เพื่อนรักของเธอนั้นบอกเล่าทุกเรื่องราวให้เธอฟัง มันดูเหมือนเธอสำคัญกับเพียงฝันมาก มากจนเธอเองก็อดที่จะรู้สึกดีไม่ได้

"หล่อไหม?"เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันตึงเครียดจนเกินไป จึงแกล้งถามเล่นๆ

"แหน่ะ...ต้องรอดู"และมันก็ได้รอยยิ้มสวยนั้นมาจริงๆ

@ร้านกาแฟเจได

"แก...ฉันนั่งเฝ้าแกดีกว่าวันนี้ฉันว่าง"ปรายฟ้าเอ่ยขึ้น "ขอโกโก้แก้วนึงนะ"ปรายฟ้าเอ่ยสั่งก่อนจะเดินไปหามุมนั่งเล่นรอเพียงฝัน

"จะดีหรอ...ฉันเลิกดึกนะแก"เพียงฝันเอ่ยขึ้นเพราะรู้สึกเกร็งใจเพื่อน

"ไม่เป็นไร...รอได้...อีกอย่างพรุ่งนี้หยุด...ฉันอยากนอนกับแก"

แต่แล้วเมื่อเดินไปหาที่นั่งสายตาคู่สวยนั้นก็ไปสะดุดกับโต๊ะหนึ่ง 'โต๊ะของหมอปราณ' คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะนั้น

"นี่ถึงขนาดมีป้ายติดเลยหรอ...มันจะเกินไปแล้วนะเฮีย"ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆก่อนจะกระตุกยิ้มร้าย

"ลาเต้เย็น1แก้วครับ"เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มโปรยเสน่ห์ส่งมาให้ร่างเล็ก

"รอสักครู่นะคะ..."เพียงฝันไม่ได้สนใจรอยยิ้มนั่นแต่กลับหันมาชงเครื่องดื่มด้านหลังแทน ทำเอารอยยิ้มหวานๆนั้นเจือจางลงเพราะถูกเมิน

"พิมเดี๋ยวเอาโกโก้ไปเสริฟให้เพื่อนพี่หน่อยนะ"เพียงฝันเลื่อนแก้วโกโก้ให้รุ่นน้องก่อนจะ ชงเมนูต่อไปที่เป็นของปราณ "ได้แล้วค่ะ 159บาท"

"นี่ครับ!!"และเช่นเคย แบงค์พันอีกแล้ว ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น นี่จะมายัดเยียดทริปให้เธออีกแล้วใช่ไหม?

"พี่ปราณคะ!!"

"ครับ?"ปราณตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้ง

"หนูบอกกี่ครั้งแล้วคะว่าขี้เกียจหาเงินทอน..."ร่างเล็กขึ้นเสียงดุใส่

"ไม่ได้บอกจะเอาตังทอน...พี่ให้ทริป"แบงค์สีเทาถูกดันมาตรงหน้าเธออีกครั้ง ก่อนจะหยิบแก้วแล้วเดินไปนั่งที่ประจำของตัวเองหน้าตาเฉยไม่สนใจเพียงฝันที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่ "ปรายฟ้า!!...มาได้ไง"และไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางโปรยเสน่ห์ใส่เพื่อนรักเธอเมื่อครู่ น้องสาวของเขาเห็นมันทั้งหมด

"เฮียนั่นแหละ...คิดจะทำอะไรอยู่...นี่ถึงขั้นมีป้ายติดเลยหรอ?"ปรายฟ้ากล่าวพร้อมกับชี้ไปที่ป้ายชื่อพี่ชายที่ทางร้านติดไว้ให้

"เอ่อ...ก็มากินกาแฟไง"ปราณเอ่ยบอกน้องสาวด้วยเสียงอึกอัก

"กินกาแฟตอนเที่ยง?...อย่าคิดว่าปรายไม่รู้นะว่าพี่คิดจะล่อเพื่อนปราย..."ร่างเล็กจ้องพี่ชายตาเขม็ง

"บอกว่าไม่ได้ล่อ!!...นี่จริงจังจริงๆ...เชื่อกันบ้าง"ปราณเอ่ยบอกกับน้องสายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่อ่ะ...ไม่เชื่อ!!"

"เฮ้อ...ต้องทำยังไงถึงจะเชื่อ?"

"ไม่ต้องทำไง...เพราะไม่เชื่อ!!"ปรายฟ้ายังคงยืนยันเสียงแข็ง เพราะรู้ดีว่าไม่มีใครเปลี่ยนคนแบบพี่ชายตัวเองได้

"โธ่ปราย...เชื่อหน่อย...เชื่อเฮียสักครั้ง...อยากได้อะไร...เฮียเปย์เลย...แต่ขอเถอะ...ช่วยเฮียหน่อย"

"ไม่ต้องเอาของมาล่อ...นั่นเพื่อนรักปรายนะ...มันเอาอะไรมาแลกมิตรภาพของปรายกับฝันไม่ได้"

"กระเป๋ารุ่นลิมิเต็ด...มี3ใบในโลก...เฮียหาให้ได้นะ...แต่ถ้า...ปรายไม่สน..."ดวงตาแพรวพราวมองหน้าน้องสาวที่ดูเหมือนจะหวั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อ "งั้นก็ไม่เป็นไร...โอ๊ะ...ตอนนี้เหมือนจะเหลือ2ใบแล้วแหะ...แต่ปรายไม่สนอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ...มันแลกกับมิตรภาพไม่ได้หรอก...จริงไหม"น้ำเสียงเนิบนาบแสนเจ้าเล่ห์นั่น...

"...อึก"ปรายฟ้าพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อยากของตัวเองเอาไว้ แน่นอนว่าปราณรู้จุดอ่อนของคนอย่างเธอ เฮ้อ...ลำบากใจชะมัด

"คอแห้งหรอ...กินน้ำเยอะๆนะ...งั้นเฮียไปก่อนนะ...เหมือนจะเหลือแค่ใบเดียวแล้ว..."ปราณเตรียมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ก็ยังคงยั่วยวนให้ปรายฟ้าอยากได้โดยจี้จุดเพิ่มขึ้นไปอีก

"เดี๋ยวสิเฮีย!!!..."ปราณยกยิ้มเมื่อเห็นว่าน้องสาวรั้งเขาเอาไว้ จากนั้นเขาก็ค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมช้าๆอย่างผู้ชนะ

"ไง...เฮียไม่ค่อยมีเวลาซะด้วยสิ..."

"เฮียอย่ามากวนประสาทปรายนะ...ก็ได้...แต่กดสั่งเดี๋ยวนี้ให้เห็นก่อน...แล้วจะช่วย...แล้วห้ามให้ฝันรู้...ไม่งั้นปรายเอาเฮียตายแน่"และสุดท้ายกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดก็ถูกแลกด้วยคำว่ามิตรภาพ กระเป๋าก็อยากได้ แต่เพื่อนก็รัก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่เอากระเป๋าก่อนแล้วกัน ส่วนเพื่อนค่อยช่วยทีหลัง ทำไงได้มันมีน้อย

"ดีล!!"